Гары дрыжаў з галавы да ног. Ён падумаў, што Дамблдору можа не хапіць сіл перабрацца ў лодку; сапраўды, той хістаўся; уся яго энергія сыходзіла на падтрыманне агністага кольца. Гары падхапіў Дамблдора і дапамог яму сесці. Толькі яны ўвайшлі ў лодку, як яна паплыла ад выспы, які ўсё яшчэ акружала кольца полымя; інферніі кішэлі ўнізе, але не адважваліся высунуцца.
— Сэр, — выдыхнуў Гары, — сэр, я зусім забыўся… пра агонь… яны надыходзілі, я запанікаваў…
— Не дзіўна, — прамармытаў Дамблдор. Гары спалохаўся — настолькі глуха гучаў яго голас.
Лодка лёгка ткнулася ў бераг. Гары выскачыў з яе і адразу павярнуўся, каб дапамагчы Дамблдору. Ледзь ступіўшы на бераг, той у знямозе выпусціў руку і выпусціў з пальцаў чарадзейную палачку; агністае кольца знікла, але інферніі больш не паказваліся. Лодка сышла пад ваду; ланцугі, бомкаючы і бразгаючы, таксама выслізнулі на глыбіню. Дамблдор гучна ўздыхнуў і адкінуўся на сцяну пячоры.
— Я так стаміўся… — пажаліўся ён.
— Не турбуйцеся, сэр, — адклікнуўся Гары, вельмі спалоханы смяротнай бледнасцю Дамблдора. — Я адвяду вас у Хогвартс… абапрыцеся на мяне…
Ён паклаў здаровую руку Дамблдора сабе на плечы і, прагінаючыся пад яго вагай, павёў вакол возера.
— Увогуле і цэлым… абарона апынулася… вельмі мудрагелістай, — ціха вымавіў Дамблдор. — Адзін чалавек не зладзіўся бы… ты малайчына, Гары, малайчына…
— Лепш нічога не гаварыце зараз, — невыразны голас і няцвёрдая хада Дамблдора выклікалі ў Гары вялікую трывогу, — захоўвайце сілы, сэр… хутка мы абярэмся адсюль…
— Арка будзе закрытая… мой нож…
— Не трэба, я парэзаўся аб камень, — цвёрда сказаў Гары, — вы толькі пакажыце, дзе…
— Тут…
Гары правёў скрываўленай рукой па сцяне пячоры; арачны праём, атрымаўшы крывавы поплатак, адразу адкрыўся. Яны перасеклі вонкавую пячору, і Гары дапамог Дамблдору спусціцца ў ледзяную ваду, якая напаўняла расколіну ў скале.
— Усё будзе добра, сэр, — зноў і зноў паўтараў Гары, якога маўчанне Дамблдора палохала нашмат больш, чым яго абцяжараная прамова. — Мы амаль дашлі… я вам дапамагу апарыраваць зваротна… не бойцеся…
— Я і не баюся, Гары, — адказаў Дамблдор. Яго голас злёгку адужэў, нягледзячы на тое, што вада была ледзяная. — Я ж з табой.
27. Вежа маланак
Нарэшце над галавою зноў паказаліся зоркі. Гары ўвалок Дамблдора на вяршыню самага блізкага валуна і дапамог яму ўстаць на ногі. Гары страшна змок, і дрыжэў ад холаду; ён згінаўся пад цяжарам Дамблдора, аднак сабраў апошнія сілы і засяродзіўся на сваёй мэце — Хосміду. Ён сціснуў павекі, сашчаміў руку свайго спадарожніка і ступіў наперад, у знаёмую пустэчу.
Не паспеўшы адкрыць вочы, ён ужо зразумеў, што падарожжа прайшло паспяхова: запах солі і лёгкі марскі брыз зніклі. Яны з Дамблдорам стаялі пасярод неасветленай Высокай вуліцы; з іх ручаямі сцякала вада, яны дрыжалі з галавы да пят. На адно жудаснае імгненне ўяўленне Гары намалявала інфэрній, якія напаўзалі са ўсіх бакоў, але ён міргнуў і ўбачыў, што вакол усё ціха і цемра стаіць абсалютная, калі не лічыць некалькіх ліхтароў і вокнаў, з якіх лілося святло ў верхніх паверхах крам.
— Атрымалася, прафесар! — знясіленым шэптам выклікнуў Гары, толькі цяпер адчуўшы жудасную рэзь у грудзях. — Атрымалася! Мы здабылі Хоркрукс!
Дамблдор пахіснуўся і прываліўся да яго. Спачатку Гары падумаў, што з-за яго няўмелага апарыравання ў прафесара закруцілася галава, але потым зазірнуў яму ў твар і жахнуўся: ён быў пакрыты потам і нават у бляклым святле ліхтароў дзівіў сваёй бледнасцю.
— Сэр, як вы сябе адчуваеце?
— Было і лепей, — слабым голасам адказаў Дамблдор. Куткі яго вуснаў завагаліся ў ледзь прыкметнай усмешцы. — Гэтае зелле… танізавальным не назавеш…
Тут, да поўнага адчаю Гары, Дамблдор апусціўся на зямлю.
— Сэр… не хвалюйцеся, сэр, вам зараз стане лепш, не бойцеся…
Ён у паніцы агледзеўся, разлічваючы знайсці хоць нейкую дапамогу, але нідзе нікога не было, а Гары разумеў толькі адно: што неабходна любым спосабам хутка даставіць Дамблдора ў лякарню.
— Трэба адвесці вас у школу, сэр… да мадам Помфры..
— Не, — запярэчыў Дамблдор. — Патрэбен … прафесар Снэйп… але я… ці наўрад смогу дайсці…
— Так… сэр, паслухайце… я зараз пастукаю ў дзверы, знайду, дзе вам перадыхнуць… а сам збегаю і прывяду мадам…
— Сэверуса, — ясна сказаў Дамблдор. — Патрэбен Сэверус…