— Увогуле, я бы ўпадабала Тонкс, — перабіла Джыні. — З ёй, прынамсі, весела.
— У апошні час не вельмі, — запярэчыў Рон. — Колькі яе ні бачу, яна падобна Плаксы Міртл.
— Гэта несправядліва, — абурылася Герміёна. — Яна яшчэ не ачулася пасля… сам разумееш… ён быў яе стрыечным братам!
У Гары абарвалася сэрца. Вось і да Сірыўсу дабраліся. Гары схапіў відэлец і прыняўся засяроджана набіваць рот амлетам, разлічваючы такім чынам пазбегнуць удзела ў гутарцы.
— Тонкс і Сірыўс былі ледзь знаёмыя! — закрычаў Рон. — Сірыўс амаль усё яе жыццё прасядзеў у Азкабане, а да гэтага іх сем’і нават не сустракаліся….
— Усё роўна, — адрэзала Герміёна. — Яна лічыць, што ён загінуў па яе віне!
— Адкуль яна гэта ўзяла? — супраць уласнай волі спытаў Гары.
— Яна дзерлася з Белатрысай Лестэйндж, памятаеш? І, мусіць, думае, што калі бы яна прыбіла Белатрысу, то Сірыўс застаўся жывы.
— Дурасці, — сказаў Рон.
— Тых, хто выжыў, заўсёды раздзірае пачуццё віны, — вымавіла Герміёна. — Я ведаю, Люпін спрабаваў з ёй размаўляць, але яна па-ранейшаму вельмі падушаная. У яе нават пачаліся праблемы з метамарфізмам!
— З чым?
— Яна больш не можа змяняць знешнасць, як раней, — растлумачыла Герміёна. — Мабыць, з-за шоку.
— Я і не ведаў, што такое бывае, — здзівіўся Гары.
— Я таксама, — кіўнула Герміёна, — але, мабыць, пры сапраўднай дэпрэсіі..
Дзверы зноў адчыніліся. Місіс Уізлі прасунула галаву ў пакой.
— Джыні, — прашаптала яна, — ідзі хутчэй уніз і дапамажы мне з абедам.
— Я жа размаўляю! — абурылася Джыні.
— Хутка! — прыкрыкнула місіс Уізлі і схавалася.
— Абы не заставацца сам-насам з Флегмай! — праварчала Джыні, адкінула за спіну доўгія рудыя валасы, па-белетнаму развяла рукі ў бакі і, удала пераймаючы Флёр, ганарліва сплыла з пакоя.
— А вы, прыгажуны, таксама не затрымлівайцеся, — сказала яна ўжо на выхадзе.
Гары вырашыў скарыстацца цішынёй, каб даесці сняданак. Герміёна разглядала кардонныя скрыні, але ўпотай пазірала на Гары. Рон узяў з падноса тост і прыняўся жаваць, не адрываючы меланхалічнага погляду ад дзвярэй.
— Што гэты? — спытала праз некаторы час Герміёна, узяўшы ў рукі нейкі прадмет, які нагадваў мініятурны тэлескоп.
— Не ведаю, — паціснуў плячыма Рон, — але раз Фрэд з Джорджам гэта не ўзялі, то яно, напэўна, недароблена, так што паасцярожней.
— Твая мама казала, што ў іх усё добра, — успомніў Гары. — Што ў іх дзелавая хватка.
— Гэта яшчэ слаба сказана, — заявіў Рон. — Яны прама купаюцца ў галеонах! Мне так жадаецца паглядзець на іх краму, дачакацца не магу! Мы яшчэ не былі на Касым Завулку: мама лічыць, што для дадатковай абароны патрэбен тата, а ён вельмі заняты на працы. Хутчэй бы.
— А што Персі? — пацікавіўся Гары. Трэці па старшынстве брат Уізлі не меў зносін з сям’ёй. — Змірыўся з бацькамі?
— Не-а, — матнуў галавой Рон.
— Ён жа цяпер ведае, што твой бацька меў рацыю наконт Валан дэ Морта…
— Дамблдор кажа, што людзі лягчэй прабачаюць памылкі, чым правасць, — сказала Герміёна. — Я чула, Рон, як ён казаў гэта тваёй маме.
— Мудрагелістая фразачка, суцэль у стылі Дамблдора, — адрэагаваў Рон.
— Ён жадае займацца са мной індывідуальна, — згадаў Гары.
Рон папярхнуўся, а Герміёна ахнула.
— І ты маўчаў? — выклікнуў Рон.
— Я толькі што ўспомніў, — сумленна прызнаўся Гары. — Ён сказаў пра гэта учора ноччу ў вашым хляву для мёцел.
— Ух ты!... Заняткі з Дамблдорам, — узрушана пралапатаў Рон. — Цікава, а чаму ён…?
Рон спыніўся. Гары заўважыў, што яны з Герміёнай пераглянуліся. Гары адклаў нож і відэлец. Ён усяго толькі сядзеў у пасцелі, але сэрца латашылася як ашалелае. Дамблдор раіў ім распавесці… так чаму бы не зараз? Гары ўтаропіўся на відэлец, які ярка бліскацеў на сонцы, і загаварыў:
— Не ведаю сапраўды, чаму ён збіраецца мяне вучыць, але думаю, што гэта з-за прадказання.
Яго сябры маўчалі. Гары нават здалося, што яны скамянелі, але ён працягнуў, па-ранейшаму звяртаючыся да відэльца:
— Якое спрабавалі выкрасці з Міністэрства.
— Ніхто ж не ведае, пра што яно, — паспешна ўставіла Герміёна. — Яно разбілася.
— У “Штодзённым Прароку” пісалі…. — пачаў было Рон, але Герміёна адразу на яго шыкнула.
— У “Штодзённым Прароку” усё праўда. — сказаў Гары і высілкам волі прымусіў сябе падняць вочы: Герміёна глядзела спалохана, Рон — з цікавасцю. — Пабіты шкляны шар — не адзіны запіс прадказання. Я пачуў яго цалкам ад Дамблдора, яно было зроблена яму, і ён мне ўсё распавёў. Судзячы па яго словам, — Гары зрабіў глыбокі ўдых, я і ёсць той чалавек, які павінен забіць Валан дэ Морта… ва ўсякім разе, там гаворыцца, што выжыць наканавана толькі аднаму з нас.