Гары заўважыў, што ў шматлікіх людзей, якія праходзілі міма, заклапочаны і зацкаваны выгляд, зусім як у місіс Уізлі. Ніхто не спыняўся пабалбатаць са знаёмымі, не шпацыраваў, не хадзіў па крамах адзін: міма дзелавіта крочылі цесныя, згуртаваныя групкі людзей.
Хагрыд спыніўся перад крамай мадам Малкін, нахіліўся і зазірнуў у акно.
— Мабыць, вельмі цесна будзе, калі мы ўсе кучай зойдзем туды, — сказаў ён. — Лепш я тут пастаю, так?
Гары, Рон і Герміёна зашлі ўнутр. Спачатку крама здалася ім пустой, але, як толькі за імі зачыніліся дзверы, аднекуль, з-за вешалкі з параднай адзежай, размалёванай сінімі і зялёнымі бліскаўкамі, данёсся знаёмы голас:
— … ужо не дзіця, калі ты, мама, не заўважыла. Я суцэль здольны купіць усё неабходнае сам.
Хтосьці пацокаў языком, а затым жаночы голас — Гары пазнаў мадам Малкін — вымавіў:
— Што ты, мілы, пры чым тут дзіця, мама цалкам права! Нікому зараз не варта расхаджваць па вуліцах у адзіночку….
— Глядзіце лепш, куды тыкаеце сваёй шпількай!
З-за вешалкі паявіўся юнак з бледным вострым тварам і светлымі, амаль белымі валасамі. На ім была прыгожая цёмна-зялёная адзежа, якая па подле і бакам рукавоў іскрылася шпількавымі галоўкамі. Юнак прайшоў да люстэрка і ўважліва сябе агледзеў; толькі праз некалькі секунд ён заўважыў адлюстраванне Гары, Рона і Герміёны. Яго светла-шэрыя вочы павузіліся.
— Калі пачуеш смурод, мама, не дзівіся: тут бруднакроўка, — працадзіў Драка Малфой.
— Прашу не ўжываць такія словы ў маёй краме! — Мадам Малкін выскачыла з-за вешалкі з кравецкім метрам і чарадзейнай палачкай у руках. — І не даставаць чарадзейныя палачкі! — паспешна дадала яна, заўважыўшы, што Гары і Рон накіравалі палачкі ў бок Малфоя.
Герміёна — яна стаяла трохі ззаду — прашаптала:
— Вы што, не трэба, ён таго не каштуе…
— Вядома-вядома, як быццам яны адважацца чараваць па-за школай, — ашчэрыўся Малфой. — Дарэчы, хто паставіў табе сіняк, Грэнджэр? Я пашлю яму кветкі.
— Ну-ка хопіць! — гнеўна прыкрыкнула мадам Малкін і азірнулася назад, шукаючы падтрымкі. — Мэм… прашу вас…
З’явілася Нарцыса Малфой.
— Прыбярыце палачкі, — загадала яна Гары і Рону. — Калі вы яшчэ раз нашкодзіце майму сыну, гэта будзе ваш апошні ўчынак, ужо я абяцаю.
— Праўда? — Гары ступіў наперад. Ён не адрываючыся глядзеў на яе гладкі напышлівы твар, які, нягледзячы на ўсю бледнасць, так моцна нагадваў твар сястры. — Заклічаце сваіх сяброў, Пажыральнікаў Смерці, каб яны нас прыкончылі?
Мадам Малкін, завішчаўшы, схапілася за сэрца.
— Прашу, не трэба шпурляцца абвінавачваннямі… небяспечна такое казаць… прыбярыце палачкі, калі ласка!
Але Гары і не падумаў гэта зрабіць. Нарцыса Малфой непрыемна ўсміхнулася.
— Так, Гары Потэр… Ты вядома, любімчык Дамблдора, і таму вельмі самаўпэўнены. Дарма. Дамблдор не заўсёды будзе побач.
Гары з кплівым выглядам закруціў галавой.
— Ой… глядзіце-ка… яго і зараз няма! Так чаму не паспрабавацЬ? Вам знойдуць камеру на дваіх з недарэкай-мужам.
Малфой у лютасці кінуўся на Гары, але спатыкнуўся аб занадта доўгі падол. Рон гучна разгаргатаўся.
— Не смей так размаўляць з маёй маці, Потэр! — раўнуў Малфой.
— Супакойся, Драка, — спыніла сына Нарцыса, паклаўшы тонкія белыя пальцы яму на плячо. — Думаю, Потэр уз’яднаецца з дарагім Сірыўсам раней, чым мы з Люцыўсам.
Гары падняў палачку яшчэ вышэй.
— Не трэба! — узмалілася Герміёна, хапаючы Гары за руку і з высілкам яе апускаючы. — Падумай…. Нельга… у цябе будуць жудасныя непрыемнасці…
Мадам Малкін, з хвіліну патаптаўшыся на месцы, у выніку вырашыла паводзіць сябе так, нібы нічога не здарылася — мабыць у надзеі, што тады і не здарыцца. Яна схілілася да Малфоя, які не пераставаў свідраваць Гары лютым поглядам.
— Мне здаецца, мілы, левы рукаў можна зрабіць яшчэ карацей, дай-ка я…
— А-а! — завыў Малфой і стукнуў яе па руцэ. — Ды глядзіце жа вы, куды колеце! Мама… я ўжо не жадаю гэта купляць…
Ён сарваў з сябе адзежу і шпурнуў яе пад ногі мадам Малкін.
— Правільна, Драка, — сказала Нарцыса, пагардліва гледзячы на Герміёну. — Цяпер, калі я ведаю, на які бруд тут можна наткнуцца… Пойдзем лепш да “Рышэлье і Хламура”.
Яны велічна вышлі з крамы. Малфой напрыканцы паспрабаваў мацней пхнуць Рона.
— Ну, ведаеце! — выклікнула мадам Малкін, падабрала адзежу з падлогі і, як пыласосам, прайшлася па ёй чарадзейнай палачкай.