— Выдатна, — прамармытаў Дамблдор. — Стала быць, Пажыральнікі Смерці праз краму "Борджына і Баркса" пракраліся ў школу, каб дапамагчы табе… хітра, вельмі хітра… да таго ж, як ты сам кажаш, прама ў мяне пад носам…
— Так, — кіўнуў Малфой, самай парадаксальнай выявай акрылены хвалой Дамблдора. — Вельмі!
— Паміж тым, часам, — працягваў Дамблдор, — ты думаў, што паправіць Знікаючую Шафу не атрымаецца? І тады ты пачынаў дзейнічаць грубіянска і непрадумана. Напрыклад, паслаў мне зачараваныя каралі, якія проста не маглі не патрапіць у чужыя рукі… атруціў медавуху, выпіць якую я мог толькі па неверагоднай выпадковасці…
— Так, а вы так і не зразумелі, хто за гэтым стаіць, — ашчэрыўся Малфой. Дамблдор споўз ледзь ніжэй па сцяне: мабыць, у яго паступова слабелі ногі. Знямелы Гары дарэмна дужаўся з заклёнам, які скаваў яго па руках і нагам.
— Наогул-то, зразумеў, — сказаў Дамблдор. — Я быў упэўнены, што гэта ты.
— Што ж вы мяне не спынілі? — з выклікам кінуў Малфой.
— Я спрабаваў, Драка. Прафесар Снэйп сачыў за табой па маім загадзе…
— Нічога не па вашым, ён абяцаў маёй маці…
— Так ён казаў табе, Драка, а на самай…
— Ён двайны агент, стары вы ідыёт, і працуе зусім не на вас, гэта толькі вы так думалі!
— Тут, Драка, мы расходзімся ў меркаваннях, і табе прыйдзецца з гэтым змірыцца. Ці бачыш, я цалкам давяраю прафесару Снэйпу…
— І значыць, зусім страцілі хватку! — хмылячыся, выклікнуў Малфой. — Ён увесь час прапаноўваў мне дапамогу… думаў займець усю славу… жадаў дзейнічаць… "Што ты робіш? Каралі — тваіх рук дзела? Якая дурасць, ты мог усё сапсаваць"… Але я яму не сказаў, чым займаўся ў Патрабавальным Пакоі… Вось заўтра ён прачнецца, а ўсё ўжо скончана, і ён больш не любімчык Цёмнага Лорда… у параўнанні са мной ён будзе нішто, нішто!
— Годная ўзнагарода за працу, — мякка вымавіў Дамблдор. — Зразумела, усе любяць, калі іх працу ацэньваюць па заслугах… і ўсё ж… ці ледзь ты абыйшоўся без дапаможніка… мабыць, гэта хтосьці ў Хогсміду, той, хто мог перадаць Кэці… а-а-а…
Дамблдор зноў заплюшчыў вочы, нібы засынаючы, і кіўнуў.
— Ну, вядома… Размерта. Як даўно яна пад праклёнам Імперыўс?
— Дайшло, нарэшце? — здзекліва ўсміхнуўся Малфой.
Унізе зноў закрычалі, куды гучней, чым у мінулы раз. Малфой нервова зірнуў назад і зноў павярнуўся да Дамблдора. Той працягваў:
— Значыць, беднай Размерце прыйшлося таптацца ва ўласным туалеце, чакаючы, калі можна будзе перадаць каралі той вучаніцы Хогвартса, якая зойдзе адна? А атручаны мёд… зразумела, Размерта спакойна магла па тваім загадзе падсыпаць яду ў бутэльку і адправіць яе Слагхорну, ведаючы, што ён збіраецца падарыць яе мне на Каляды… так, спрытна… спрытна… беднаму містэру Філчу, натуральна, у галаву бы не прыйшло правяраць бутэльку ад Размерты… скажы, як вы з ёй звязваліся? Я лічыў, што ўсе камунікацыі з вонкавым мірам у нас пад кантролем.
— Зачараваныя манеты, — растлумачыў Малфой быццам бы праз сілу; рука, у якой ён трымаў чарадзейную палачку, адчайна дрыжала. — Адна была ў мяне, а другая — у яе, і мы абменьваліся паведамленнямі…
— Ці не гэты метад выкарыстала летась група, якая называла сябе Арміяй Дамблдора? — нязмушана пацікавіўся Дамблдор, але пры гэтым, як заўважыў Гары, споўз па сцяне яшчэ на цалю.
— Так, я запазычыў ідэю ў іх, — крыва ўсміхнуўся Малфой. — А думка атруціць мёд — у бруднакроўкі Грэнжэр, я чуў, як яна ў бібліятэцы казала, што Філч не здольны адрозніць адно зелле ад іншага…
— Прашу цябе ўстрымацца ад такіх слоў у маёй прысутнасці, — вымавіў Дамблдор.
Малфой грубіянска разрагатаўся.
— Я тут збіраюся яго забіць, а ён хвалюецца з-за нядобрага слова!
— Так, хвалююся, — цвёрда сказаў Дамблдор, і Гары ўбачыў, што яго ногі зашкрабалі па падлозе ў спробе захаваць раўнавагу. — Што ж дакранаецца забойства, Драка, то ў цябе было досыць часу. Мы зусім адны. Я абсалютна безабаронны — думаю, ты не адважны і спадзявацца заспець мяне ў такім становішчы…
Малфой скрывіўся, як быццам з'еў нешта вельмі горкае.
— Дарэчы, наконт сённяшняга вечара, — працягваў Дамблдор. — Я ў здзіўленні: як жа так атрымалася… адкуль ты ведаў, што мяне няма ў школе? А, зразумела, — адказаў ён на сваё ж пытанне, — мяне бачыла Размерта, яна і паведаміла з дапамогай вашых мудрагелістых манет…