Лепш было сказаць праўду, а то раптам ён усё сапсуе, апынуўшыся за сотні міль ад патрэбнага месца?
— Глупства, — адмахнуўся Дамблдор, — я табе дапамагу.
Яны вышлі з варот на пустынную, ледзь бачную ў змярканні дарогу, якая вяла ў Хогсмід. Цемра згушчалася імкліва; калі яны дабраліся да Высокай вуліцы, ужо наступіла ноч. У вокнах над крамамі мігацелі агеньчыкі. На падыходзе да "Трох мёцел" яны пачулі сіплы крык.
— …і больш сюды не хадзі! — надрывалася мадам Размерта, выштурхваючы з сваёй установы нейкага мурзатага чараўніка. — О дабрыдзень, Альбус… нешта позна вы…
— Добры вечар, Размерта, добры вечар… прабач, я сёння ў "Башку парсюка"… не крыўдзіся; нешта раптам захацелася цішыні…
Праз хвіліну яны павярнулі за кут, да "Башцы парсюка". Шыльда над барам паскрыпвала, хоць ветра зусім не адчувалася. Унутры, у адрозненне ад "Трох мёцел", амаль нікога не было.
— Захадзіць не абавязкова, — прамармытаў Дамблдор, аглядаючыся па баках. — Калі хутка ніхто нас не бачыў… Пакладзі далонь мне на руку, Гары. Не трэба моцна хапацца, я буду толькі накіроўваць цябе. На тры… раз… два… тры…
Гары павярнуўся на месцы. І адразу адчуў, быццам яго працягваюць скрозь пруткую гумовую трубу; ён не мог дыхаць, цела сціскала са ўсіх бакоў. Але неўзабаве, калі ён адчуў, што больш не ў сілах гэтага выносіць і цяпер задушыцца, нябачныя абручы лопнулі, і Гары выявіў, што стаіць ў цемры, прагна ўдыхаючы свежае, халоднае марское паветра.
26. Пячора
Гары адчуваў пах солі, чуў шоргат хваль; халаднаваты ветрык кудлаціў яму валасы; наперадзе распасціралася месячная дарожка, неба стракацела зоркамі. Ён стаяў на высокай скале, пад нагамі бурлілі і пеніліся хвалі. Гары азірнуўся. За спіной узвышалася гара, стромая, чорная, безаблічная. Ад яе, мабыць, і адшчапіліся калісьці вялічэзныя камяні, якія ляжалі вакол, на якіх апынуліся Гары і Дамблдор. Краявід быў суровы, безрадасны: мора ды камяні — ні дрэўца, ні травы, ні пяску.
— Што скажаш? — спытаў Дамблдор так, нібы, цікавіўся ў Гары, ці падыдзе гэты ўчастак для пікніка.
— І сюды прывозілі дзяцей з прытулку? — цяжка было прадставіць меней прыдатнае месца для прагулкі.
— Не зусім сюды, — растлумачыў Дамблдор. — Там, наверсе, дзесьці на сярэдзіне гары, ёсць вёсачка. Думаю, менавіта там сіроты дыхалі марскім паветрам і любаваліся хвалямі. А сюды не захадзіў ніхто, акрамя Тома Рэддла і яго малалетніх ахвяр. Да гэтых скал не падбярэцца ні адзін магл, няўжо што дасведчаны альпініст, і на лодцы таксама не пад'едзеш; занадта небяспечна. Я думаю, што Рэддл слез з гары — чараўніцтва куды надзейней вяровак. Ён прывёў з сабой двух дзяцей, відавочна, каб задаволіцца і як след напалохаць іх. Па-мойму, для гэтага хапіла бы аднаго толькі спуску, як ты лічыш?
Гары паглядзеў на гару. Па яго спіне пабеглі мурашкі.
— Але канчатковая мэта Рэддла — і наша — знаходзіцца трохі далей. Ідзём.
Дамблдор павёў Гары да абрыву. Мноства невялікіх выступаў унізе, якія ўтваралі падабенства лесвіцы і напалову выступалі з вады, вялі да валуноў пад скалой. Спуск апынуўся падступным; Дамблдор з-за хворай рукі рухаўся вельмі павольна. Камяні ў ніжняй частцы ўступа былі мокрымі і слізкімі. Гары адчуваў на шчоках салёныя з'едлівыя пырскі.
— Люмас, — сказаў Дамблдор, дабраўшыся да самага блізкага да абрыву каменя і апускаючыся на кукішкі. На цёмнай паверхні мора зазіхацелі тысячы залатых кропак; чорная скала за спіной Дамблдора таксама асвятлілася.
— Бачыш? — ціха спытаў Дамблдор, паднімаючы палачку ледзь вышэй. Гары заўважыў у скале расколіну, дзе бурліла чорная вада.
— Не баішся трохі змокнуць?
— Не, — адказаў Гары.
— Тады знімі Плашч-Нябачнік — ён зараз не патрэбен — і нырай.
З быстрынёй, нечаканай для гэтак немаладога чалавека, Дамблдор саслізнуў з валуна ў мора і бездакорным брасам паплыў да расколіны, якая зіхацела. Чарадзейную палачку, што свяцілася, ён трымаў у зубах. Гары зняў Плашч, саўгануў яго ў кішэнь і рушыў услед за Дамблдорам.
Вада была ледзяная; мокрая адзежа мяшала рухацца і цягнула ўніз. Глыбока і мерна дыхаючы — у ноздры біў востры пах солі і марскога багавіння, — Гары плыў на мігатлівы агеньчык, які прасоваўся ўнутр скалы, становячыся ўсё менш і менш.
Расколіна хутка ператварылася ў тунель, які падчас прыліву, відавочна, запаўняецца вадой. Шырынёй ён быў фута тры, не больш; сцены, пакрытыя сліззю, бліскацелі ад святла чарадзейнай палачкі, як сапраўды мокры гудрон. Трохі далей тунель паварочваў налева і сыходзіў глыбока ў скалу. Гары засяроджана плыў за Дамблдорам, то і справа дакранаючыся кончыкамі пальцаў грубіянскай паверхні каменя.