— Гарацый, — загаварыў ён, вельмі любіць спакойнае жыццё. А таксама грамадства знакамітых, паспяховых і надзеленых уладай людзей. Яму прыемна ўсведамляць, што ён аказвае на іх уплыў. Сам ён на трон ніколі не імкнуўся; з яго пункта гледжання, зручней сядзець ззаду — можна, вобразна выяўляючыся, выцягнуць ногі. У Хогвартсу ён абавязкова выбіраў сабе любімчыкаў, за мэтанакіраванасць, розум, абаянне, або талент, прычым валодаў прама такі звышнатуральным нюхам на будучых знакамітасцяў. Гарацый стварыў нешта накшталт клуба фаварытаў і дапамагаў завязаць карысныя знаёмствы, абавязкова з выгадай для сябе, усё роўна якой, будзь то бясплатная скрынка любімых ананасавых цукатаў або магчымасць парэкамендаваць свайго чалавека ў дэпартамент па сувязях з гоблінамі.
Гары жыва прадставіў велізарнага тоўстага павука, які маўкліва пляце сваю сетку і перыядычна тузае за нітачкі, каб падцягнуць бліжэй вялікую сакавітую муху.
— Я распавёў гэта, — працягваў Дамблдор, — не для таго, каб наладзіць цябе супраць Гарацыя — мабыць, зараз яго варта зваць прафесар Слагхорн — але каб ты быў напагатове. Ён, без сумневу, паспрабуе ўлучыць цябе ў сваю калекцыю ў якасці самай галоўнай каштоўнасці: падумаць толькі, сам Хлопчык, які выжыў… або, як цябе сёння завуць, Абраны.
Гары пранялі дрыжыкі, прычым зусім не з-за смугі. Ён успомніў словы, пачутыя некалькі тыдняў назад; прадказанне, напоўненае для яго адмысловым, жудасным гучаннем:
Выжыць наканавана толькі аднаму…
Дамблдор спыніўся каля царквы, міма якой яны праходзілі раней.
— Мабыць, досыць. Будзь добры, вазьмі мяне за руку.
На гэты раз Гары быў маральна гатоў да аппарыравання, і тым не менш яно не даставіла яму ніякага задавальнення. Калі спыніўся ціск, і ён зноў смог дыхаць, то выявіў, што яны з Дамблдорам стаяць на вясковай вуліцы недалёка ад аднаго з двух самых дарагіх яго сэрцу месцаў: Нары. На душы, нягледзячы не нуду, адразу стала лягчэй. Там Рон… місіс Уізлі… і ўсе яе ўзрушаючыя смачнасці…
— Калі не пярэчыш, Гары, — сказаў Дамблдор, калі яны ўваходзілі ў брамку, — то, перш чым мы растанемся, я бы жадаў за табой сёе пра што пагаварыць. Сам-насам. Можа, зойдзем сюды?
Дамблдор паказаў на трухлявы хлеў, у якім Уізлі захоўвалі мётлы. Гары, злёгку здзіўлены, услед за Дамблдорам прайшоў у скрыпучыя дзверы. Па памерах хлеў быў трохі менш буфета. Дамблдор засвяціў чарадзейную палачку і ўсміхнуўся Гары.
— Спадзяюся, ты не пакрыўдзішся, што я закранаю гэтую тэму, але я вельмі задаволены, і нават ганаруся, тым, як ты добра трымаешся пасля трагедыі ў Міністэрству. Упэўнены, што і Сірыўс вельмі бы табой ганарыўся.
Гары праглянуў і, здавалася, страціў мову. Ён не мог пра гэта казаць. Яму было вельмі балюча, калі дзядзька Вернан сказаў: “Яго хросны памёр?”, і яшчэ балючай, калі пра Сірыўса мімаходам ўспомніў Слагхорн.
— Лёс абышоўся з вамі жорстка, — мякка прагаварыў Дамблдор, — не дазволіўшы лепей пазнаць адзін аднаго. Вашы адносіны абяцалі быць доўгімі і шчаслівымі.
Гары кіўнуў, упарта гледзячы на павука, які поўз па капелюшы Дамблдора. Было ясна, што Дамблдор усё разумее. І напэўна здагадваецца, што, пакуль не прыйшоў ліст, Гары шмат дзён праляжаў на ложку, адмаўляючыся ад ежы і бессэнсоўна гледзячы на смугу за акном, і што ў душы ў яго панавала тая халодная пустэча, якую ён абвык звязваць з дзяментарамі.
— Проста цяжка, — вымавіў нарэшце Гары, вельмі-вельмі ціха, — прадставіць, што ён ніколі больш не напіша.
Вочы раптам нясцерпна зашчыпала. Гары залыпаў. Ён сароммеўся свайго прызнання, але ўвесь той нядоўгі час, пакуль у яго быў хросны бацька, яго грэла прытомнасць, што на святле ёсць чалавек, якому ён, Гары, дарагі амаль гэтак жа, як уласным бацькам… а цяпер ад савінай пошты больш не будзе ніякай радасці…
— Сірыўс даў табе шмат такога, чаго ты не ведаў раней, — ласкава сказаў Дамблдор. — Вядома, страта незаменная…
— Але пакуль я сядзеў у Дурсляў, — перабіў Гары ледзь уздужалым голасам . — То зразумеў, што нельга проста замкнуцца ад усіх і… зламацца. Сірыўс бы гэтага не жадаў, так? І наогул, жыццё такое кароткае… вось мадам Боўнс, Эммеліна Ванс…наступным магу стаць я. Але нават калі так, — ваяўніча працягнуў ён, гледзячы прама ў блакітныя вочы Дамблдора, якія бліскацелі ў святле чарадзейнай палачкі, — Я паспрабую забраць з сабой як мага больш Пажыральнікаў Смерці і Валан дэ Морта заадно.
— Праўдзівы сын сваіх бацькоў і хроснік Сірыўса! — Дамблдор ухвалявана папляскаў Гары па спіне. — Я бы зняў перад табой капялюш… калі бы не баяўся засыпаць цябе павукамі
— А цяпер, Гары, пяройдзем да больш надзённай тэме… Як я зразумеў, апошнія два тыдня ты сачыў за публікацыямі ў “Штодзённым Прароку”?