— Не, не сказаў бы…
Фэнрыр Грэйбэк драпежна ўсміхнуўся, паказаўшы вострыя зубы. Па яго падбародку сцякала кроў; ён павольна, непрыстойна аблізнуўся.
— Але ты ж ведаеш, як я люблю дзяцей.
— Няўжо ты стаў нападаць на людзей не толькі пры поўным месяцы? Вельмі незвычайна… настолькі рассмакаваўся, што аднаго разу ў месяц ужо нядосыць?
— Вось менавіта, — сказаў Грэйбэк. — Што, Дамблдор, я цябе агаломшыў? Напалохаў?
— Не буду прыкідвацца, што гэта не выклікае мне агіды, — адказаў Дамблдор. — І я сапраўды ўзрушаны, што Драка запрасіў цябе ў школу, дзе жывуць яго сябры… Падумаць, з усіх людзей…
— Я яго не запрашаў, — ледзь чуваць выдыхнуў Малфой. Ён не глядзеў на Грэйбэка, баяўся нават пакрывіцца ў яго бок. — Я не ведаў, што ён будзе…
— Хто ж адмовіцца ад візіту ў Хогвартс, — прасіпеў Грэйбэк. — Столькі цудоўных смачных глоткаў… у-м-м, цуд…
Ён выскаліўся ва ўсмешцы і пакалупаў у перадпакоях зубах агідным жоўтым пазногцем.
— А цябе, Дамблдор, я з'ем на закуску …
— Не, — рэзка запярэчыў чацвёрты Пажыральнік Смерці. У яго быў грубіянскі і жорсткі твар. — Ёсць загад. Гэта павінен зрабіць Драка. Давай ужо, Драка, прыступай.
Але ў Малфоя зусім не засталося рашучасці. Ён у страху глядзеў на белы твар Дамблдора, які быў нязвыкла нізка — настолькі той споўз па сцяне.
— Ды ён і так доўга не працягне! — выклікнуў крывароты чараўнік пад акампанемент хіхікання сваёй сястры. — Паглядзіце-ка на яго на яго… што з табой, Дамбі?
— Нічога асаблівага, Амікус: паніжаная супраціўляльнасць, запаволеная рэакцыя, — адказаў Дамблдор. — Старасць, адным словам… калі-небудзь яна прыйдзе і да цябе… калі павязе, вядома…
— Пра што гэта ты, пра што гэта? — нечакана ўзвар’яваўся Пажыральнік Смерці. — Вечна адно і тое ж, Дамбі, суцэльная балбатня і ніякай справы, ніякага, я нават не ведаю, навошта Цёмнаму Лорду наогул цябе забіваць, толькі сілы марнаваць! Валяй, Драка, канчай з ім!
Але тут унізе зноў забегалі, і нечы голас пракрычаў:
— Яны перакрылі лесвіцу… Рэдукта! РЭДУКТА!
Сэрца Гары радасна падскочыла: значыць, гэтыя чацвёра не цалкам здушыла супраціў, а толькі прадзерліся на вяршыню вежы, паставіўшы за сабой перашкоду…
— Драка, хутка! — раздражнёна выклікнуў мужчына з жорсткім тварам.
Але рука Малфоя так моцна трэслася, што ён ледзь мог прыцэліцца.
— Дайце я, — рыкнуў Грэйбэк і пайшоў на Дамблдора, працягваючы наперад рукі і шчэрачы зубы.
— Я сказаў, не! — крыкнуў жорсткатвары. Шугануў выбліск, і пярэваратня адкінула ў бок; ён стукнуўся аб сцяну і застаўся стаяць, хістаючыся і абурана зіхоцячы вачамі. Сэрца Гары латашылася так моцна, што ён дзівіўся, чаму ніхто гэтага не чуе і не заўважае яго… калі бы толькі ён мог рухацца, запусціць у іх заклёнам з-пад плашча…
— Драка, прыступай або адыдзі, каб мы самі… — пранізліва завішчала жанчына, але ў гэтае імгненне дзверы зноў расхінулася, і на парозе вырас Снэйп з чарадзейнай палачкай у руцэ. Яго чорныя вочы імгненнем увабралі ў сябе ўсю сцэну: Дамблдора, які без сіл прываліўся да сцяны, трох Пажыральнікаў Смерці, раз'юшанага пярэваратня, Малфоя.
— У нас бяда, Снэйп, — паведаміў азызлы Амікус, не зводзячы вачэй і чарадзейнай палачкі з Дамблдора, — хлапчук, падобна, здрэйфіў…
Раптам хтосьці яшчэ паклікаў Снэйп па імі, вельмі-вельмі ціха:
— Сэверус…
За ўвесь сённяшні вечар Гары яшчэ ні разу так не палохаўся. Упершыню Дамблдор умольваў.
Снэйп не адказаў, але прайшоў наперад, бесцырымонна адапхнуўшы Малфоя. Трое Пажыральнікаў Смерці адступілі. Нават пярэварацень трохі прыцішэў.
Снэйп глядзеў на Дамблдора, і яго твар працякаў нянавісцю і агідай.
— Сэверус… калі ласка…
Але той узняў палачку і накіраваў яе на Дамблдора.
— Авада Кэдаўра!
Зялёны сноп полымя стукнуў Дамблдора прама ў грудзі. Лямант жаху і нуды не зляцеў з вуснаў нерухомага Гары, і ён не мог адвесці вачэй ад кашмарнага відовішча. Дамблдора падкінула ў паветра, на імгненне ён завіс пад чэрапам, які бліскацеў, затым, як вялікая трапічная лялька, павольна пераваліўся праз агароджа вежы — і яго не стала.
28. Уцёкі Прынца-паўкроўкі
Гары здавалася, што і ён таксама ляціць кудысьці ў прастору; гэтага не было… не было…
— Сыходзім адсюль, хутка. — загадаў Снэйп.
Ён схапіў Малфоя за каўнер і выштурхаў у дзверы наперадзе астатніх; Уолк і каржакаваты брат з сястрой ішлі следам, прычым чараўніца захоплена сапла. Яны схаваліся за дзвярамі, і Гары ўсвядоміў, што зноў можа рухацца; у недарэчнай паставе ў сцяны яго цяпер утрымліваў не заклён, а жахлівы шок. Калі жосткатвары, які заходзіў апошнім, ужо знікаў у дзвярах, Гары апамятаўся і скінуў Плашч-Нябачнік.