— Дапамагчы прыбрацца? — ветліва прапанаваў Дамблдор.
— Калі не цяжка, — адказаў Гарацый.
Чараўнікі ўсталі спіна да спіны, высокі худы і нізенькі тоўсты, і адначасова ўзмахнулі чарадзейнымі палачкамі.
Мэбля адразу ж разляцелася па месцах; упрыгожванні і іншыя прадметы інтэр’еры зноў паўсталі прама з паветра; пёры напакаваліся ў падушкі; падраныя кнігі склеіліся яшчэ па дарозе да паліц; багатая калекцыя фатаграфій, зіхоцячы знявечанымі сярэбранымі рамкамі, праляцела праз увесь пакой і памкнулася на пісьмовым стале, цэлая і чыстая; разнастайныя дзюры, расколіны і парывы зляталіся і зацягнуліся; сцены ачысціліся.
— Дарэчы, што за кроў? — пацікавіўся Дамблдор. Яму прыйшлося моцна павысіць голас — адноўлены гадзіннік прыняўся гучна біць.
— На сценах? Драконавая, — прагукаў у адказ Гарацый. Тым часам кандэлябр, аглушальна скрыгочучы, ушрубаваўся зваротна ў столь. Напрыканцы блямкнула піяніна, і запанавала цішыня.
— Так, драконавая, — задумлена паўтарыў чараўнік. —Заўважым, апошняя бутэлька, а кошт цяпер ого які! Або яе можна выкарыстаць паўторна?
Ён грузна прайшоў да буфета, узяў у рукі маленькую крыштальную бутэлечку з густой вадкасцю і паглядзеў на святло.
— Хм… мутнаватая…
Гарацый паставіў бутэлечку на месца, уздыхнуў і толькі тады заўважыў Гары.
— Ого, — сказаў ён, і яго вялікія круглыя вочы кінуліся да шнару на лбу Гары. — Ого!
— Гэта, — Дамблдор падышоў бліжэй, каб прадставіць іх адзін аднаму, — Гары Потэр. Гары, пазнаёмся — мой сябар і калега, Гарацый Слагхорн.
Слагхорн пранікліва паглядзеў на Дамблдора.
— Вось, значыць, чым ты разлічваў мяне пераканаць? Усё роўна, мой адказ “не”, Альбус.
Гарацый, пхнуўшы Гары плячом, адышоў у бок з выглядам чалавека, які цвёрда вырашыў не паддавацца спакусе.
— Можа быць, хоць вып’ем па шкляначцы? — прапанаваў Дамблдор. — За старыя добрыя часы?
Слагхорн нерашуча замёр.
— Калі толькі па шкляначцы, — няветліва прабурчаў ён.
Дамблдор усміхнуўся Гары і паказаў на крэсла, вельмі падобнае на то, якім нядаўна прыкідваўся Слагхорн. Яно стаяла каля зноў распаленага каміна; побач ярка гарэла алейная лямпа. Гары сеў, разумеючы: Дамблдору чамусьці трэба, каб ён быў навідавоку. Гаспадар хаты трохі павазіўся з графінамі і куфлямі, павярнуўся тварам да пакоя, наткнуўся поглядам на Гары, чмыхнуў і маментальна адвёў вочы, нібы асцерагаючыся іх абпаліць.
— Прашу, — Слагхорн перадаў напой Дамблдору, які сеў без запрашэння, ткнуў падносам у бок Гары, а затым зваліўся на падушкі адноўленай канапы і пагрузіўся ў змрочнае маўчанне. Яго кароценькія ножкі трохі не даставалі да падлогі.
— Як пажываеш, дарагі Гарацый? — ветліва пацікавіўся Дамблдор.
— Так сабе, — адразу адказаў Слагхорн. — Слабыя лёгкія. Хрыпы. Яшчэ рэўматызм. Перасоўваюся з працай. Урэшце, чаго чакаць? Старасць. Ператамленне.
— Паміж тым, каб падрыхтавацца да нашага прыходу, табе відавочна прыйшлося памітусіцца, — заўважыў Дамблдор. — У цябе ж было не больш трох хвілін.
Слагхорн раздражнёна і адначасова з гонарам удакладніў:
— Дзве. Я не пачуў чарасігналізацыю — ванну прымаў. Але, — сурова працягнуў ён, спахапіўшыся, — факт застаецца фактам, Альбус: я — пажылы, стомлены чалавек. Я заслужыў права на ціхае і хоць якое-небудзь жыццё.
“Што-што, а гэта ў яго ёсць” — падумаў гары, акінуўшы поглядам пакой.Яна была вельмі душная і занадта цесна застаўленая, але ніхто не мог бы назваць яе нядосыць зручнай. Тут былі мяккія крэслы, лаўкі для ног, кнігі і розныя напоі, скрынкі з шакаладнымі цукеркамі і мяккія падушкі. Калі бы Гары не ведаў, хто тут жыве, падумаў бы, што гэта багатая і капрызная лэдзі.
— Ты ж маладзей за мяне, Гарацый, — сказаў Дамблдор.
— Так і табе даўно час на супакой, — бесцырымонна адказаў Слагхорн. Яго бледныя агрэставыя вочы спыніліся на хворай руцэ Дамблдора. — Бачыш, рэакцыя ўжо не тая.
— Ты маеш рацыю, — ціхамірна адклікнуўся Дамблдор і скалануў рукавом, каб схаваць абпаленыя, счарнелыя пальцы; пры выглядзе іх Гары перасмыкнула. — Несумнеўна, я стаў марудлівей, чым раней. Але з іншага боку…
Ён паціснуў плячамі і развёў рукі ў бакі: як бы гаворачы, у старасці свае перавагі. Гары раптам заўважыў на яго здаровай руцэ кольца, якога ніколі раней не бачыў: вялікае, не занадта хупавае і накшталт бы залатое, з цяжкім чорным каменем, які трэснуў пасярэдзіне. Слагхорн таксама затрымаўся поглядам на кольцы, і наяго высокім лбу ненадоўга з’явілася тоненькая маршчынка.
— Такім чынам, Гарацый, усе гэтыя засцярогі… накіраваныя супраць Пажыральнікаў Смерці або супраць мяне? — спытаў Дамблдор.