— Амаль прыплылі, — весела паведаміў Дамблдор.
Сапраўды, зелянявае святленне раптам апынулася побач, і праз некалькі хвілін лодка мякка ўткнулася ў нешта. Гары падняў чарадзейную палачку, якая свяцілася, вышэй і ўбачыў, што яны праплылі да астраўка, які ўяўляў сабой плоскую каменную пляцоўку ў сярэдзіне возера.
— Асцярожней, не дакраніся вады, — нагадаў Дамблдор, калі Гары выбіраўся з лодкі.
Па памеры астравок ці ледзь пераўзыходзіў кабінет Дамблдора; на гладкім і цёмным камені не было нічога, акрамя крыніцы зелянявага святлення, якое бліжэй здавалася нашмат ярчэй. Гары прыжмурыўся, дагледзеўся і спачатку вырашыў, што гэта лямпа, але затым зразумеў: святло зыходзіць ад каменнай чары накшталт Віра Памяці, якая стаяла на пастаменце.
Дамблдор накіраваўся да чары; Гары рушыў услед за ім. Яны ўсталі бок аб бок, зазірнулі ўнутр і ўбачылі смарагдавую вадкасць, якая выпускала флюарэсцэнтнае ззянне.
— Што гэта? — ціха спытаў Гары.
— Сапраўды не ведаю, — адказаў Дамблдор. — Але гэта відавочна небяспечней, чым кроў і трупы.
Дамблдор адсунуў рукаў і кончыкамі асмаленых пальцаў пацягнуўся да зелля.
— Не, сэр, не чапайце!…
— Ды я і не магу, — слаба ўсміхнуўся Дамблдор. — Бачыш? Не атрымліваецца. Паспрабуй ты.
Гары, у страху гледзячы на зелле, паспрабаваў да яго дакрануцца і адчуў нябачны бар'ер, які мяшаў паднесці руку бліжэй, чым на цалю. Ён пхнуў мацней, яшчэ мацней, але пальцы нічога не адчувалі, толькі паветра, чамусьці вельмі шчыльнае, непранікальнае.
— Адыдзі, калі ласка, Гары, — сказаў Дамблдор.
Ён узняў палачку і, амаль нячутна мармычучы, прарабіў над чарай нейкія мудрагелістыя рухі. Нічога не адбылося, хоць зелле, мабыць, засвяцілася ярчэй. Гары маўчаў, але, ледзь Дамблдор апусціў палачку, адразу загаварыў.
— Вы думаеце, Хоркрукс унутры, сэр?
— О так. — Дамблдор прыгледзеўся ўглыб чары. Гары ўбачыў на гладкай зялёнай паверхні яго перавернуты твар. — Толькі як да яго дабрацца? У зелле не атрымоўваецца пагрузіць руку, яго нельга выпарыць, прымусіць расступіцца, сабраць, уцягнуць у палачку, а таксама зачараваць, трансфармаваць або нейкай іншай выявай змяніць яго прыроду.
Дамблдор амаль бяздумна крутануў палачкай і злавіў крыштальны кубак, які стварыў з паветра.
— Магу толькі скласці, што зелле трэба выпіць.
— Што? — выклікнуў Гары. — Не!
— Мабыць, так: толькі выпіўшы зелле, можна спустошыць чару і ўбачыць, што ляжыць на дні.
— Але калі… калі яно заб'е вас?
— Сумняваюся, — бесклапотна адклікаўся Дамблдор. — Ці ледзь лорд Валан дэ Морт жадаў забіць чалавека, які дабраўся да гэтай выспы.
Гары не верыў уласным вушам. Што гэта — чарговы прыклад вар'яцкага імкнення Дамблдора ва ўсім і ўся бачыць толькі дабро?
— Сэр, — вымавіў Гары, — мы кажам пра Валан дэ Морту…
— Прабач, Гары; трэба было сказаць, што ён не жадаў забіваць яго адразу, — паправіўся Дамблдор. — Не, ён трымаў бы яго жывым датуль, пакуль не пазнае, як той здолеў прайсці скрозь яго заслоны і, галоўнае, чаму жадае спустошыць чару. Не забывай, лорд Валан дэ Морт упэўнены, што, акрамя яго, ніхто нічога не ведае пра Хоркруксы.
Гары жадаў нешта сказаць, але Дамблдор падняў руку, заклікаючы да маўчання, і, злёгку нахмурачыся, паглядзеў на чару. Пасля напружаных разважанняў ён вымавіў:
— Без сумневу, зелле павінна перашкодзіць мне ўзяць Хоркрукс. Яно можа паралізаваць мяне, прымусіць забыцца, для чаго я тут, выклікаць такі боль, што мне стане не да чары, альбо яшчэ як-то перашкодзіць маім намерам. Калі так, Гары, твая задача — прасачыць, каб я ўсё выпіў, нават калі табе прыйдзецца мяне прымушаць. Ты зразумеў?
Іх вочы сустрэліся над чарай; бледныя твары былі падсветленыя зялёным. Гары маўчаў. Дык вось навошта ён тут — каб сілком уліваць у Дамблдора зелле, якое можа прычыніць невыносны боль?
— Ты памятаеш, — сказаў Дамблдор, — на якіх умовах я ўзяў цябе з сабой?
Гары нерашуча паглядзеў у блакітныя вочы старога чараўніка, якія сталі зялёнымі ў святле чары.
— Але што калі…?
— Ты пакляўся, ці не так, падпарадкоўвацца маім загадам?
— Так, але…
— Я папярэджваў, што вандраванне можа быць небяспечным?
— Так, — адказваў Гары, — але…
— Што ж, у такім разе, — сказаў Дамблдор, зноў адсоўваючы рукаў і паднімаючы пусты кубак, — ты чуў мой загад.
— Чаму я не магу выпіць зелле? — у адчай выклікнуў Гары.