— Таму што я трохі старэй за цябе і разумней і пры гэтым не такі каштоўны, — адказаў Дамблдор. — Раз і назаўжды, Гары: даеш слова зрабіць усё, што ў тваіх сілах, каб я выпіў зелле да канца?
— А нельга…?
— Даеш?
— Але…
— Дай слова, Гары.
— Я… добра, але…
Перш чым ён паспеў вымавіць яшчэ хоць слова пратэсту, Дамблдор апусціў крыштальны кубак у чару. У Гары яшчэ заставалася надзея, што кубак не зможа крануць зеллі, аднак крышталь пагрузіўся туды з лёгкасцю. Калі кубак напоўніўся да бакоў, Дамблдор паднёс яго да рота.
— Тваё здароўе, Гары.
І выпіў да дна. Гары ў жаху сачыў за ім, учапіўшыся ў бок чары так, што здранцвелі кончыкі пальцаў.
— Прафесар! — устрывожана паклікаў ён, ледзь Дамблдор апусціў кубак. — Як вы сябе адчуваеце?
Дамблдор патрос галавой. Ён шчыльна сціскаў павекі. "Так больна?" — спалохаўся Гары. Дамблдор не гледзячы саўгануў кубак у чару, зноў напоўніў яго і выпіў яшчэ раз.
У поўным маўчанні ён выпіў тры кубка, а на сярэдзіне чацвёртага пахіснуўся і зваліўся наперад, на чару. Ён па-ранейшаму не адкрываў вачэй і вельмі цяжка дыхаў.
— Прафесар Дамблдор! — трывожна выклікнуў Гары. — Вы мяне чуеце?
Дамблдор не адказваў. Яго твар паторгваўся, як быццам ён вельмі глыбока спаў і бачыў кашмар. Рука, якая трымала зелле, саслабела; пітво вось-вось магло выліцца. Гары пацягнуўся і выраўняў крыштальны кубак.
— Прафесар, вы мяне чуеце? — гучна паўтарыў ён, і яго слова гулка разляцеліся па пячоры.
Дамблдор часта і цяжка дыхаў. Потым ён загаварыў, і Гары не пазнаў яго голасу; раней Дамблдор ніколі не выказваў пры ім страху.
— Я не жадаю… не прымушай мяне…
Гары глядзеў на збялелы твар, такі знаёмы, на кручкаваты нос і акуляры ў форме паўмесяца, і не разумеў, што рабіць.
— Мне не падабаецца… я больш не жадаю… — енчыў Дамблдор.
— Трэба… трэба, прафесар, — цвёрда сказаў Гары. — Трэба ўсё выпіць, памятаеце? Вы загадалі прымушаць вас піць. Вось…
Гары, выпрабоўваючы пякучую нянавісць да сабе, рашуча падапхнуў кубак да рта Дамблдора і нахіліў яго. Дамблдор пакорліва выпіў астаткі зелля.
— Не… — пралапатаў ён, калі Гары зноў напоўніў кубак. — Я не жадаю… не жадаю… адпусці мяне…
— Нічога, нічога, прафесар, — сказаў Гары. Яго рука адчайна дрыжала. — Нічога, я з вамі…
— Хай гэта спыніцца, хай спыніцца… — плакаў Дамблдор.
— Так… так, выпіце яшчэ і ўсё спыніцца, — зманіў Гары і выліў зелле ў адкрыты рот Дамблдора.
Той закрычаў; крык рэхам разнёсся па велізарнай пячоры, над мёртвай чорнай вадой.
— Не, не, не… не… не магу… не магу, не прымушай мяне, я не жадаю…
— Усё добра, прафесар, усё добра! — выклікнуў Гары. Яго рукі так моцна трэсліся, што ён ледзь здолеў у шосты раз зачэрпаць зелле; чара спусцела напалову. — З вамі нічога не здарыцца, гэта бяспечна, не па-сучаснасці, праўда, не па-сучаснасці… вось, піце, піце…
Дамблдор паслухмяна выпіў, быццам атрымаўшы проціяддзе, але, ледзь спустошыўшы кубак, паваліўся на калены. Ён дрыжаў дробнай дрыготкай, рыдаючы:
— Прабачыце мяне, я больш не буду, не буду! Калі ласка, спыніце, я ведаю, што паступіў дрэнна, але, калі ласка, хай гэта спыніцца, і я больш ніколі, ніколі…
— Выпіце, і ўсё спыніцца, прафесар, — пакутуючы, паабяцаў Гары і выліў у рот Дамблдору сёмы кубак.
Бедны стары скурчыўся, нібы абараняючыся ад нябачных катаў, выпадкова махнуў рукой і ледзь не выбіў з рук Гары новы кубак зелля, якочучы:
— Не мучайце іх, не мучайце, калі ласка, калі ласка, гэта я вінаваты, вазьміце мяне…
— Выпіце, выпіце, вам стане лепш, — ашалела маліў Гары, і зноў Дамблдор падпарадкоўваўся і адкрыў рот, хоць не адкрываў вачэй і дрыжаў з галавы да ног.
Потым ён паваліўся на зямлю, зноў рыдаючы і стукаючы кулакамі па зямлі. Гары зноў напоўніў кубак.
— Калі ласка, калі ласка, калі ласка, не… не гэта, толькі не гэта, я ўсё зраблю…
— Проста выпіце, прафесар, выпіце…
Дамблдор выпіў, як дзіця, якое памірае ад смагі, і тут жа закрычаў, нібы яму абпаліла ўсе вантробы:
— Усё, усё, калі ласка, больш не магу…
Гары ў дзесяты раз зачэрпаў зелле і адчуў, што крышталь шкрабануў па дне чары.
— Ужо амаль усё, прафесар, піце, піце…
Ён падтрымаў Дамблдора за плечы, і той асушыў кубак; Гары ўстаў за новай порцыяй, і раптам Дамблдор закрычаў у смяротнай пакуце:
— Я жадаю памерці! Жадаю памерці! Спыні гэта, спыні, я жадаю памерці!
— Піце, прафесар, піце…
Дамблдор падпарадкоўваўся, але, не дапіўшы, узмаліўся:
— ЗАБІ МЯНЕ!
— Вось… гэта заб'е! — у жаху выдыхнуў Гары. — Проста выпіце… і ўсё скончыцца… скончыцца!