Пакой двайнят размяшчаўся на другім паверсе. Місіс Уізлі паказала палачкай на лямпу, тая запалілася, і пакой адразу напоўніўся прыемным залатым ззяннем. Каля акна на пісьмовым стале стаяла вялікая ваза з кветкамі, але іх водар не мог перабіць устойлівага паху пораху. Значнае есца на палу займалі запячатаныя і не надпісаныя кардонныя скрынкі, сярод якіх быў і куфар Гары. У цэлым пакой нагадваў часавы склад.
Букля радасна завухала пры выглядзе гаспадара і прама са шафы вылецела ў акно. Гары зразумеў, што яна жадала дачакацца яго, перш чым адправіцца на паляванне. Ён пажадаў місіс Уізлі добрай ночы, надзеў піжаму, забраўся ў адну з пасцеляў і, памацаваўшы рукой, выцягнуў аднекуль ліпкую фіялетава-рудую цукерку — ванітавую ракавінку. Хмыкнуўшы, Гары перавярнуўся на іншы бок і імгненна заснуў.
Праз некалькі секунд — ва ўсякім разе, так яму здалося — ён прачнуўся ад гарматнага стрэлу: гэта з шумам адчыніліся дзверы. Гары рэзка сеў і пачуў скрыгат запавес, якія хтосьці рассоўваў; асляпляльнае сонечнае святло балюча стукнула па вачах. Засланяючыся далонню, Гары паспрабаваў іншай рукой знайсці свае акуляры.
— Што такое…?
— Мы і не ведалі, што ты ўжо тут! — гучна і радасна выклікнуў хтосьці і балюча пляснуў Гары па галаве.
— Рон, ты што, не трэба яго біць! — упікнуў дзявоцкі голас.
Гары знайшоў акуляры і начапіў іх на нос; урэшце, на такім яркім святле ён усё роўна амаль нічога не бачыў. Над ім, пампуючыся, навіс доўгі цень; Гары залыпаў, і неўзабаве убачыў Рона Уізлі. Ён радасна усміхнуўся Гары:
— Як жыццё?
— Лепш не бывае, — Гары пацёр галаву і зноў адкінуўся на падушкі. — А у цябе?
— Нядрэнна, — Рон падцягнуў бліжэй кардонную скрынку і сеў на яе. — Ты калі прыехаў? Мама нам толькі што сказала!
— Прыкладна ў гадзіну ночы.
— Ну, і як маглы? Не вельмі цябе нервавалі?
— Не больш, чым звычайна, — адказаў Гары. Герміёна акуратна ўладкавалася на краёчку яго пасцелі. — Яны са мной амаль не размаўлялі, але так яно і лепш. А як ты, Герміёна?
— Я? Добра, — сказала Герміёна, разглядаючы Гары так, нібы вышуквала прыкметы хваробы.
Гары адразу западозрыў, у чым справа, і, не маючы ні найменшага жадання абмяркоўваць згубу Сірыўса і іншыя няшчасці, спытаў:
— А колькі зараз часу? Я прапусціў сняданак?
— Не хвалюйся, мама зараз з’явіцца з падносам; ёй здаецца, што ў цябе не кормлены выгляд, — Рон закаціў вочы. — Ну, давай, распавядай, што было і наогул?
— Ды нічога асаблівага, сядзеў у сваячкоў.
— Кінь! — закрычаў Рон. — Ты жа дзесьці быў з Дамблдорам!
— Гэта не занадта цікава. Ён жадаў, каб я дапамог угаварыць аднаго старога настаўніка, Гарацыя Слагхорна, вярнуцца ў школу.
— А-а, — расчаравана працягнуў Рон. — Мы думалі…
Герміёна апякла яго строгім поглядам, і Рон сходу змяніў інтанацыю:
— …так і думалі, што будзе нешта ў гэтым родзе.
— Праўда? — усміхнуўся Гары.
— Ага… калі Амбрыдж больш няма, нам патрэбен новы настаўнік Абароны ад Цёмных Мастацтваў. А… э-м-м… які ён з сябе?
— Падобны на маржа, а раней быў завучам Слізэрыну, — сказаў Гары. — Герміёна, у чым справа?
Яна глядзела на яго так, нібы ў любую хвіліну чакала паяўлення нейкіх жудасных сімптомаў, і вельмі непераканаўча ўсміхнулася:
— Нічога, нічога! Значыць…э-м-м… на тваю думку, Слагхорн добры настаўнік?
— Паняцця не маю, — паціснуў плячыма Гары. — Але горш Амбрыдж ён па азначэнні быць не можа, праўда?
— А вось я ведаю хто горш Амбрыдж, — раздаўся голас з парога. У пакой з надзьмутым выглядам увайшла малодшая сястра Рона. — Прывітанне, Гары.
— Што гэта з табой? — спытаў Рон.
— Яна, — са значэннем вымавіла Джыні і плюхнулася на ложак Гары. — Зусім мяне давяла.
— Што яна яшчэ вытварыла? — спагадліва пацікавілася Герміёна.
— Так са мной размаўляе — можна падумаць, мне тры гады!
— Ясна, — Герміёна панізіла голас. — Яна такая самаздаволеная.
Гары быў узрушаны тым, як яны кажуць пра місіс Уізлі, таму не здзівіўся, калі Рон злосна кінуў:
— Слухайце, дамы, вы можаце забыцца аб ёй хоць на пяць секунд?
— Давай, давай, абараняй, — адгыркнулася Джыні. — Мы выдатна ведаем, як ты ад яе цягнешся.
І гэта пра маці Рона? Гары адчуў, што чагосьці не ўлоўлівае, і спытаў:
— Пра каго вы…?
Адказ на сваё пытанне ён атрымаў, нават не паспеўшы дамовіць. Дзверы зноў адчыніліся, і Гары інстыктыўна нацягнуў коўдру да самога падбародка, так рэзка, што Джыні з Герміёнай зваліліся на падлогу.
На парозе стаяла дзяўчына такой асляпляльнай прыгожасці, што дух захоплівала. Дзяўчына была высокая, стройная, з доўгімі светлымі валасамі; здавалася, ад яе зыходзіць лёгкае серабрыстае святленне. У давяршэнні да ўсяго выдатнае бачанне трымала ў руках паднос, нагружаны ежай.