Ён некалькі разоў сутаргава глынуў халоднае начное паветра і адкрыў свае вочы, якія слязіліся. Ён адчуваў сябе так, быццам яго прапхнулі праз вельмі вузкую гумовую трубу, і не адразу ўсвядоміў, што Цісавай вуліцы больш няма. Яны з Дамблдорам апынуліся на пустыннай бязлюднай пляцы, пасярэдзіне якога стаяў стары ваенны помнік і некалькі лавак. Як толькі мазгі Гары ўсталі на месца, ён зразумеў, што трансгрэссіраваў першы раз у жыцці.
— Ты як? — пацікавіўся Дамблдор. — Да гэтага адчування трэба абвыкнуць.
— Добра, — адказаў Гары, паціраючы вушы, якія, відавочна, неахвотна пакінулі Цісавую вуліцу. — Але на мятле усё ж такі лепей.
Дамблдор усміхнуўся, шчыльней захінуў каўнер і сказаў:
— Нам сюды, — ён хуткімі крокамі зрушыўся наперад, міма пустой гасцініцы і нейкіх хат. На гадзінніку царквы, якая стаяла непадалёк, стрэлкі набліжаліся да поўначы.
— А скажы, калі ласка, Гары, — загаварыў Дамблдор, — твой шнар… ён у цябе балеў хоць раз?
Гары машынальна пацёр зігзагападобную метку на лбу.
— Не, — прамармытаў ён, — я яшчэ дзівіўся. Думаў, ад яго цяпер супакою не будзе, раз Валан дэ Морт набірае сілу.
Ён падняў вочы на Дамблдора і ўбачыў, што той задаволены адказам.
— Я як раз думаў інакш, — сказаў Дамблдор. — Лорд Валан дэ Морт нарэшце зразумеў, што ў цябе ёсць шчаслівая магчымасць пранікаць у яго думкі і пачуцці. І, падобна, вырашыў абараніцца ад цябе з дапамогай аклюменцыі.
— Вось і добра, — буркнуў Гары. Ён ніколькі не нудзіўся па начным кашмарам і нечаканым пранікненням у прытомнасць Валан дэ Морта.
Яны загарнулі за кут, прайшлі міма тэлефоннай будкі і аўтобуснага прыпынку. Гары скоса паглядзеў на Дамблдора.
— Прафесар…
— Так, Гары?
— А.. дзе гэта мы?
— У чарадзейнай вёскі пад назвай Бадлі-Бэббертон.
-А навошта?
— Ах так,я жа не сказаў! — выклікнуў Дамблдор. — Я столькі разоў гэта казаў, што страціў рахунак: наша школа ў чарговы раз засталася без настаўніка. Мы з табою тут, каб угаварыць аднаго майго былога калегу пакінуць заслужаны адпачынак і вярнуцца ў Хогвартс.
— А чым я магу вам дапамагчы, сэр?
— Упэўнены, ты абавязкова спатрэбішся, — нявызначана адказаў Дамблдор. — Тут налева, Гары.
Яны ішлі ўверх па вузкай стромкай вулачцы паміж шчыльнымі шэрагамі хат. Святло нідзе не гарэла. Дзіўная смуга, якая вось ужо два тыдня ахутвала Цісавую вуліцу, стаяла і тут. Гары мімаволі ўспомніў пра дзяментараў, небяспечна азірнуўся і мацней сціснуў у кішэні чарадзейную палачку.
— Прафесар, а чаму нельга было аппарыраваць прама ў хату вашага калегі?
— Але гэта ж ўсё роўна што выбіць уваходныя дзверы, — растлумачыў Дамблдор. — Правілы добрага тону патрабуюць падаваць людзям права не прымаць госцяў, калі ім таго не жадаецца. І потым, большасць чарадзейнага жылля абароненыя ад непажаданага ўварвання. Напрыклад, у Хогвартс…
— Нельга аппарыраваць, ні ў будынак, ні на тэрыторыю, — бойка адчаканіў Гары. — Мне Герміёна Грэнджэр казала.
— І яна дасканала права. Тут зноў налева.
Дзесьці ззаду царкоўны гадзіннік прабіў дванаццаць. Гары жадалася спытаць, чаму Дамблдор не лічыць няветлівым паяўляцца ў гасцях апоўначы, але зараз, калі ў іх завязалася нармальная гутарка, ён вырашыў абгаварыць важнейшыя пытанні.
— Сэр, я прачытаў у “Штодзённым Прароку”, што Фаджа звольнілі.
— Гэта так, — Дамблдор згарнуў у завулак, які рэзка сыходзіў уверх. — Не сумняваюся, ты ведаеш і пра тое, што на яго месца прайшоў Руфус Скрымджар, які раней быў главой кабінета Аўрораў.
— А як па-вашаму, ён добры?
— Цікавае пытанне, — вымавіў Дамблдор. — Ён на шматлікае здольны. Асоба, безумоўна, больш рашучая і напорыстая, чым Карнэліўс.
— Так, але я меў у выглядзе…
— Я ведаю, што ты меў у выглядзе. Руфус — чалавек справы. Ён амаль усё свядомае жыццё дужаецца з сіламі зла і не можа недаацэньваць Валан дэ Морта
Гары чакаў, што Дамблдор скажа што-небудзь пра свае рознагалоссі са Скрымджарам, якія былі згаданыя ў “Штодзённым”, але той маўчаў. Сам Гары не адважыўся заводзіць гутарку на гэтую тэму, а таму загаварыў аб іншым.
— А яшчэ, сэр… я прачытаў пра мадам Боўнс.
— Так, — спакойна кіўнуў Дамблдор. — Жудасная страта. Яна была цудоўнай чараўніцай. На маю думку, нам сюды… О! — Ён паказаў шлях хворай рукой.
— Прафесар, а што ў вас з…
— Зараз няма часу тлумачыць, — сказаў Дамблдор. — Не жадалася бы камячыць гэтак халодную гісторыю.
Ён усміхнуўся, даючы зразумець, што зусім не жадаў абсадзіць Гары.