— А містэр Уізлі яшчэ на працы? — спытаў Гары.
— Так. Хоць, дарэчы, ён крышачку спазняецца… абяцаў вярнуцца каля паўночы…
Місіс Уізлі павярнулася і паглядзела на вялікі гадзіннік, якія крыва стаялі на грудзе прасцін у бялізнавым кошыку, прыстаўленай да стала. У гэтых гадзін было дзевяць стрэлак, па ліку членаў сям’і, і звычайна яны віселі ў гасцінай, але, судзячы па ўсім, місіс Уізлі здабыла звычку ўсюды насіць іх за сабой. Зараз усе дзевяць стрэлак паказвалі “смяротную небяспеку”.
— Даўно ўжо так, — з зробленай нядбайнасцю сказала місіс Уізлі, — з тых часоў, як Сам-Ведаеш-Хто абвясціўся. Мабыць, усе мы зараз у смяротнай небяспецы.. ці наўрад толькі наша сям’я… але я не ведаю нікога іншага з такім гадзіннікам, таму праверыць немагчыма…. О! — раптам выклікнула яна, паказваючы на цыферблат. Стрэлка містэра Уізлі пераскочыла на дзяленне “у дарозе”.
— — Ён зараз будзе!
І сапраўды, праз секунду раздаўся грук. Місіс Уізлі ускочыла і паспяшалася да дзвярэй; узяўшыся за ручку і прыціснуўшы шчаку да драўлянага палатна, яна паціху спытала:
— Артур, гэта ты?
— Так, — Гары ўслыхаў стомлены голас містэра Уізлі. — Але, дарагая Моллі, я бы сказаў так, нават калі быў Пажыральнікам Смерці. Задай пытанне!
— Ой, так, так…
— Моллі!
— Добра, добра… якая твая самая запаветная мара?
— Пазнаць, якім чынам самалёты ўтрымліваюцца ў паветры.
Місіс Уізлі кіўнула і павярнула дзвярную ручку, але, мабыць, містэр Уізлі моцна трымаў яе з іншага боку — дзверы не адчыняліся.
— Моллі! Спачатку я павінен задаць цябе пытанне!
— Артур, на самай справе, гэта проста….
— Як ты любіш, каб я цябе зваў, калі мы адны?
Нават у бляклым святле лямпы было відаць, наколькі моцна счырванела місіс Уізлі; Гары і сам адчуў, як зашугалі яго вушы і шыя. Ён прыняўся паспешліва заглынаць суп, імкнучыся гучней стукаць лыжкай па талерцы.
— Молліпопсік, — пралапатала цалкам знішчаная місіс Уізлі ў дзвярную шчылінку.
— Правільна, — сказаў містэр Уізлі. — Цяпер можаш адчыняць.
Місіс Уізлі упусціла ў хату мужа, худога, лысаватага, рудага чараўніка ў рагавых акулярах і доўгай, запыленай дарожнай мантыі.
— Не разумею, чаму гэта трэба пераробліваць кожны раз, калі ты вяртаешся дадому! — выклікнула ўсё яшчэ ярка-чырвоная місіс Уізлі, дапамагаючы містэру Уізлі зняць мантыю. — Бо Пажыральнік Смерці, перш чым прыкінуцца табою, спакойна можа выпытаць у цябе адказ.
— Ведаю, дарагая, але гэта прынятая Міністэрствам працэдура, а я павінен падаваць прыклад. Чым гэта так добра пахне — супам з цыбулі?
Містэр Уізлі з надзеяй павярнуўся да стала.
— Гары! Мы чакалі цябе толькі раніцай!
Яны паціснулі адзін аднаму рукі, і містэр Уізлі паваліўся на крэсла побач з Гары. Місіс Уізлі падала яму талерку супу.
— Дзякуй, Моллі. Ноч выдалася цяжкая. уяўляеш, нейкі ідыёт задумаў прадаваць метамарф-медалі. Надзенеш на шыю і па жаданні ператворышся ў каго заўгодна! Сто тысяч аблічча, і ўсё за дзесяць галеонаў!
— А на самай справе што?
— У асноўным, людзі афарбоўваюцца ў аранжавы колер, даволі адваротны, але ў парачкі небарак па ўсім целе выраслі бародаўкі, доўгія накшталт шчупальцаў. Быццам св. Мунга няма чым заняцца!
— Штосьці гэта вельмі нагадвае выхадкі нашых двайнят, — няўпэўнена вымавіла місіс Уізлі. — Ты ўпэўнены...?
— Вядома! — выклікнуў містэр Уізлі. — Хлопчыкі ні завошта не сталі бы займацца падобнымі справамі ў такі цяжкі час, калі людзі ў адчаю і не ведаюць, чым абараніцца!
— Так ты з-за метамарф-медаляў затрымаўся?
— Не. Да нас дайшоў слых пра вельмі непрыемны заклён Адскоку ў “Слане і замку”, але, да шчасця, атрад па расчараванню ўладзіў справу раней, чым мы туды дабраліся…
Гары асцярожна пазяхнуў, затуляючыся далонню. Але правесці місіс Уізлі не атрымалася.
— Спаць, — загадала яна. — Я прыгатавала пакой Фрэда і Джорджа, ён цалкам у тваім распараджэнні.
— Як, а яны дзе?
— На Касым завулку. Так занятыя, што начуюць у кватэрцы над крамай, — растлумачыла місіс Уізлі. — Павінна сказаць, я спачатку была супраць, але, здаецца, у іх ёсць дзелавая хватка! Пойдзем, мілы, твой куфар ужо наверсе.
— Добрай ночы, містэр Уізлі, — пажадаў Гары, паднімаючыся з-за стала. Касалапус лёгка саскочыў на падлогу і выслізнуў з пакоя.
— Добрай ночы, Гары, — адклікнуўся містэр Уізлі.
Выходзячы з кухні, Гары заўважыў, што містэр Уізлі паглядзеў на гадзіннік у кухне. Усе стрэлкі зноў паказвалі “смяротную небяспеку”.