— Дзяменары здзейснілі яшчэ некалькі нападаў, — абвясціў ён, прымаючы ад місіс Уізлі кавалак торта. — А яшчэ ў нейкай халупе на поўначы знойдзена цела Ігара Каркарава. Над хатай вісела Смяротная пазнака… Хоць, сапраўды кажучы, я дзіўлюся, што пасля таго, як ён зрокся ад Пажыральнікаў Смерці, яму атрымалася пражыць амаль цэлы год. Памятаецца, Рэгулус, брат Сірыўса, працягнуў усяго пару дзён.
— Ды ўжо, вось так, — нахмурылася місіс Уізлі, — але, можа быць, мы пагаворым пра нешта інш…
— Рэм, а ты чуў пра Флорана Фортэскью? — спытаў Біл, якога Флер узмоцнена частавала віном. — Які быў…
— …уладальнікам кафэ-марозіва на Касым завулку? — умяшаўся Гары. У яго засмактала пад лыжачкай ад непрыемнага прадчування. — Ён мяне бясплатна частаваў… Што з ім здарылася?
— Судзячы па выглядзе кафэ, яго забралі.
— Навошта? — спытаў Рон. Місіс Уізлі гнеўна свідравала поглядам Біла.
— Хто ведае? Відаць, чымсьці ім не дагадзіў. А такі быў прыемны чалавек.
— Дарэчы, пра Касы завулак, — сказаў містэр Уізлі. — Падобна, Алівандэр таксама знік.
— Які рабіў чарадзейныя палачкі? — узрушана вымавіла Джыні.
— Ён самы. У краме пуста. Слядоў дужання ніякіх. Незразумела, ён сам схаваўся або яго выкралі.
— Але… дзе жа цяпер купляць палачкі?
— Ёсць і іншыя вытворцы, — сказаў Люпін. — Але Алівандэр — самы лепшы. Калі ён дастанецца таму боку, нам будзе вельмі цяжка.
На наступны дзень дашлі лісты з Хогвартсу са спісамі неабходных падручнікаў. А Гары яшчэ чакаў сюрпрыз: яго назначылі капітанам квідышнай каманды.
— Цяпер табе належаць тыя жа прывілеі, што ў стараст! — радасна ўскрыкнула Герміёна. — Асабістая ванная і ўсё іншае!
— Глядзі-ка, у Чарлі была такая жа, — Рон любоўна пагладзіў капітанскую нарукаўную павязку. — З розуму сысці, Гары, ты — мой капітан… гэта значыць, вядома, калі возьмеш мяне зваротна ў каманду, ха-ха…
— Настаў час ісці на Касы Завулак, больш цягнуць нельга, — уздыхнула місіс Уізлі, праглядаючы спіс Рона. — Давайце ў суботу, калі толькі вашаму бацьку зноў не прыйдзецца працаваць. Без яго я туды ні нагой.
— Мам, ты праўда думаеш, што Сама-Ведаеш-Хто сядзіць у засадзе ў “Завітуша і Клякца!? — хіхікнуў Рон.
— А Фортэскью і Алівандэр адправіліся на курорт, так? — імгненна ўспыхнула місіс Уізлі. — Калі ты лічыш магчымым жартаваць на гэтую тэму, сядзі ў хаце, я сама куплю ўсё, што табе трэба…
— Не ўжо, я з вамі, я жадаю ўбачыць краму Фрэда і Джорджа! — паспешна дабавіў Рон.
— Тады, малады чалавек, раю вам хутка пасталець, не то я магу вырашыць, што вы яшчэ не паспелі для нашай кампаніі! — злосна кінула місіс Уізлі. Яны схапіла свой гадзіннік — усе стрэлкі нібы прыляпіліся да “смяротнай небяспекі” — і паклала на чарку свежавымытых ручнікоў. — Тое ж дакранаецца вяртання ў Хогвартс!
Рон паглядзеў на Гары. Яго маці падхапіла цяжкі кошык з бялізнай і гадзіннікам і імкліва выйшла з кухні.
— Ачумець… ужо і пажартаваць нельга…
Урэшце, Рон спрабаваў не гаварыць больш дурасцяў пра Валан дэ Морта і здолеў абысціся без новых сутыкненняў з місіс Уізлі. Тым не менш, у суботу за сняданкам яна была вельмі напружаная. Біл, які заставаўся дома з Флер (да вялікай радасці Джыні і Герміёны), працягнуў Гары праз стол кашалёк, прутка набіты грашыма.
— А мне? — тут жа запатрабаваў Рон, вытарашчыўшы вочы.
— Гэта яго грошы, дубень, — сказаў Біл. — Гары, я ўзяў іх з твайго сейфа, а то зараз на атрыманне грошаў сыходзіць гадзін пяць, не менш. Гобліны зусім звар’яцелі на бяспецы. Два дня назад Аркі Філпоту нават засунулі індыкатар шчырасці ў… карацей, можаце мне паверыць, што так прасцей.
— Дзякуй, Біл, — падзякаваў Гары і саўгануў кашалёк у кішэнь.
— Ён у нас такі клапатльівы, — мякка смурлыкнула Флер і пагладзіла Біла па носе. Джыні, за яе спіной, адлюстравала, што яна ванітуе ў талерку з кашай. Гары здушыўся шматкамі; Рон прыняўся латашыць яго па спіне.
Дзень выдаўся хмурны, прыйшлося апранаць плашчы. У двары чакала асабістая міністэрская машына: аднойчы за імі такую ўжо дасылалі. Яны бясшумна ад’ехалі ад Нары. Біл і Флер махалі на развітанне з акна кухні.