— Петрыфікус таталус!
Пажыральніка Смерці нібы стукнулі ў спіну. Ён выгнуўся назад і, застыгшы нібы васковая фігура, зваліўся на пол. Гары адразу пералез праз яго і пабег уніз па цёмнай лесвіцы.
Агорнуты жахам, ён разумеў адно: што павінен як мага хутчэй дабрацца да Дамблдора і адначасова злавіць Снэйпа… чамусьці гэта было звязанв… калі звесці іх разам, усё яшчэ можна паправіць… Дамблдор не мог памерці…
Ён пераскочыў праз апошнія дзесяць прыступак шрубавай лесвіцы, прызямліўся і замёр, выставіўшы перад сабой чарадзейную палачку. У блякла асветленым калідоры ішла лютая бітва; усё было ў пылу, столь напалову правалілася. Гары спрабаваў зразумець, хто з кім дужаецца, і раптам пачуў ненавісны голас, які пракрычаў: "Справа зроблена, сыходзім!" Снэйп павярнуў за кут у далёкім канцы калідора; ім з Малфоем атрымалася бесперашкодна перасекчы поле бою. Гары кінуўся следам. Раптам ад клубка тых, хто зараз біўся, хтосьці адарваўся і кінуўся на яго: гэта быў пярэварацень, Грэйбэк. Гары не паспеў нават падняць палачку, як пярэварацень паваліў яго на спіну. На твар Гары зваліліся брудныя валасы, нос і рот напоўніліся крывавым і потным смуродам, у горла палілося гарачае прагнае дыханне…
— Петрыфікус таталус!
Грэйбэк усім цяжарам паваліўся на Гары; той каласальным высілкам сапхнуў з сябе пярэваратня, цудам увярцеўся ад падляцеўшага ў яго зялёнага выбліску, ускочыў і галавой наперад рынуўся ў гушчу бітвы. Але адразу патрапіў нагамі ў нешта мяккае, слізкае і ледзь не зваліўся зноў: на пол тварам уніз, у лужыне крыві, ляжалі два цела. Высвятляць, хто гэта, часу не было — перад Гары нечакана заскакала полымя рудых валасоў. Джыні дзерлася з азызлым Амікусам, які шпурляў у яе праклён за праклёнам. Яна спрытна ўварочвалася, а прысадзісты Пажыральнік Смерці хіхікаў, відавочна атрымліваючы асалоду ад займальным змаганнем:
— Круцыё… круцыё… ты не зможаш танцаваць вечна, прыгажуня…
— Імпедымента! — загарлапаніў Гары.
Яго заклён стукнуў Амікуса ў грудзі. Той завішчаў як свіння, узляцеў на паветра, стукнуўся аб процілеглую сцяну, споўз на пол, і яго не стала відаць за Ронам, прафесарам МакГонагал і Люпіным. Кожны з іх дзёрся са сваім Пажыральнікам Смерці, трохі далей Тонкс ваявала з велічэзным светлавалосым чараўніком, які біў заклёнамі ва ўсе бакі; сцены вакол парэпаліся, блізкае акно разбілася…
— Гары, адкуль ты ўзяўся? — крыкнула Джыні, але адказваць было некалі. Гары прыхіліў галаву і кінуўся наперад, цудам пазбегшы заклёны, які падарваўся ў яго над галавой і засыпаў ўсіх каменнай дробкай. Снэйп не павінен сысці, яго трэба злавіць…
— Атрымай, гадзіна! — раўнула прафесар МакГонагал. Гары бокам вока заўважыў Алекта; тая ўцякала па калідоры, затуляючы галаву рукамі, яе брат імкнуўся не адставаць. Гары пабег за імі, але яго чаравік дзесьці затрымаўся, і ў наступны момант ён ужо ляжаў папярок нечай ногі — павярнуўшы галаву, Гары ўбачыў бледны, круглы твар Нэвіла, які ляжаў на палу.
— Нэвіл, з табой…?
— У парадку, — прамармытаў Нэвіл, трымаючыся за жывот, — Гары… Малфой і Снэйп… пабеглі туды…
— Ведаю, я за імі! — адказаў Гары. Ён прыцэліўся з падлогі і запусціў заклёнам у велічэзнага бландзіна, самога несуцішнага і небяспечнага з сапернікаў; заклён патрапіў яму ў твар. Той завыў ад болю, рэзка павярнуўся, захістаўся — і пабег за нізенькімі братам і сястрой.
Гары так-сяк падняўся і панёсся па калідоры, не звяртаючы ўвагі ні на грукат за спіной, ні на заклікі вярнуцца, ні на нямы кліч нерухомых цел, чый лёс быў пакуль невядомы…
Ён імкліва павярнуў за кут — падэшвы красовак слізгалі ад крыві. Снэйп атрымаў велізарную фору… раптам ён ужо пракраўся ў Патрабавальны Пакой? Або Ордэн усё такі паспеў яе запячатаць і адрэзаць Пажыральнікам Смерці хоць бы гэты шлях да адступу? Гары не чуў нічога, акрамя груку ўласных крокаў і грукату свайго сэрца, але раптам заўважыў на палу крывавыя адбіткі — значыць, як мінімум адзін Пажыральнік Смерці бяжыць да параднага ўваходу… Верагодна, Патрабавальны пакой і на самай справе заблакаваны…
Гары, не зніжаючы хуткасці, яшчэ раз павярнуў за кут. У яго паляцеў заклён; ён нырнуў за рыцарскія даспехі; тыя адразу падарваліся. Гары ўбачыў наперадзе Амікуса і Алекта, якія ўбягалі па мармуровай лесвіцы, і запусціў у іх заклёнам, але толькі распужаў чараўніц у парыках з партрэта на драбінчастай пляцоўцы — тыя з віскам разбегліся па суседніх карцінах. Гары пераскочыў праз абломкі даспехаў. Да яго даносіліся ўсхваляваныя крыкі; падобна, насельнікі замка пачалі прачынацца…