— Сэр… мне даслалі савінай поштай міністэрскі напамінак пра меры бяспецы, якія трэба прадпрымаць супраць Пажыральнікаў Смерці.
— Я і сам такую атрымаў, — зноў усміхнуўся Дамблдор. — Ты заўважыў там нешта карыснае?
— Не, асабліва.
— Я так і думаў. Напрыклад, ты не спытаў, якое варэнне я люблю больш за ўсё, і не пераканаўся, што я сапраўдны прафесар Дамблдор, а не які-небудзь самазванец.
— Я не… — пачаў было Гары, не зусім разумеючы, сур’ёзна яго дакараюць або не.
— Дарэчы, на будучыню — малінавае. Але зразумела, любы Пажыральнік Смерці, перш чым прымаць маё аблічча, паспрабаваў бы высветліць, што мне падабаецца.
— Э-э.. вядома, — кіўнуў Гары. — Але ў напамінку гаварылася пра нейкія інферніі. Хто яны? Там было незразумела.
— Гэта трупы, — абыякава адказаў Дамблдор. — Зачараваныя мерцвякі, якія дзейнічаюць па ўказу цёмных чараўнікоў. Даўно яны не з’яўляліся, з таго часу, калі Валан дэ Морт быў у ўлады ў апошні раз… Сапраўды, ён столькіх пазабіваў, што хопіць на цэлае войска . Вось хата, якая нам патрэбна, Гары, сюды…
Яны падышлі да маленькай акуратнай хаткі з невялікім садком. Гары быў настолькі ўзрушаны аповедам пра інферніі, што нічога не заўважаў, і, калі Дамблдор раптам спыніўся каля брамкі, тут жа на яго наткнуўся.
— О божа. Божа, божа, божа.
Гары прасачыў за яго поглядам, і ў яго абарвалася сэрца. Уваходныя дзверы крыва звісалі з завес.
Дамблдор хутка агледзеў вуліцу з канца ў канец: усюды было пуста.
— Гары, дастань палачку, і ідзі за мной, — ціха загадаў Дамблдор.
Ён адчыніў брамку і моўчкі, імкліва пайшоў па дагледжанай садовай дарожцы. Гары не адставаў. Дамблдор асцярожна адчыніў уваходныя дзверы, трымаючы напагатове чарадзейную палачку.
— Люмас.
Палачка засвяцілася. Яны ўбачылі вузкі калідор і злева — адчыненыя дзверы. Дамблдор, высока трымаючы палачку, прайшоў у гасціную. Гары ішоў за ім па пятах.
Яго погляду адкрылася карціна абсалютнага спусташэння. Прама пад нагамі ляжаў вялікі падлогавы гадзіннік. Корпус у яго быў трэснуты, а цыферблат — расколаты. Ледзь наводдаль валяўся ківач, падобны на ўпушчаны меч. Піяніна было прывернутая на бок, клавішы рассыпаныя вакол. Побач асвятляў іскрынкамі пакарабачаны кандэлябр. Жорстка зраненыя падушкі міналі пёрамі; усё вакол здавалася прыпудраным аскепкамі шкла і парцэляну. Дамблдор падняў палачку вышэй і асвятліў сцены. Шпалеры былі абрынданыя чымсьці клейкім, цёмна-чырвоным. Гары паціху ахнуў. Дамблдор павярнуўся.
— Жудаснае відовішча, — змрочна вымавіў ён. — Тут адбылося нешта страшнае.
Ён павольна выйшаў на сярэдзіну пакоя, уважліва разглядаючы абломкі пад нагамі. Гары ішоў за ім і спалохана азіраўся па баках, нібы чакаў, што за зламаным піянінам або перавернутай канапай вось-вось выявіцца нешта жахлівае, аднак трупа нідзе не было.
— Можа, была бойка, а потым яны яго… уцягнулі? — пралапатаў Гары. Ён імкнуўся не думаць пра тое, якія павінны быць раны, калі сцены абрынданыя крывёй ці ледзь не да сярэдзіны.
— Ці наўрад, — задумленна прамармытаў Дамблдор, узіраючыся ў пухлае крэсла, якое ляжала на боку.
— Вы жадаеце сказаць, што ён…
— Дзесьці тут? Так.
Тут Дамблдор без усялякага папярэджання нахіліўся і ткнуў кончыкам палачкі ў сядзенне крэсла. Яно завішчала.
— Добры вечар, Гарацый, — прывітаўся Дамблдор, выпростваючыся.
У Гары адвісла сківіца. На месцы крэсла ў паставе эмбрыёна ляжаў неймаверна тоўсты, лысы старэча. Ён паціраў ніз жывата, абражана гледзячы на Дамблдора маленькімі вадзяністымі вочкамі.
— Ледзь не праткнуў, — незадаволена прабурчаў ён, цяжка падымаючыся. — Балюча ж!
Яго лысіна, выпуклыя вочы і густыя серабрыстыя вусы шчотачкай глянцава паблісквалі ў святле чарадзейнай палачкі — як і паліраваныя гузікі бардовай аксамітнай курткі, надзетай па-над ліловай шоўкавай піжамы.
— Ну, я чым жа я сябе выдаў? — буркліва пацікавіўся гаспадар хаты і, не перастаючы масажаваць ніз жывата, з крахтаннем падняўся з пола. Галавой ён ледзь даставаў Дамблдору да падбародка, і для чалавек, які толькі што прыкідваўся крэслам, выгляд у яго быў на рэдкасць абякавы.
— Мой дарагі Гарацый, — ледзь кпліва сказаў Дамблдор, — калі бы тут сапраўды пабывалі Пажыральнікі Смерці, над хатай вісела бы Смяротная Пазнака.
Гарацый пляснуў сябе пухлай далонькай па высокім лбу.
— Смяротная Пазнака, — прамармытаў ён. — Так і ведаў, абавязкова што-небудзь… ну ды добра. Часу ўсё роўна не было. Я яшчэ са сваёй абіўкай не скончыў, а вы ўжо ўвайшлі.
Ён выдаў цяжкі ўздых, і кончыкі яго вусоў затрымцелі.