Ён панёсся кароткім шляхам, спадзеючыся абагнаць брата і сястру і нагнаць Снэйпа з Малфоем, якія напэўна ўжо ў двары; ён не забыўся пераскочыць праз знікаючую прыступку пасярод таемнай лесвіцы, прадзёрся скрозь габелен у яе падножжа і вылецеў у калідор. Там стаяла групка хафлпафцаў у піжамах, якія нічога не разумелі.
— Гары! Мы пачулі шум, кажуць, там Смяротная Пазнака… — пачаў Эрні МакМілан.
— З дарогі! — прароў Гары, адкінуў у бок двух хлопчыкаў, кінуўся да драбінчастай пляцоўкі і збег па мармуровай лесвіцы ў вестыбюль. Дубовыя дзверы былі расхінутыя; на брукаваным палу віднеліся плямы крыві; некалькі да смерці перапуджаных школьнікаў ціснуліся па сценах, прычым некаторыя ўсё яшчэ закрывалі твары рукамі; гіганцкія пясочныя гадзіны "Грыфіндора" разбіліся, ізумруды з гучным грукам сыпаліся на падлогу...
Гары куляй праляцеў праз вестыбюль і выскачыў у чарноцце двара. Па накірунку да варот хутка ішлі тры ледзь адрозныя постаці. Выйдучы за тэрыторыю, яны змогуць апарырываць — судзячы па ўсім, гэта велізарны бландзін і, ледзь наперадзе, Снэйп з Малфоем…
Халоднае начное паветра літаральна раздзірала лёгкія Гары, але ён зрабіў рывок і панёсся хутчэй. У аддаленні нешта ўспыхнула, на імгненне асвяціўшы тых, каго пераследавалі; Гары не ведаў, што гэта было, а проста бег, бег, аднак ніяк не мог наблізіцца настолькі, каб як след прыцэліцца і паслаць заклён.
Зноў выбліск, крыкі, зваротныя снапы полымя. Гары зразумеў: гэта Хагрыд выскачыў з сваёй халупы і спрабуе затрымаць Пажыральнікаў Смерці. І, хоць кожны ўдых раздзіраў яго лёгкія, а ў грудзі быццам усадзілі агністы кол, Гары працягваў бегчы. Няпрошаны голас у яго галаве паўтараў: няўжо яшчэ і Хагрыда… няўжо яшчэ і Хагрыда…
Нешта балюча стукнула Гары ў паясніцу, і ён зваліўся тварам у зямлю. З ноздраў лінула кроў. Перакочваючыся на спіну з палачкай напагатове, ён ужо ведаў, што яго даганяюць брат з сястрой, якіх атрымалася апярэдзіць дзякуючы сакрэтнаму праходу.
— Імпедымента! — ускрыкнуў ён, зноў перакочваючыся на жывот і прыціскаючыся да травы. Заклён цудоўнай выявай патрапіў ў кагосьці з іх, той пахіснуўся і зваліўся, валіўшы з ног другога; Гары ўскочыў і зноў пабег за Снэйпам…
Наперадзе, у святле паўмесяца, які нечакана выйшаў з-за аблокаў, вырас велізарны сілуэт Хагрыда. Светлавалосы Пажыральнік Смерці шпурляў у яго заклён за заклёнам, але незвычайная сіла Хагрыда і грубіянская скура, якая была успадкаваная ад маці-волата добра яго абаранялі. Снэйп і Малфой, паміж тым, выслізгвалі; хутка яны апынуцца за варотамі і апарыруюць…
Гары прамчаўся міма Хагрыда і яго саперніка, прыцэліўся ў спіну Снэйпа і выкрыкнуў:
— Ступефай!
Ён прамахнуўся; чырвоны выбліск прасвістаў міма галавы Снэйпа; той крыкнуў:
— Бяжы, Драка! — і павярнуўся; іх з Гары падзяляла дваццаць футаў. Яны паглядзелі адзін на другога і адначасова ўскінулі палачкі.
— Круц…
Снэйп папярэдзіў удар і збіў Гары з ног, не даўшы дамовіць; Гары зваліўся на спіну, перавярнуўся і хутка ўскочыў. Велізарны бландзін за яго спіной тым часам прароў:
— Інсендыё!
Раздаўся гучны выбух, і ўсё вакол заліло аранжавым святлом: гэта загарэлася халупа Хагрыда.
— Там жа Клык, зласлівая ты гадзі…! — зароў Хагрыд.
— Круц.. — у другі раз закрычаў Гары, цаляючы ў Снэйпа, які быў падсветлены танцуючым полымем пажару, але той зноў блакаваў праклён; Гары бачыў, як ён хмыліцца.
— Непапраўныя заклёны не для цябе, Потэр! — пагардліва кінуў ён, перакрыкваючы румз агню, крыкі Хагрыда і выццё зачыненага Клыка. — Табе не хопіць ні духу, ні ўмення…
— Інкарс… — пачаў Гары, але Снэйп спыніў яго гультаяватым узмахам палачкі.
— Ваюй са мной! — выкрыкнуў Гары. — Ваюй, баязлівая…
— Ты завеш мяне баязліўцам, Потэр? — адказаў Снэйп. — Твой татка не вырашаўся напасці на мяне інакш як чатыры на аднаго… Цікава, як бы ты назваў яго?
— Ступе…
— Я буду спыняць цябе зноў, зноў і зноў, пакуль ты не навучышся трымаць рот на замку, а думкі пры сабе, Потэр! — ашчэрыўся Снэйп, у чарговы раз лёгка спыняючы заклён. — А цяпер сыходзім! — крыкнуў ён, звяртаючыся да велізарнага бландзіна. — Час, пакуль міністэрскія не падаспелі…
— Імпеды…
Ён не паспеў дамовіць. Нечалавечы боль пранізаў цела; Гары зваліўся на траву. Хтосьці крычаў ад болю; усё ясна, ён памрэ; Снэйп закатуе яго да смерці або да вар'яцтва…
— Не! — ускрыкнуў голас Снэйпа. Боль спыніўся раптам, як і пачаўся; Гары ляжаў на траве, згарнуўшыся клубком, сутаргава ўчапіўшыся ў палачку і затыхаючыся. Дзесьці зверху Снэйп крычаў: — Вы што, забыліся загад? Потэр прыналежыць Цёмнаму Лорду — мы павінны яго пакінуць! Сыходзім! Сыходзім!