— Так, — адказаў Гары, і яго сэрца забілася хутчэй.
— Тады ты, верагодна, звярнуў увагу на ўцечкі, а дакладней нават, выкіды інфармацыі, датычнай падзей у Зале Прадказанняў?
— Так, — зноў сказаў гары. — Цяпер ужо ўсе ведаюць, што я…
— Не, не ведаюць, — запярэчыў Дамблдор. — У свеце ёсць толькі два чалавека, якім вядома, што абвяшчае прадказанне, і абодва яны стаяць зараз у давольна такі смуродным, заседжаным павукамі хляву. Але шматлікія, сапраўды, здагадаліся, што Пажыральнікі Смерці па загадзе Лорда Валан дэ Морта спрабавалі выкрасці прадказанне і што яно дакранаецца менавіта цябе.
— Далей. Скажы, я маю рацыю — ты нікому не распавядаў пра тое, што ведаеш прадказанне?
— Не, не казаў, — пацвердзіў Гары.
— Надзвычай мудрае рашэнне, — пахваліў Дамблдор. — Урэшце, я лічу, што тваім сябрам, містэру Рону Уізлі і міс Герміёны Грэнджэр, ты можаш зрабіць выключэнне. Так-так, — заківаў ён у адказ на здзіўленне Гары. — Думаю, ім трэба ведаць. Несправядліва хаваць ад іх гэтак важныя акалічнасці.
— Я не жадаў…
— Трывожыць і палохаць іх? — Дамблдор пранікліва паглядзеў на Гары па-над сваімі незвычайнымі акулярамі. — Або прызнавацца, што ты і сам устрывожаны і напалоханы? Твае сябры патрэбны табе, Гары. Як ты цалкам справядліва сказаў, Сірыўс не жадаў бы, каб ты адгароджваўся ад свету.
Гары маўчаў, але Дамблдор, мабыць, не чакаў адказу і працягнуў:
— Ёсць яшчэ і іншае, урэшце, звязанае з першым пытаннем. Я лічу, што сёлета ты павінен займацца са мной індывідуальна.
— Я — з вамі? — ашаламіўся Гары.
— Так. Падобна, мне час прыняць больш актыўны ўдзел у тваёй адукацыі.
— А чаму вы жадаеце мяне вучыць, сэр?
— Так, таму-сяму, — бестурботна адказаў Дамблдор.
Гары спадзяваўся пачуць нейкія растлумачэнні, але Дамблдор маўчаў, і тады Гары спытаў пра іншае, што яго таксама турбавала:
— Калі я буду займацца з вамі, то мне больш не трэба браць урокі аклюменцыі ў Снэйпа?
— Прафесара Снэйпа, Гары… Не, не трэба.
— Выдатна, — палегчана ўздыхнуў Гары. — Таму што гэта было такое…
Ён своечасова запнуўся.
— Думаю, слова “фіяска” падыдзе тут лепш усяго, — сказаў Дамблдор.
Гары засмяяўся.
— Значыць, цяпер мы з прафесарам Снэйпам будзем бачыцца вельмі рэдка! Таму што, калі толькі я не атрымаў за С.А.Ч “Пышна” — а я ведаю, што не атрымаў — зеллеварэнне мне не пагражае.
— Сачэй пасля дастаўкі лічаць, — строга прамовіў Дамблдор. — А яна, калі мы пра гэта загаварылі, адбудзецца ўжо заўтра, дакладней, ужо сёння. А цяпер, Гары, перш чым растацца, абгаворым яшчэ дзве важныя рэчы.
— Па-першае, прашу цябе з гэтага моманту заўсёды мець пры сабе Плашч-Нябачнік. Нават у Хогвартсу. На ўсякі выпадак, разумееш?
Гары кіўнуў.
— І другое. На той час, пакуль ты ў Нары, яго забяспечылі найлепшай абаронай, якую толькі здольна падаць Міністэрства Магіі. Гэта звязана з некаторымі нязручнасцямі для Моллі і Артура — напрыклад, уся іх пошта праглядаецца. Яны ніколькі не пярэчаць, таму што першым чынам клапоцяцца аб тваёй бяспецы. Але з твайго боку было бы вялікай няўдзячнасцю рызыкаваць жыццём, знаходзячыся на іх апецы.
— Я зразумеў, — хутка адказаў гары.
— Вось і выдатна, — сказаў Дамблдор, пхнуў дзверы хлява і выйшаў у двор. — Бачу, на кухні гарыць святло. Дадзім нарэшце Моллі магчымасць пабедаваць аб тым, як ты схуднеў.
5. Занадта шмат флегмы
Гары і Дамблдор падышлі да задніх дзвярэй Нары. Побач, як заўсёды, валяліся старыя гумовыя боты і іржавыя катлы; з куратніка непадалёк даносілася соннае квахтанне. Дамблдор пастукаў тры разы, і ў кухонным акне зараз жа прамільгнуў нечы сілуэт.
— Хто тут? — сказаў нервовы голас, і Гары пазнаў місіс Уізлі. — Адклічцеся!
— Гэта я, Дамблдор. Мы з Гары.
Дзверы расхінуліся. на парозе ў старым зялёным халаце стаяла маці Рона, маленькая і кругленькая.
— Гары, мілы! Альбус, як жа вы мяне напалохалі, бо вы казалі, што не з’явіцесь раней раніцы!
— Нам павезла, — сказаў Дамблдор, прапускаючы Гары наперад, — Слагхорн апынуўся згаворлівей, чым я думаў. З-за гары, зразумела. А, Німфадора! Прывітанне.
Гары агледзеўся: сапраўды, нягледзячы на познюю гадзіну, місіс Уізлі была ў кухні не адна. За сталом, абдымаючы далонямі вялікую кружку, сядзела маладая чараўніца з бледным тварам у форме сэрца і мышына-бурымі валасамі.
— Добры вечар, прафесар, — прывіталася яна. — Салют, Гары.
— Прывітанне, Тонкс.
Тонкс здавалася стомленай, нават хворай, а яе ўсмешка — нацягнутай. Без звыклых ружовых, колеру жавальнай гумкі, валос яна выглядала нейкай аблезлай.