— Я, мабыць, пайду, — прыспешылася яна, устала і накінула на плечы мантыю. — Молі, дзякуй за гарбату і спагаду.
— Калі ты з-за мяне, то, калі ласка, не турбуйся, — з звычайнай ветлівасцю сказаў Дамблдор. — Я ніяк не магу застацца, мне трэба тэрмінова сустрэцца са Скрымджарам.
— Не-не, час, — Тонкс пазбягала погляду Дамблдору. — Усяго…
— Дарагая, можа павячэраеш з намі ў выхадныя? Будуць Рэм і Аластар…
— Не, Моллі, праўда… але ўсё роўна дзякуй… добрай ночы усім.
Тонкс прашмыгнула міма Гары і Дамблдора, выйшла ў двор, у некалькі кроках ад парога павярнулася на месцы і імгненна знікла. Гары звярнуў увагу на заклапочаны выгляд місіс Уізлі.
— такім чынам, сустрэнемся ў Хогвартсу, — вымавіў Дамблдор. — Усяго табе добрага Моллі, мая павага.
Ён пакланіўся місіс Уізлі, выйшаў і знік там жа, дзе і Тонкс. Місіс Уізлі зачыніла ўваходныя дзверы, узяла Гары за плечы і павяла да стала, у круг святла пад лямпай.
— Зусім як Рон, — уздыхнула яна, агледзеўшы Гары з галавы да ног. — На вас быццам заклён расцяжэння наклалі. Рон вырас цалі на чатыры з тых часоў, як мы ў апошні раз куплялі форму. Жадаеш есці, Гары?
— Так, — адказаў Гары, толькі цяпер разумеючы, да якой ступені галодны.
— Садзіся, дарагі, я зараз што-небудзь прыдумаю.
Гары сеў. На яго калены тут жа ўскочыў касматы руды кот з пляскатай пысай і згарнуўся клубком, гучна варкочучы.
— Так Герміёна тут? — радасна спытаў Гары, чухаючы Касалапуса за вухам.
— Заўчора прыехала, — адказала місіс Уізлі, дакранаючыся чарадзейнай палачкай вялікага жалезнага рондаля. Той з грукатам пляснуўся на пліту і адразу напоўніўся кіпячай вадой. — Зараз усе, вядома, спяць, мы чакалі цябе толькі раніцай. Так, давай-ка…
Яна яшчэ раз стукнула па рондалі, які ўзняўся ў паветра, падляцеў да Гары і перавярнуўся; місіс Уізлі спрытна падставіла талерку і набрала ў яе густога, гарачага супу з цыбулі.
— Хлеба, мілы?
— Дзякуй, місіс Уізлі.
Яна нядбайна ткнула палачкай кудысьці праз плячо; вялікі кавалак хлеба і нож падляцелі да стала. Калі хлеб самастойна нарэзаўся, а рондаль вярнуўся на пліту, місіс Уізлі села насупраць Гары.
— Значыць, ты здолеў пераканаць Гарацыя Слагхорна вярнуцца ў Хогвартс?
Гары кіўнуў, з гарачым супам у роце казаць было немагчыма.
— Ён вучыў яшчэ нас з Артурам, — сказала місіс Уізлі. — Выкладаў у Хогвартсу з даўніх-даўніх часоў, пачынаў, па-мойму, разам з Дамблдорам. Ён табе спадабаўся?
Зараз у роце Гары быў хлеб, таму ён толькі паціснуў плячыма і нявызначана матнуў галавой.
— Разумею, што ты жадаеш сказаць, — з мудрым выглядам кіўнула місіс Уізлі. — Вядома, Слагхорн умее быць на рэдкасць абаяльным, калі жадае, але Артур, напрыклад, ніколі яго асоба не любіў. У Міністэрству кроку не ступіш без таго, каб не наткнуцца на каго-небудзь з любімчыкаў Слагхорна, ён заўсёды даваў ім усялякія патуранні, затое Артура амаль не заўважаў — відаць, лічыў, што той не здольны высока ўзляцець. Вось вам доказ, што і Слагхорн можа памыляцца. Не ведаю, ці пісаў табе Рон… гэта здарылася зусім нядаўна… Артура павысілі!
Было відаць, што ёй даўно ўжо жадаецца гэтым пахваліцца. Гары спешна праглынуў вельмі гарачы суп — горла як быццам адразу акрылася пухірамі — і прасіпеў:
— Гэта ж выдатна!
— Дарагі мой, — замілавалася місіс Уізлі, няслушна вытлумачыўшы тое, што на вачах у Гары выступілі слёзы. — Так, Руфус Скрымджар для дужання з цяперашнім становішчам стварыў новых дэпартаментаў, і Артур узначаліў аддзел па выяўленні і канфіскацыі фальшывых засцярог. Гэта вялікая пасада, у яго ў падначаленні цэлых дзесяць чалавек!
— А чым менавіта…?
— Разумееш, з-за Сам-Ведаеш-Каго паднялася такая паніка, што паўсюль сталі прадаваць розныя штукі, якія нібы абароняць ад яго і Пажыральнікаў Смерці. Думаю, ты ўяўляеш, пра што прамова: усялякія зеллі, якія завуцца ахавальнымі, а на самай справе гэта варыва з бубатуберавым гноем; інструкцыі па нкладанні ахоўных заклёнаў, пасля якіх адвальваюцца вушы… У асноўным, гэтым займаюцца ашуканцы накшталт Мундугуласа Флэтчэра, тыя, хто ў жыцці не займаліся сумленнымі справамі і нажываюцца на людскай бядзе, але часам сярод падробак трапляюцца і праўда вельмі нядобрыя рэчы. Толькі на днях Артур канфіскаваў скрынку праклятых гораскопаў — напэўна справа рук Пажыральнікаў Смерці. Так што, бачыш, праца вельмі важная. Я заўсёды паўтараю Артуру: дурна нудзіцца па запальным свечкам, тостэрам і іншай маглаўскай бязгуздзіцы. — Місіс Уізлі скончыла сваю прамову з вельмі суровым выглядам, нібы Гары настойваў, што нудзіцца па запальным свечкам вельмі разумна.