— Менавіта, — пацвердзіў Малфой. — Толькі яна сказала, што вы пайшлі выпіць і хутка вернецеся…
— А, так, так! Я сапраўды выпіў… і… так або інакш… вярнуўся, — прамармытаў Дамблдор. — А ты здагадаўся зрабіць мне пастку?
— Мы вырашылі павесіць над вежай Смяротную Пазнаку, каб вы адразу паспяшаліся сюды, пазнаць, каго забілі, — сказаў Малфой. — І гэта спрацавала!
— Як паглядзець… і так і не, — працягнуў Дамблдор. — Аднак… з тваіх слоў вынікае, што забойства не было?
— Кагосьці ўсёткі прыкончылі, — на гэтых словах голас Малфоя падвысіўся на цэлую актаву. — Аднаго з вашых… не ведаю каго, там было цёмна.. я праз яго пераступіў… мне загадалі чакаць вас наверсе, а гэтыя вашы феніксы з Ордэна так і лезлі пад ногі…
— Так, гэта ім уласціва, — адказаў Дамблдор.
Знізу данесліся грукат, крыкі, яшчэ гучней, чым перш; відавочна, бітва ішла на шрубавай лесвіцы, зусім побач… Сэрца Гары нячутна латашылася ў нябачных грудзях… хтосьці загінуў… Малфой пераступіў праз цела… чыё?
— Як бы там ні было, час падціскае, — сказаў Дамблдор. — Таму давай абгаворым, якія ў цябе ёсць варыянты, Драка.
— У мяне — варыянты?! — выклікнуў Малфой. — У мяне палачка… і я вас зараз заб'ю…
— Мой дарагі хлопчык, час пакінуць прытворства. Калі б ты сапраўды жадаў забіць, то зрабіў бы гэта, як толькі раззброіў мяне, а не адкладаў бы і не размаўляў пра адно, пра іншае.
— У мяне няма ніякіх варыянтаў! — ускрыкнуў Малфой і раптам збялеў, зусім як Дамблдор. — Я павінен гэта зрабіць! Ён мяне заб'е! Ён заб'е ўсю маю сям'ю!
— Я разумею ўсю цяжкасць твайго становішча, — кіўнуў Дамблдор. — Чаму, як ты думаеш, я не спыніў тваю дзейнасць раней? Таму што ведаў: калі лорд Валан дэ Морт здагадаецца пра мае падазроны, ён цябе заб'е.
Малфой здрыгануўся пры гуку жудаснага імя.
— Я ведаў пра ўскладзеную на цябе місію, але не вырашаўся загаварыць з табой з асцярогі, што ён скарыстаецца легаліменцыяй, — працягваў Дамблдор. — Але цяпер мы нарэшце можам пагаварыць адкрыта… Дагэтуль, Драка, ты нічога дрэннага не зрабіў, нікому не зрабіў шкоды, хоць табе вельмі павезла, што твае выпадковыя ахвяры выжылі… і я магу табе дапамагчы.
— Не, не можаце, — сказаў Малфой. Палачка ў яго руцэ хадзіла ходырам. — Ніхто не можа. Ён загадаў мне гэта зрабіць — а інакш ён мяне заб'е. У мяне няма выбару.
— Пераходзь на наш бок, Драка, і мы схаваем цябе так надзейна, як табе і не снілася! Больш таго, я зараз жа пашлю членаў Ордэна за тваёй маці, і яе таксама схаваюць. Твой бацька на дадзены момант у бяспецы, у Азкабану… але калі прыйдзе час, мы і яго абаронім… пераходзь да нас, Драка… ты не забойца…
Малфой пашыранымі вачамі глядзеў на Дамблдора.
— Але я ўжо так далёка зайшоў, — павольна прагаварыў ён. — Усе думалі, я памру, спрабуючы гэта зрабіць, а я жывы… вы ў маёй уладзе… палачка ў мяне… вам засталося разлічваць толькі на маю літасць…
-Не, Драка, — ціха запярэчыў Дамблдор. — Гаворка ідзе не пра тваю літасць, а пра маю.
Малфой маўчаў. Ён стаяў з адкрытым ротам, палачка ў руцэ вельмі дрыжала. Гары здалося, што ён трохі апусціў яе…
Але тут па лесвіцы загрукаталі нечыя крокі. Праз секунду у дзверы ўварваліся чацвёра ў чорнай адзежы, змялі з дарогі Малфоя і выскачылі на пляцоўку вежы. Паралізаваны Гары, з расплюшчытымі вачамі, з жахам глядзеў на незнаёмцаў: здаецца, Пажыральнікі Смерці перамаглі.
Грузны чараўнік з дзіваватай крывой усмешкай атдышліва захіхікаў.
— Дамблдорчыка прыперлі да сценачкі! — прасюсюкаў ён, паварочваючыся да прысадзістай чараўніцы, судзячы па выгляду, яго сястры, якая таксама радасна хмылілася. — Дамблдорык без палачкі, Дамблдорчык адзін! Разумніца, Драка, разумніца!
— Добры вечар, Амікус, — спакойна прывітаўся Дамблдор, нібы прывітаючы госця, які зайшоў на гарбату. — І Алекта тут… як міла…
Жанчына злосна хмыкнула.
— Думаеш, перад смерцю табе дапамогуць ідыёцкія жарты? — ашчэрылася яна.
— Жартачкі? Што вы, гэта проста ветлівасць, — адказаў Дамблдор.
— Давай ужо, — перабіў незнаёмец, які стаяў бліжэй усяго да Гары; вялікі сухарлявы чалавек з вусамі і шэрымі кудламі ў відавочна вельмі цеснай чорнай адзежы Пажыральніка Смерці. Гары ніколі не чуў такога голасу: ён больш нагадваў хрыплы брэх. Ад незнаёмца жудасна несла брудам, потам і, зусім беспамылкова, крывёй; у яго былі вельмі брудныя рукі і доўгія жоўтыя пазногці.
— Гэта ты, Фэнрыр? — спытаў Дамблдор.
— Так сапраўды, — прахрыпеў той. — Рады мяне бачыць, Дамблдор?