— Навошта Пажыральнікам Смерці бедны стары інвалід? — ускінуўся Слагхорн.
— Напрыклад, каб скарыстацца яго шматлікімі талентамі для гвалту, катаванняў і забойстваў, — спакойна вымавіў Дамблдор. — Жадаеш сказаць, яны дагэтуль не спрабавалі перавабіць цябе на свой бок?
Слагхорн ваяўніча паглядзеў на Дамблдора і прамармытаў:
— У іх не было магчымасці. Вось ужо год, як я не сяджу не месцы больш тыдня. Пераязджаю з аднаго маглаўскага жылля ў другое — скажам, гаспадары гэтай хаты зараз у адпачынку на Канарах. Тут вельмі ўтульна, будзе шкада з’язджаць. Усё гэта робіцца вельмі проста, калі ведаеш як. Досыць замарозіць звычайным заклёнам дурную сігналізацыю, якая ў іх замест шкоднаскопа, і занесці піяніна так, каб суседзі не заўважылі.
— Геніяльна, — захапіўся Дамблдор. — Але досыць стомна для беднага старога інваліда, які прагне ціхага спакойнага жыцця. Вось калі бы ты пагадзіўся вярнуцца ў Хогвартс…
— Пашануй сілы, Альбус! Можаш не распісваць, якая ў цябе цудоўная школа. Я хоць і жыву ў выгнанні, але пра Далорэс Амбрыдж чуў! Так з вас звяртаюцца з настаўнікамі…
-— Прафесар Амбрыдж не зладзіла з кентаўрамі, — сказаў Дамблдор. — Думаю, ты, Гарацый, не пайшоў бы ў Забаронены лем і не стаў зваць раззлаваны табун бруднымі паўкроўкамі.
— Вось што яна, значыць, зрабіла? Крэтынка. Ніколі яе не любіў.
Гары здушыўся смяшком. Дамблдор і Слагхорн здзіўлена павярнуліся да яго.
— Выбачце, — паспяшаўся растлумачыць Гары. — Проста… я таксама яе не люблю, вось і ўсё.
Дамблдор нечакана ўстаў.
— Ужо сыходіце? — з надзеяй спытаў Слагхорн.
— Не, я бы жадаў наведаць ванную, — адказаў Дамблдор.
— А, — Слагхорн відавочна знерваваўся. — Другія дзверы злева па калідоры.
Дамблдор выйшаў. Дзверы за ім зачыніліся, і ў пакоі павісла маўчанне. Слагхорн устаў, відавочна не ведаючы, што бы такое зрабіць, употай зірнуў на Гары, а затым прайшоў да каміна, устаў спіной да агню і прыняўся абаграваць свой шырокі тыл.
— Не думай, быццам я не разумею, навошта цябе прыцягнулі, — адрывіста кінуў ён.
Гары нічога не адказаў, толькі паглядзеў на Слагхорна. Той, слізгануўшы вадзяністымі вочкамі па зігзагападобным шнары, затрымаў погляд на твару Гары.
— Ты вельмі падобны на бацьку.
— Так кажуць, — сказаў Гары.
— Вось толькі вочы. Яны ў цябе…
— Ад маці, ведаю. — Гары чуў пра вочы столькі раз, што яго гэты пачатак стамляў.
— Хм! Так, выдатна. Вядома, настаўніку не належыць мець любімчыкаў, але яна… Твая мама. — растлумачыў Слагхорн у адказ на пытальны погляд Гары. — Лілі Эванс. Адна з самых здольных. Жывая дзяўчынка, цуд! Я ўвесь час ёй казаў: “Табе трэба было вучыцца ў маім каледжы”. У адказ, вядома, чуў адны грубіянствы.
— Ваш каледж — гэта які?
-Я быў дэканам Слізэрыну, — адказаў Слагхорн і, убачыўшы, як змяніўся твар Гары, пагразіў яму тоўстым пальцам: — Ну-ну! Нічога! Надзьмуўся ён… Ты ж у Грыфіндору, як і яна? Звычайна гэта сямейнае. Не заўсёды, вядома. Чуў пра Сірыўса Блэка? Напэўна… Было ў газетах два гады назад… Ён нядаўна памёр…
Нябачная рука звязала вантробы Гары ў пруткі вузел.
— Усё роўна, галоўнае, у школе яны з вам татам былі сябрамі. Дык вось, уяві сябе: усе Блэкі вучыліся ў маім каледжы, а Сірыўс патрапіў у Грыфіндор! Прама бяда — такі таленавіты хлопчык. Я, зразумела, атрымаў яго бара Рэгулуса, але ж жадалася поўны камплект…
Слагхорн сказаў гэта як заўзяты калекцыянер, якога абышлі на аўкцыёне. Ён пагрузіўся ва ўспаміны і нябачна глядзеў перад сабою, час ад часу гультаявата паварочваючыся, каб спіна прагравалася раўнамерна.
— Вядома, твая маці магланароджаная… Я, калі пазнаў, не паверыў. Быў упэўнены, што яна чыстакроўка, з такімі-то здольнасцямі.
— Мая лепшая сяброўка таксама магланароджаная, — сказаў Гары, — і пры тым лепшая вучаніца ў нашай паралелі.
— Бывае жа… Праўда, дзіўна? — прагаварыў Слагхорн.
— Не вельмі, — суха адказаў Гары.
Слагхорн здзіўлена ўскінуў бровы.
— Толькі не трэба вінаваціць мяне ў маглафобству! — выклікнуў ён. — Не, не, не! Няўжо я не сказаў, што твая мама была адной з маіх любімчыкаў? А яшчэ Дырк Крэссвел, класам менш — ён зараз глава дэпартаменту па сувязях з гоблінамі — таксама з маглаў і вельмі адораны хлопчык… да таго ж забяспечвае мяне ўсякімі карыснымі звесткамі пра ўнутраныя справы Грынгаттсу!
Гарацый з задаволенай усмешкай пагушкаўся на абцасах і паказаў на буфет. Там зіхацелі рамкамі незлічоныя фатаграфіі, на якіх тоўпілася мноства людзей.
— Усе былыя вучні, і ўсе з аўтографамі. Паглядзі, вось Варнава Кафф, галоўны рэдактар “Штодзённага Прароку”. Заўсёды цікавіцца маім меркаваннях пра бягучыя падзеі. А вось Амброзіўм Флюм, уладальнік Салодкага Каралеўства — на кожны мой дзень нараджэння кошык падарункаў, а ўсё таму, што я пазнаёміў яго з Цыцэронам Харкісам, першым прадаўцом! А ззаду — ледзь-ледзь выцягні шыю і ўбачыш — Гвеног Джонс, капітана “Граахедскіх гарпій”… Людзі проста дзівяцца, што я так блізка знаёмы з “Гарпіямі”! Да таго ж, бясплатныя квіткі калі жадаеш!