Дзверы расхінуліся, і хтосьці вылецеў на пляцоўку вежы з крыкам:
— Экспеліармус!
Цела Гары закасцянела. Ён, нібы статуя, наперакос паваліўся на сцяну, ды так і застаўся стаяць; ён не мог ні паварушыцца, ні загаварыць і цалкам не разумеў, як гэта атрымалася: бо Экспелліармус не той заклён, які замарожвае…
Затым ён убачыў чарадзейную палачку Дамблдора, якая імклівай дугой уляцела за агароджа вежы, і ўсё зразумеў… Дамблдор моўчкі пазбавіў яго рухомасці і, выдаткаваўшы на гэта каштоўную секунду, не змог абараніцца сам.
Дамблдор стаяў каля сцяны. Яго твар быў зусім белым, але ён не выказваў ні панікі, ні нават турботы. Ён толькі паглядзеў на таго, хто яго абяззброіў, і абыякава вымавіў:
— Добры вечар, Драка.
Малфой адступіў назад і паспешліва агледзеўся па баках, правяраючы, ці няма ў Дамблдора абаронцаў. Ён паглядзеў на другую мятлу.
— Хто тут яшчэ?
— Тое ж самае магу спытаць у цябе. Або ты дзейнічаеш у адзіночку?
Бледныя вочы Малфоя шпурнуліся да Дамблдора.
— Не, — сказаў ён. — Да мяне прыйшло падмацаванне. Сёння ў вас у школе Пажыральнікі Смерці.
— Так, так, — прагаварыў Дамблдор такім тонам, нібы Малфой паказваў яму выдатна выкананую дамашнюю работу. — Вельмі добра. Значыць, ты знайшоў спосаб іх упусціць?
— Так, — адклікнуўся Малфой. Ён вельмі затыхаўся. — Прама ў вас пад носам, а вы нават не заўважылі!
— Фенаменальна, — захапіўся Дамблдор. — І усё ж… ты ўжо прабач… дзе яны зараз? Тваіх прыхільнікаў нешта не відаць.
— Ім перашкодзіла ваша ахова. Яны ваююць там, унізе. Гэта ненадоўга… я пайшоў наперад. я… мне трэба выканаць загад.
— Што ж, мой хлопчык, дзейнічай, выконвай, — ласкава сказаў Дамблдор.
Павісла маўчанне. Гары, зачынены ў клетцы свайго паралізаванага цела, сачыў за імі ва ўсе вочы і пакутліва напружваў слых, спадзеючыся ўлавіць шум падаленага дужання. Драка Малфой бяздзейнічаў і толькі глядзеў на Альбуса Дамблдора, які — проста неспасціжна! — усміхаўся.
— Драка, Драка, ты не забойца.
— Гэта чаму гэта? — ускрыкнуў Малфой.
Здаецца, ён і сам зразумеў, наколькі па-дзіцячаму гэта прагучала; нават у смутным святле знака Гары ўбачыў, як успыхнулі шчокі Малфоя.
— Вы не ведаеце, на што я здольны, — напорыста абвясціў Малфой, — і не ўяўляеце, што я ўжо зрабіў!
— Чаму, уяўляю, — мякка запярэчыў Дамблдор. — Ты ледзь не забіў Кэці Бэл і Рональда Уізлі. Ты цэлы год адчайна імкнуўся забіць мяне. Прабач мяне, Драка, але твае спробы былі непераканаўчыя… да такой ступені, што я, адкрыта кажучы, стаў сумнявацца, ці сапраўды табе гэта трэба…
— Трэба! Яшчэ як! — апантана ўскрыкнуў Малфой. — Я увесь год працаваў, і сёння…
Аднекуль з замка данёсся прыглушаны крык. Малфой напружыўся і азірнуўся праз плячо.
— Хтосьці аказвае мужны супраціў, — свецкім тонам заўважыў Дамблдор. — Але ты казаў… ах так, табе атрымалася правесці ў школу Пажыральнікаў Смерці. Прызнаюся, я лічыў гэта немагчымым… як табе атрымалася?
Але Малфой не адказаў: ён прыслухваўся да таго, што адбывалася ўнізе і, здавалася, таксама не мог парухацца.
— Ці не прыступіць табе да справы самастойна? — прапанаваў Дамблдор. — Раптам тваіх памагатых затрымала мая ахова? Ты, магчыма, зразумеў, што сёння тут яшчэ і члены Ордэна Фенікса. Ды і дапамога табе, шчыра кажучы, не патрэбна… чарадзейнай палачкі ў мяне няма… абараніцца няма чым…
Малфой моўчкі глядзеў на яго.
— Зразумела, — добразычліва ўсміхнуўся Дамблдор, не дачакаўшыся адказу. — Адзін баішся.
— Нічога я не баюся! — адгыркнуўся Малфой, па-ранейшаму нічога не робячы. — Гэта вам трэба баяцца!
— Але чаму? Я сумняваюся, што ты зможаш забіць мяне, Драка. Гэта зусім не так проста, як лічаць нявінныя… ну добра, пакуль мы чакаем тваіх сяброў, скажы мне… як ты правёў іх сюды? Я думаю, табе спатрэбілася нямала часу?
Здавалася, Малфой з працай душыць крык або ваніты. Люта свідруючы Дамблдора поглядам і накіроўваючы палачку прама яму ў сэрца, ён сутаргава праглынуў сліну, зрабіў некалькі глыбокіх удыхаў, а затым, нібы супраць волі, сказаў:
— Я паправіў Знікаючую Шафу, якой даўным-даўно ніхто не карыстаўся. Дзе летась страціўся Мантэг’ю.
— А-а-а.
Гэта прагучала амаль як стогн. Дамблдор на імгненне заплюшчыў вочы.
— Вельмі разумна… наколькі я разумею, да яго ёсць пара?
— Так, у краме "Борджына і Баркса", — пацвердзіў Малфой, — а паміж імі нешта накшталт праходу. Мантэг’ю распавядаў, што, пакуль ён сядзеў у Знікаючай Шафе ў Хогвартсу, ён увогуле быў без прытомнасці, але ўсё такі часам чуў, што адбываецца ў школе, а часам — у краме, нібы Знікаючая Шафа перамяшчаліся паміж імі… Але яму ніяк не атрымоўвалася дабіцца, каб яго пачулі… у выніку ён здолеў апарыраваць з Шафы, хоць правоў у яго яшчэ не было. Ён ад гэтага ледзь не памёр. Усе слухалі і толькі роты адкрывалі, а я адзін здагадаўся, у чым там справа — нават Борджын не ведаў! — я адзіны зразумеў, што з дапамогай гэтых шаф, калі паправіць зламаны, можна пранікаць у Хогвартс.