— Добра, няхай… але мне ўсё роўна прыйдзецца пакінуць вас ненадоўга, каб…
Але, не паспеў Гары паварушыцца, як пачуў, што да іх хтосьці бяжыць. Яго сэрца радасна падскочыла: іх заўважылі, зразумелі, што патрабуецца дапамога! Ён азірнуўся: да іх спяшалася мадам Размерта ў пухнатых шлапаках на высокіх абцасах і шаўковым халаце з цмокамі.
— Я закрывала фіранкі ў спальні — і раптам вы! Хвала нябёсам, хвала нябёсам, я не ведала, што і… але што гэта з Альбусам?
Яна рэзка спынілася і, часта дыхаючы, шырока расплюшчытымі вачамі ўтаропілася на Дамблдора.
— Ён паранены, — растлумачыў Гары. — Мадам Размерта, можна яму пабыць у "Трох мётлах", пакуль я збегаю ў школу за дапамогай?
— Табе нельга туды аднаму! Ты што, не разумееш?… Няўжо вы не бачылі?…
— Калі вы дапаможаце яго падняць, — не слухаючы, працягваў Гары, — то мы адвядзем яго ўнутр…
— У чым справа? — спытаў Дамблдор. — Размерта, што здарылася?
— Смя…. Смяротная Пазнака, Альбус.
І яна паказала ў неба над Хогвартсам. Ад яе слоў Гары ахапіў жывёльны страх… ён павярнуўся, паглядзеў…
Над школай вісеў зялёны чэрап са змяіным языком, пазнака Пажыральнікаў Смерці… тая, якую яны пакідаюць над будынкамі… калі забіваюць кагосьці…
— Даўно яна з'явілася? — спытаў Дамблдор. Яго рука балюча ўчапілася Гары ў плячо — прафесар з працай пачаў паднімацца з зямлі.
— Літаральна пару хвілін назад; калі я выпускала кошку, яго яшчэ не было, а калі паднялася наверх…
— Мы павінны неадкладна вярнуцца ў замак, — сказаў Дамблдор. Яго хістала, але голас гучаў уладна. — Размерта, нам запатрабуецца транспарт… мётлы…
— У мяне ёсць парачка за барам, — з спалоханым выглядам пралапатала тая. — Збегаць прынесці?
— Не, Гары сам прынясе.
Гары ахвотна падняў чарадзейную палачку:
— Акцыё мётлы Размерты.
Праз секунду з паба з грукатам вырваліся дзве мятлы. Яны вокамгненна падляцелі да Гары і, ледзь прыкметна вібруючы, замерлі на ўзроўні яго пояса.
— Размерта, пайшлі, калі ласка, паведамленне ў Міністэрства, — распарадзіўся Дамблдор, садзячыся на мятлу. — У Хогвартсу, магчыма, яшчэ не зразумелі… Гары, надзень Плашч-Нябачнік.
Гары дастаў з кішэні Плашч, накінуў яго на сябе і толькі потым сеў на мятлу. Мадам Размерта на сваіх высокіх абцасах пабегла да паба, а Гары з Дамблдорам адапхнуліся ад зямлі, узняліся ў паветра і накіраваліся да замка. Гары касіўся на свайго спадарожніка, каб, калі той пачне падаць, своечасова яго падхапіць, аднак выгляд Смяротнага Пазнакі, падобна, надаваў Дамблдору сіл: ён прымкнуў да мятлы і ляцеў, не зводзячы вачэй з зялёнага чэрапа; доўгія серабрыстыя валасы і барада раздзімаліся ззаду, ярка вылучаючыся на фоне чорнага неба. Гары таксама глядзеў на жудасную пазнаку, і па яго жылам, нібы атрута, разбегаўся жах, не даючы дыхаць і прымушаючы забыцца пра ўсе іншыя непрыемнасці…
Колькі часу яны адсутнічалі? Зелле Поспеху ў Рона, Герміёны і Джыні? Няўжо хтосьці з іх загінуў? Або гэта Нэвіл, Луна, хто-небудзь з А.Д..? А калі так… бо патруляваць калідоры, выйсці з бяспечных спальняў загадаў ім ён, Гары… Няўжо ён ізноў апынецца вінаваты ў смерці сябра?
Унізе здалася звілістая пад'язная алея. У вушах Гары гучна свістаў вецер, але ён усё роўна пачуў, што Дамблдор зноў мармыча нешта незразумелае. Неўзабаве, над сцяной замка, мятла Гары нечакана моцна завібрыравала, і тады ён зразумеў: Дамблдор здымаў свае жа ахоўныя заклёны, каб уляцець на тэрыторыю, не зніжаючы хуткасці. Смяротная пазнака зіхацела прама над астранамічнай вежай, самай высокай у школе. Ці значыць гэтае, што забойства адбылося менавіта там?
Дамблдор праляцеў над зубчастай агароджай вежы і ўжо злазіў з мятлы; Гары прызямліўся побач літаральна на секунду пазней і агледзеўся па баках.
Нікога, нічога. Дзверы на шрубавую лесвіцу, якая вядзе ў замак, зачыненыя. Вакол ні слядоў дужання, ні цела.
— Што гэта значыць? — спытаў Гары, паднімаючы вочы на зялёны чэрап са змяіны языком, які злавесна пабліскваў у вышыні. — Гэта сапраўдны знак? Кагосьці сапраўды… прафесар?
У каламутным асвятленні знака Гары ўбачыў, што Дамблдор знявечанай рукой схапіўся за грудзі.
— Ідзі за Сэверусам, — слабым, але выразным голасам вымавіў Дамблдор. — Распавядзі пра ўсё і прывядзі да мяне. Больш нічога не прадпрымай, ні з кім не размаўляй і не здымай Плашча. Я буду чакаць тут.
— Але…
— Ты пакляўся мяне слухацца, Гары — ідзі!
Гары паспяшаўся да дзвярэй на лесвіцу, але, ледзь схапіўшыся за жалезнае кольца, пачуў з іншага боку нечыя хуткія крокі. Ён азірнуўся на Дамблдора. Той жэстам загадаў яму адысці. Гары адступіў, вымаючы чарадзейную палачку.