Некаторы час яны моўчкі глядзелі сябар на сябра. Потым раздаўся жудасны грукат, і Герміёна знікла ў клубах дыму.
— Герміёна! — закрычалі Гары і Рон; паднос з сняданкам з шумам зваліўся на падлогу.
Герміёна, кашляючы, паявілася зноў — з тэлескопам у руках і барвовым сіняком пад вокам.
— Я сціснула яго, а ён… мяне стукнуў! — хрыпла ўскрыкнула яна.
Сапраўды, з тэлескопа выскачыла доўгая спружына, на якой боўтаўся маленечкі кулачок.
— Не хвалюйся, — сказаў Рон, прыкладаючы ўсе сілы, каб не разрагатацца, — мама ўсё вылечыць, яна выдатна спраўляецца з маленькімі траўмамі…
— Добра, добра, зараз гэта не важна! — нецярпліва перабіла Герміёна. — Гары, госпадзі, Гары…
Яна зноў апусцілася на бок яго ложка.
— Пасля выпадку ў Міністэрству мы думалі… вядома, табе казаць не жадалі, але… Люцыўс Малфой абмовіўся, што прадказанне пра цябе і Валан дэ Морта, вось мы і думалі нешта падобнае… Гары, Гары… — Яна доўга глядзела на яго, а потым прашаптала: — Табе страшна?
— Не так, як раней, — адказаў Гары. — Калі я толькі пазнаў, то так… а цяпер такое ўражанне, быццам я заўсёды ведаў, што ў канцы нам прыйдзецца змагацца твар да твару…
— Калі Дамблдор памкнуўся цябе праводзіць, мы вырашылі, што ён жадае распавесці пра прадказанне, або, можа, нешта паказаць, — з запалам паведаміў Рон. — І, увогуле-то, апынуліся правы, так? Ён бы не стаў даваць табе ўрокі, калі бы лічыў, што ты ўжо нябожчык, не захацеў бы марнаваць час… Значыць, яму здаецца, што ў цябе ёсць шанец!
— Дакладна, — вымавіла Герміёна. — Цікава, чаму ён будзе цябе вучыць? Мабыць, вышэйшай ахоўнай магіі… самым моцным контрзаклёнам… антышкодзе…
Гары амаль не слухаў. Па яго целу разлілася цеплыня, і зусім не ад сонца; пруткі вузел у грудзі павольна развязваўся.Ён ведаў, што Рон і Герміёна напалоханы больш, чым жадаюць паказаць, але яны ўсё роўна заставаліся побач і імкнуліся падбадзёрыць, а не кідаліся, як ад зачумелага або вар’ята. І гэта дарагога каштавала.
— …а галоўнае, выслізгвалым выкрутам, — скончыла Герміёна. — Цяпер ты ведаеш хоць нешта, чым будзеш займацца ў гэтым годзе, гэта значыць, на адзін прадмет больш, чым мы з Ронам. Цікава, калі прыйдуць вынікі іспытаў?
— Мабыць, хутка, месяц ужо прайшоў, — сказаў Рон.
— Пачакайце-ка, — Гары раптам успомніў яшчэ нешта з учорашняй гутаркі з дырэктарам школы. — Здаецца, Дамблдора казаў, што вынікі прыйдуць сёння!
— Сёння? — завішчала Герміёна. — Сёння? Але чаму ты… госпадзі… трэба было сказаць….
Яна ўскочыла.
— Пайду пагляджу, ці не было пошты…
Праз дзесяць хвілін Гары, апрануты і з пустым падносам, спусціўся ўніз і ўбачыў за кухонным сталом Герміёну. Яна была страшна ўсхваляваная і ледзь не падскоквала, пры гэтым паловай твару нагадвала нейкую панду. Місіс Уізлі рабіла ўсё магчымае, каб паменшыць гэтае падабенства.
— Без вынікаў, — заклапочана мармытала яна, стоячы над Герміёнай з чарадзейнай палачкай і даведнікам “У дапамогу знахару”, адкрытым на раздзеле “Сінякі, парэзы і ранкі”. — Раней заўсёды дапамагала. Нічога не разумею…
— Фрэду з Джорджам здаецца, што гэта смешна, калі сіняк не сходзіць, — сказала Джыні.
— Але ён абавязкова павінен сысці! — завішчала Герміёна. — Не магу жа я так застацца!
— Не застанешся, мілая, не хвалюйся, мы знойдзем проціяддзе, — сцішвала місіс Уізлі.
— Б’іл гасказваў, якія яны смешны’йэ, вашы Фгед з Жоржам! — Флёр ціхамірна ўсміхнулася.
— О так, я затыхаюся ад смеху, — адгыркнулася Герміёна, ускочыла і прынялася хадзіць кругамі, ламаючы пальцы.
— Місіс Уізлі, вы ўпэўнены, што раніцай соў не было?
— Так, дарагая, я бы заўважыла, — цярпліва адказала місіс Уізлі. — Хоць зараз толькі дзевяць, і наперадзе яшчэ шмат часу…
— Я ведаю, што заваліла антычныя руны, — ліхаманкава замармытала Герміёна, — Я ведаю… я зрабіла сур’ёзную памылку ў перакладзе. А вусны экзамен па Абароне ад Цёмных Мастацтваў… таксама нічога добрага не будзе… а пра ператварэнні я спачатку думала, што ўсё нармальна, а цяпер…
— Герміёна, заткніся, а? Ты тут не адна хвалюешся! — крыкнуў Рон. —Нябось атрымала адзінаццаць “пышна”…
— Маўчы, маўчы, маўчы! — Герміёна істэрычна замахала рукамі. — Я ведаю, я ўсё заваліла!
— А што бывае, калі і праўда правалішся? — спытаў Гары ў прысутных у цэлым, але адказала зноў Герміёна:
— Прыйдзецца абмяркоўваць сваю будучыню з завучам каледжа, я пытала ў прафесар МакГонагал у канцы года.
У Гары падвяло жывот, і ён пашкадаваў, што столькі з’еў за сняданкам.
— У “Шармбатоне”, — злічыла патрэбным заўважыць Флёр, — усё па другому. Па-мойму, лепш. У нас экзамены пасля шасці гадоў, а не пяці, і потым…
Яе словы патанулі у дзікім крыку. Герміёна паказвала на кухоннае акно. У небе выразна чарнелі тры кропкі, якія з кожнай секундай станавіліся ўсё больш.
— Гэта совы, — прахрыпеў Рон, падскокваючы да Герміёны.
— Іх тры, — Гары паспешна далучыўся да іх.
— Па адной на кожнага, — у паніцы прашаптала Герміёна. — Ой, маці… ой, маці…
Яна моцна схапіла Гары і Рона за локці.
Совы, прыгожыя, рудыя, падляцелі да Нары, спусціліся ніжэй і паляцелі над дарожкай, якая вяла да хаты. Стала відаць, што кожная нясе вялікі канверт.
— Ой, маці! — зноў завішчала Герміёна.
Місіс Уізлі адхіліла хлопцаў і адчыніла акно кухні. Совы, першая, другая, трэцяя, уляцелі ў кухню, стройным шэрагам расселіся на стале і паднялі правыя лапкі.
… Гары падышоў бліжэй. Канверт, адрасаваны яму, быў у сярэдняй савы. Ён стаў адвязваць яго сваімі пальцамі, якія калаціліся. Рон, які стаяў злева, таксама спрабаваў адчапіць ліст; Герміёна, справа, трэслася так моцна, што з-за гэтага дрыжала ўся сава.
Усе маўчалі. Нарэшце Гары атрымалася зняць канверт. Ён хутка яго выцягнуў і разгарнуў пергамент, які ляжаў унутры.