— Ведаеш што, геній шпіянажу, у наступны раз ты пакажаш, як гэта робіцца! — адгыркнулася яна.
Рон з Герміёнай спрачаліся ўсю дарогу, але каля магазіна хохмы двайнят ім прыйшлося замоўкнуць, каб неўзаметку прашмыгнуць міма місіс Уізлі і Хагрыда. Тыя былі вельмі ўстрывожаныя: відавочна, заўважылі іх адсутнасць. Прабраўшыся ўнутр, Геры неўзаметку сарваў Плашч, схаваў яго ў заплечнік і разам з Ронам і Герміёнай прыняўся запэўніваць місіс Уізлі, што яны ўвесь час былі ў задняй частцы крамы, проста іх дрэнна шукалі.
7. Клуб слізняў
Апошні тыдзень вакацыяў Гары толькі і думаў, што пра Малфоя. Што ўсёткі ён рабіў на Дрэннавулку і чаму выйшаў з крамы з такім задаволеным выглядам? Гэта не магло не насцярожваць: тое, што радуе Малфоя, небяспечна па азначэнні. На жаль, да засмучэння Гары, Рон і Герміёна не падзялялі яго трывогі; ва ўсякім разе, праз некалькі дзён Гары стала падавацца, што гутаркі пра Малфоя ім надакучылі.
— Так, Гары, я згодна, гэта падазрона, — з лёгкім нецярпеннем сказала Герміёна. Хлопцы сядзелі ў пакоі двайнят; Герміёна прымасцілася на падваконніку, паставіўшы ногі на кардонную скрынку. Яна вельмі неахвотна адарвалася ад “Пашыранага курсу перакладу старажытных рун”. — Але мы жа дамовіліся, што тлумачэнняў можа быць тысяча.
— Можа, ён зламаў сваю Руку Славы?, — задуменна вымавіў Рон, які важдаўся з мятлой, спрабуючы расправіць пагнутыя лазіны. — Памятаеце, у яго была… такая маршчыністая?
— А як жа яго фразачка: “Не забудзьцеся, гэты трэба берагчы як зрэнку вока?” — спытаў Гары ў мільён першы раз?. — Такое ўражанне, што ў Борджына ёсць пара да сапсаванай рэчы, а Малфою патрэбныя абедзве.
— Думаеш? — раўнадушна прамармытаў Рон, саскрабаючы бруд з дзяржальні мятлы.
— Думаю, — пацвердзіў Гары. Ні Рон, ні Герміёна не адказалі, і тады ён дадаў: — Бацька Малфоя ў Азкабану. вам не здаецца, што Малфой жадае за яго адпомсціць?
Рон падняў галаву, здзіўлена лыпаючы.
— Малфой? Адпомсціць? Але як?
— Пра гэта я і кажу — не ведаю! — у адчаі выклікнуў Гары. — Але ён відавочна нешта задумаў, і па-мойму, да гэтага трэба паставіцца сур’ёзна. Яго бацька — Пажыральнік Смерці і…
Гары замоўк і з раскрытым ротам утаропіўся кудысьці ў акно, за спіну Герміёне. Яму толькі што прыйшла ў галаву жудасная думка.
— Гары? — заклапочана паклікала Герміёна. — Што з табой?
— Шнар захварэў? Ізноў? — устрывожыўся Рон.
— Ён сам Пажыральнік Смерці, — павольна вымавіў Гары. — ЁН заняў месца бацькі!
Павісла маўчанне, але потым Рон разрагатаўся.
— Малфой? Гары, яму ўсяго шаснаццаць! Думаеш, Сам-Ведаеш-Хто яго прыняў бы?
— Гэта вельмі малаверагодна, Гары, — адрэзала Герміёна. — Чаму ты думаеш…?
— Таму што мадам Малкін, калі жадала закатаць рукаў, нават не даткнулася да яго, а ён загарланіў і адшмаргнуў руку. Левую. У яго там Смяротная Пазнака.
Рон і Герміёна пераглянуліся.
— Ну-у… — працягнуў Рон. Па голасе было зразумела, што такога тлумачэння яму не досыць.
— Па-мойму, Гары, ён проста жадаў хутчэй сысці, — сказала Герміёна.
— Мы не бачылі, што ён паказаў Борджыну, — настойваў Гары. — Але Борджын сур’ёзна спалохаўся. Не, сапраўды, гэта была Смяротная Пазнака… Малфой жадаў, каб Борджын зразумеў, з кім мае справу, вы жа бачылі, як той пабялеў ад жаху!
Рон з Герміёнай зноў пераглянуліся.
— Я не ўпэўненая, Гары…
— Я таксама не думаю, што Сам-Ведаеш-Хто ўзяў бы…
Гары быў на сто адсоткаў упэўнены ў сваёй праваце, таму гнеўна схапіў брудную квідышную форму і імкліва выдаліўся; місіс Уізлі даўно паўтарала, каб яны не пакідалі мыццё і збор рэчаў на апошні момант. На лесвіцы ён сапхнуўся з Джыні; тая ішла да сабе з чаркай свежавыпрасаванай адзежай.
— На тваім месцы я бы пачакала захадзіць на кухню, — папярэдзіла яна. — Там зараз вельмі шмат Флегмы.
— Я асцярожна, паспрабую не наступіць, — усміхнуўся Гары.
Сапраўды, за сталом кухні сядзела Флёр і бесперапынна баўтала пра іх з Білам вяселле. Місіс Уізлі, падціснуўшы вусны, сачыла за брусельскай капустай, якая хутка і самастойна чысцілася.
— Мі з Б’ілам амаль выгашылі, што будзе толкі дзве сябгоўкі нявесты, Хабгыэль і Джыні разам будуць хлядзецца чагоўна. Я жадаю адзець іх у бледна-залатое…. Гужовы будзе жудасна глядзецца пгы колегу валос Джыні…
— А, Гары! — гучна выклікнула місіс Уізлі, перарываючы маналог Флёр. — Вельмі добра! Я жадала распавесці, як мы заўтра паедзем да цягніка. Нам ізноў дадуць машыны з міністэрства, а на вакзале паставяць Аўрораў…