Увесь астатні час, пакуль Гары і Рон прымяралі новую адзежу, мадам Малкін была вельмі безуважлівая і нават дала Герміёне адзежу для чараўнікоў замест адзежы для чараўніц, а калі з паклонамі выпраўляла рабят у дзвярэй, то ледзь магла схаваць, што ён не трываецца іх праводзіць.
— Усё купілі? — з радасным натхненнем сустрэў іх Хагрыд.
— амаль, — сказаў Гары. — Бачыў Малфоя з матуляй?
— Ага, — бесклапотна адказаў Хагрыд. — Але, Гары, не хвалюйся! Няўжо ім хопіць пораху брыдзіць пасярод Касога завулка?
Гары, Рон і Герміёна абмяняліся поглядамі, але не паспелі развеяць гэтак зручную памылку Хагрыда, таму што да іх падышлі містэр і місіс Уізлі разам з Джыні. Кожны прыціскаў да сабе цяжкі пакет з кнігамі
— Усе цэлыя? — спытаў містэр Уізлі. — Адзежу купілі? Вось і добра. Цяпер, па дарозе да Фрэда з Джорджам, заскочым у аптэку і “Савіную імперыю”… Цясней, цясней не расходзьцеся….
У аптэцы Гары і Рон нічога не купілі, бо з зеллеварэннем было пакончана, але ў “Савінай імпэрыі Лупавока” набылі па вялікай скрыні савінай радасці для Буклі і Сычыка. А затым накіраваліся далей у пошуках “Узрушаючых Ультрафокусаў Уізлі”, магазіна хохмы двайнят. Місіс Уізлі кожную хвіліну глядзела на гадзіннік.
— У нас вельмі мала часу, — казала яна. — Хуценька ўсё паглядзім і ў машыну. Здаецца, амаль дашлі… хата дзевяноста два… дзевяноста чатыры…
— О-Го-Го! — Рон спыніўся на месцы як укапаны.
Сярод сумных, завешаных міністэрскімі аб’явамі фасадаў акна магазіна хохмы выбухалі перад вачыма фантастычным, асляпляльным феерверкам. Выпадковыя людзі мімаволі аглядаліся на іх, а некаторыя нават заміралі ў поўным узрушэнні. Вітрына злева дзівіла бясконцым мноствам тавараў; яны круціліся, круціліся, скакалі, скакалі, зіхацелі і крычалі: ад аднаго толькі погляду на іх у Гары заслязіліся вочы. Вітрыну справа закрываў плакат, фіялетавы, як міністэрскія, але зіготкі неонава-жоўтымі літарамі:
Чаму вас турбуе
САМІ-ВЕДАЕЦЕ-ХТО?
Няхай вас турбует
САМІ-ВЕДАЕЦЕ-ШТО —
Адчуванне запору ўвесь год —
Вось што хвалюе народ!
Гары засмяяўся. Побач з імі хтосьці слаба застагнаў, ён азірнуўся і ўбачыў, што місіс Уізлі ашклянелым поглядам глядзіць на плакат, бязгучна паўтараючы: “Запор”.
— Іх заб’юць ва ўласных пасцелях! — прашаптала яна.
— Вось яшчэ! — запярэчыў Рон, які, як і Гары, вельмі развесяліўся. — Гэта ж проста геніяльна!
Ён і Гары ўвайшлі ў краму першымі. Унутры было не праштурхнуцца; Гары не мог падысці да паліц. Ён агледзеўся: усе стэлажы да самай столі займалі скрынкі, у тым ліку са Злоснымі Закускамі; летась, яшчэ ў Хогвартсу, двайняты давялі іх да дасканаласці, праўда, школу так і не скончылі. Гары заўважыў, што самай вялікай папулярнасцю карыстаецца Кроў з Носа: на паліцы засталася толькі адна мятая скрынка. Тут жастаялі бліскучыя слоікі з фальшывымі чарадзейнымі палачкамі — самыя танныя пра першым жа ўзмаху ператвараліся з гумовых куранятаў, або з трусы, а самыя каштоўныя маглі панадаваць гора-чараўніку па шыі, — і скрынкі з пёрамі, самапіснымі, вельміразумнаадказнымі і з праверкай арфаграфіі. Калі ў натоўпе нарэшце ўтварыўся прасвет, Гары праціснуўся да прылаўка. Там зграйка дзетак гадоў дзесяці захоплена назірала, як малюсенькі драўляны чалавечак паднімаецца на эшафот да сапраўднай мініятурнай шыбеніцы, усталяванай на скрынцы з надпісам: “ Аднаўляльны шыбенік — зачаруй, не то пашкадуеш!”
— “Патэнтаваныя мары наяву…”
Герміёна змагла прайсці да вялікай шкляной вітрыны недалёка ад прылаўка, і яна ўслых чытала інструкцыю на скрынцы з вельмі яркім малюначкам: прыгожы юнак і шчаслівая дзяўчына на борце пірацкага карабля.
— “Усяго адзін просты заклён, і вы пераносіцеся ў трыццаціхвілінную мару, звышвысокай якасці і вышэйшага ўзроўня рэалістычнасці, якая лёгка ўпісваецца ў школьны ўрок сярэдняй працягласці і практычна не ідэнтыфікуецца. Пабочныя дзеянні: адсутны выраз твару і малаважнае слюнавыдзеленне. Узроставыя адмежаванні: не адпускаецца дзецям да 16 гадоў”. Ведаеш, — сказала Герміёна, паглядзеўшы на Гары, — Гэта магія самага высокага ўзроўня!
— А за гэта, Герміёна, — вымавіў ззаду мужчынскі голас, — ты атрымаеш адзін экземпляр бясплатна.
За імі, ззяючы ўсмешкай, стаяў Фрэд у малінава-фіялетавай адзежы, якая эфектна кантраставала з яго агністымі валасамі.
— Гары! Як жыццё? — Яны паціснулі адзін аднаму рукі. — Што гэта ў цябе з вокам, Герміёна?
— Што-што? А… гэта ваш тэлескоп, які б’ецца, — уздыхнула яна.
— Чорт, зусім забыўся! — пляснуў сябе па ілбу Фрэд. — Ну-ка…