— Пойдзем, — спакойна сказаў Дамблдор. — І асцярожна, не крані воды. Трымайся бліжэй да мяне.
Ён пайшоў уздоўж берага; Гары пайшоў следам, амаль надыходзячы яму на пяткі. Іх крокі гулкім, звонкім рэхам адлюстроўваліся ад вузкай паласы камянёў, якія нібы агароджвалі возера. Яны ішлі і ішлі, але пейзаж не мяняўся: з аднаго боку — грубіянская сцяна пячоры, з іншай — бязмежная чорная люстраная роўнядзь, з самага сэрца якой зыходзіла загадкавае зелянявае святленне. Гэтае жудаснае месца, злавесная цішыня вакол палохалі і душылі Гары.
— Прафесар, — нарэшце не вытрымаў ён. — Па-вашаму, Хоркрукс тут?
— О, так! — адклікнуўся Дамблдор. — Я упэўнены. Пытанне толькі ў тым, як да яго падабрацца.
— А нельга… скарыстацца заклёнам Акцыё? — спытаў Гары, разумеючы, што пытанне дурное, але… ён нават сабе баяўся прызнацца, наколькі моцна яму жадаецца ўйсці адсюль — прычым як мага хутчэй.
— Зразумела, можна, — сказаў Дамблдор і спыніўся так рэзка, што Гары ледзь не ўткнуўся ў яго. — Чаму бы табе не паспрабаваць?
— Мне? Э-э… добра…
Гары не чакаў падобнай прапановы, аднак кашлянуў, і, падняўшы чарадзейную палачку, гучна вымавіў:
— Акцыё Хоркрукс!
З шумам, які нагадваў выбух, над цёмнай вадой футах у дваццаці ад берага ўзвілося нешта вялікае і бледнае; Гары не паспеў яго разгледзець, і яно з гучным воплескам знікла. Па вадзе пабеглі вялікія, глыбокія кругі. Гары ў страху адскочыў назад і стукнуўся аб сцяну пячоры. Ён звярнуўся да Дамблдора.
— Што гэта было?
— Лічу, нешта, гатовае абараняць Хоркрукс.
Гары паглядзеў на ваду. Чорная паверхня возера зноў зрабілася гладкай і зіготкай, як шкло; хвалі ўлягліся ненатуральна хутка. Сэрца Гары ўсё яшчэ латашылася як ашалелае.
— Вы чакалі такога, сэр?
— Я чакаў чагосьці ў адказ на відавочную спробу дабрацца да Хоркрукса. Дарэчы, выдатная думка, Гары; мы вельмі проста высветлілі, што нам пагражае.
— Але мы ж не ведаем, што гэта была за штука, — запярэчыў Гары, аглядаючы спакойную водную роўнядзь.
— Штукі, ты жадаеш сказаць, — паправіў Дамблдор. — Я моцна сумняваюся, што яна там адна. Ідзем далей?
— Прафесар…
— Так, Гары?
— Думаеце, нам прыйдзецца лезці ў возера?
— У возера? Толькі калі вельмі-вельмі не павязе.
— Хоркрукс не на дне?
— Не… хутчэй, ён у цэнтры.
Дамблдор паказаў на імглістае зелянявае святленне ў сярэдзіне возера.
— Значыць, прыйдзецца плыць па возеры?
— Думаю, так.
Гары замоўк. Яго цалкам паглынулі думкі пра вадзяныя пачвары, гіганцкія змеі, дэманы і іншыя поскуддзі…
— Так, — Дамблдор ізноў спыніўся, і на гэты раз Гары наткнуўся на яго; ён захістаўся, ледзь утрымліваючыся на абзе каля чорнай вады. Дамблдор здаровай рукой схапіў яго за локаць і пацягнуў назад. — Прабач, Гары, мне трэба было папярэдзіць цябе. Устань, калі ласка, каля сцяны; здаецца, я знайшоў месца.
Гары паняцця не меў, пра што кажа яго спадарожнік; гэты ўчастак на беразе нічым не адрозніваўся ад астатніх, але Дамблдор, мабыць, пачуў тут нешта асаблівае. Толькі цяпер ён правёў рукой не па каменнай сцяне, а па паветры, нібы спадзяваўся схапіць нейкі нябачны прадмет.
— Ага! — радасна выклікнуў Дамблдор праз дзве секунды і схапіў нешта, што Гары не бачыў. Стары чараўнік ушчыльную наблізіўся да вады; Гары нервова сачыў за тым, як шкарпэткі чаравікоў з спражкамі балансуюць на камяністым боку возера. Дамблдор, выцягваючы перад сабой кулак, іншай рукой падняў чарадзейную палачку і пастукаў яе кончыкам па сваёй сціснутай далоні.
І адразу немаведама адкуль з'явіўся тоўсты трохі зялёны медны ланцуг, які цягнуўся з вады прама да кулака Дамблдора. Ён пастукаў па яму, і ланцуг, нібы змяя, заслізгаў скрозь яго руку. З гучным ляскам, які рэхам адлюстроўваўся ад каменных сцен, ланцуг клаўся на зямлю і звіваўся ў кольцы, адначасова выцягваючы нешта са дна возера. Гары хрыпла войкнуў: з вады здаўся нос зманлівай лодкі, таксама пазелянелай, як і ланцуг. Лодка ўсплыла і, амаль не трывожачы ваду, накіравалася да Гары і Дамблдора.
— Як вы пазналі, што яна там? — здзіўлена спытаў Гары.
— Магія заўсёды пакідае след, — адказаў Дамблдор. Лодка з ціхім грукам прытарнавала да берага. — Часам вельмі ясны. Я сам вучыў Тома Рэддла і ведаю яго стыль.