Здавалася, думка аб гэтым яго бязмерна пацешыла.
— І ўсе яны ведаюць, дзе вас шукаць і куды адпраўляць падарункі? — здзівіўся Гары. Дзіўна, што Пажыральнікі Смерці дагэтуль не выявілі Слагхорна, раз да яго, мабыць, кожны дзень прыбываюць кошыкі, квіткі і візіцёры, якія цікавяцца яго меркаваннем і радамі.
Усмешка знікла з твару Слагхорна гэтак жа хутка, як кроў са сцен яго хаты.
— Зразумела, не, — буркнуў ён, незадаволена пакрывіўшыся на Гары. — Я ўжо год ні з кім не меў зносіны.
Падобна, Слагхорна непрыемна ўразілі ўласныя словы; нейкі час ён маўчаў. Але затым паціснуў плячыма.
— Як бы там ні было… у наш час разумна трымацца ў цені. Дамблдору добра казаць, але… Вярнуцца ў Хогвартс зараз — усё роўна што публічна абвясціць пра прыналежнасць Ордэну Фенікса! Вядома, яны малайчыны, храбрацы і іншае, але мне асабіста не па душы адсотак смяротнасці…
— Каб выкладаць у Хогвартсу, не абавязкова быць у Ордэну, — з дрэнна ўтоеным сарказмам сказаў Гары. Ці мог ён спагадаць капрызнаму Слагхорну, памятаючы, што Сірыўс жыў у пячоры і сілкаваўся пацукамі? — Настаўнікаў у ім мала, і нікога яшчэ не забілі, няўжо што Квірэла, але той сам вінаваты — працаваў на Валан дэ Морта.
Гары быў упэўнены, што Слагхорн з тых, хто баіцца страшнага імя, і сапраўды: таўстун здрыгануўся і пратэставальна ахнуў. Але Гары не звярнуў на гэта увагі і працягнуў:
— Наогул, пакуль Дамблдор дырэктар, настаўнікі школы абароненыя лепш усіх; вядома ж, што Валан дэ Морт толькі Дамблдора і баіцца.
Слагхорн моўчкі глядзеў у прастору, відавочна, абдумваючы пачутае, а потым быццам не жадаючы прамармытаў:
— Так, дакладна, Той-Каго-Нельга-Называць заўсёды пазбягаў Дамблдора… І вось яшчэ што: я жа не далучыўся да Пажыральнікаў Смерці, і Той-Каго-Нельга-Называць ці наўрад лічыць мяне сваім сябрам… Значыць, бяспечней быць каля Альбуса… Не буду хітраваць, смерць Амеліі Боўнс мяне патрэсла… Калі ўжо яна, пры ўсіх знаёмствах і сувязях у Міністэрству…
Вярнуўся Дамблдор. Слагхорн здрыгануўся, быццам цалкам забыўся пра яго.
— А, вось і ты, — сказаў ён. — Што так доўга? Страўнік не ў парадку?
— Не, на маглаўскія часопісы загледзеўся, — адказаў Дамблдор. — Люблю ўзоры для вязання. Гары, мабыць, мы з табой злоўжылі гасціннасцю Гарацыя. Час ісці.
Гары без ценю шкадавання ўскочыў з крэсла. Затое Слагхорн засумаваў:
— Ужо?
— Так, час. Я выдатна бачу, калі справа прайграна.
— Прайграна?
Слагхорн захваляваўся. Ён нерашуча круціў тоўстымі вялікімі пальцамі, гледзячы, як Дамблдор зашпіляе гузікі на дарожнай мантыі, а Гары — маланку на куртцы.
— Ну-з, дарагі Гарацый, вельмі шкада, што цябе не зацікавіла мая прапанова, — Дамблдор, развітаючыся, падняў здаровую руку. — Мы ў Хогвартсу былі бы рады твайму вяртанню. Але калі жадаеш нас наведаць, літасці просім. Прымем, нягледзячы на ўсю найнавейшую абарону.
— Так… што ж… дзякуй за запрашэнне… вось і я гавару…
— Тады да пабачэння.
— Да пабачэння, — развітаўся і Гары.
Яны ўжо выходзілі, калі ззаду раздаўся крык:
— Ну добра, добра, згодзен!
Дамблдор павярнуўся да Слагхорну. Той, затыхаючыся, стаяў на парозе гасцінай.
— Згодзен вярнуцца на працу?
— Так, так, — нецярпліва заківаў Слагхорн. — Хай я вар’ят, але згодзен.
— Цудоўна, — праззяў Дамблдор. — Тады, Гарацый, спадзяюся ўбачыцца першага верасня.
— Ды ўжо абавязкова, — праварчаў Слагхорн.
Ужо на садовай дарожцы да гары і Дамблдора данеслася:
— Я запатрабую дадатку жалавання!
Дамблдор сцісла усміхнуўся. Брамка зачынілася за імі, і яны, у цемры і смузе, сталі спускацца.
— Малайчына, Гары, — пахваліў Дамблдор.
— Я жа нічога не зрабіў, — здзівіўся Гары.
— Яшчэ як зрабіў. Здолеў паказаць Гарацыю, колькі ён выйграе, вярнуўшыся ў Хогвартс. Ён табе спадабаўся?
— Ну-у…
Гары не мог адназначна адказаць на гэтае пытанне. Слагхорн быў па-свойму прыемны, але занадта напышлівы, і насуперак усім запэўненням, прадузята наладжаны да магланароджаных. Урэшце, Дамблдор пазбавіў Гары ад неабходнасці ўсё гэта выказваць.