— Сапраўды кажучы, Гары, я не ўпэўнены, — павольна прагаварыў містэр Уізлі. — Ці бачыш, калі Люцыўса Малфоя арыштавалі, мы дбайна абшукалі яго хату і забралі ўсё падазронае.
— Значыць, нешта прапусцілі, — упарта запярэчыў Гары.
— Магчыма, — пагадзіся містэр Уізлі, але, як здалося Гары, проста з нежадання спрачацца.
Раздаўся свісток; усе ўжо селі ў цягнік, дзверы зачыняліся.
— Час, — захваляваўся містэр Уізлі, а місіс Уізлі закрычала: — Гары, хутчэй!
Гары пабег; містэр і місіс Уізлі дапамаглі яму пагрузіць куфар.
— Ну, дарагі, на Каляды ты прыедзеш да нас, з Дамблдорам мы аб усім дамовіліся, так што даволі хутка ўбачымся, — сказала місіс Уізлі у акно, калі Гары ўжо зачыніў за сабой дзверы, а цягнік крануўся. — Калі ласка, будзь уважлівы і асцярожны…
Цягнік набіраў хуткасць.
— Паводзь сябе добра і…
Місіс Уізлі пабегла, імкнучыся не адставаць.
— Не пападай у дрэнныя гісторыі!
Гары махнуў рукой, пакуль цягнік не павярнуў за кут і місіс Уізлі не знікла з выгляду. Тады ён вырашыў паглядзець, дзе астатнія. Рон і Герміёна, мабыць, знаходзіліся ў сваёй рэзервацыі, затое Джыні стаяла наводдаль і размаўляла з сябрамі. Гары, валакучы за сабой куфар, накіраваўся да яе.
Усе бессаромна на яго ўзіраліся; некаторыя нават прыціскаліся тварамі да дзвярнога шкла. Гары, вядома, чакаў, што пасля публікацый у “Штодзённым Прароку” адкрытыя раты і вытарашчаныя вочы будуць суправаджаць яго ўсюды, але ўсё роўна пакутаваў ад празмернай увагі. Ён крануў Джыні за плячо.
— Пойдзем пашукаем купэ?
— Не магу, Гары, я абяцала знайсці Дына, — весела адказала Джыні. — Да сустрэчы!
— Зразумела, — сказаў Гары. Яму чамусьці было вельмі непрыемна глядзець, як яна сыходзіць, разгойдваючы на хаду доўгімі рудымі валасамі. За лета ён вельмі абвык да яе прысутнасці і амаль забыўся, што ў школе яны амаль не маюць зносім. Гары міргнуў і агледзеўся: са ўсіх бакоў яго атачалі захопленыя дзяўчынкі.
— Прывітанне, Гары! — крыкнуў ззаду знаёмы голас.
— Нэвіл! — з палягчэннем выдыхнуў Гары, павярнуўся і ўбачыў круглатварага хлопчыка, які старанна прабіраўся да яго. За ім ішла дзяўчынка з доўгімі валасамі і вялікімі затуманенымі вачамі.
— Дабрыдзень, Гары, — сказала яна.
— Луна, прывітанне, як ты?
— Вельмі добра, дзякуй, — адказала Луна. Яна прыціскала да грудзі часопіс; на вокладцы вялікім літарамі паведамлялася, што ўнутры знаходзіцца пара бясплатных спектракуляраў.
— Бачу, “Квіблер” квітнее? — спытаў Гары. Пасля свайго эксклюзіўнага інтэрв’ю ён выпрабоўваў да гэтага часопіса вядомую пяшчоту.
— Так, тыражы растуць! — захоплена абвясціла Луна.
— Давайце дзе-небудзь сядзем, — прапанаваў Гары, і яны пайшлі па цягніку пад пільнымі поглядамі маўклівага натоўпу. Нарэшце, знайшлося пустое купэ, і Гары з радасцю накіраваўся туды.
— Яны нават на нас тарашчацца, — Нэвіл паказаў на сябе і Луну, — Таму што мы з табой!
— Яны тарашчацца, таму што вы таксама былі ў Міністэрству, — сказаў Гары, запіхваючы куфар на багажную паліцу. — “Штодзённы Парок” раз сто пісала пра нашу маленькую прыгоду, вы напэўна чыталі.
— Так, прычым я думаў, што бабуля раззлуецца з-за шуміхі, — пашырыў вочы Нэвіл, — а яна, наадварот, узрадавалася. Кажа, я станаўлюся падобным на свайго ўласнага бацьку. Нават купіла мне новую палачку, вось!
Нэвіл дастаў чарадзейную палачку і паказаў Гары.
— Вішня і волас аднарога, — пахваліўся ён. — Мы думаем, што гэта адна з апошніх, што прадаў Алівандэр, ён знік на наступны дзень… Гэй, Трэвар, ну-ка назад!
І Нэвіл нырнуў пад сядзенне за сваёй жабай, якая ў чарговы раз здзейсніла спробу здабыць волю.
— Гары, а АД сёлета будзе? — пацікавілася Луна, вымаючы з часопісу псіхадэлічныя акуляры.
— Без Амбрыдж як-то і сэнсу няма. — Гары сеў.
Нэвіл стаў вылазіць з-пад сядзення і стукнуўся галавой. Выгляд у яго быў засмучаны.
— А мне падабаліся заняткі! Я ад цябе гэтулькі навучыўся!
— Мне таксама падабаліся, — ціхамірна сказала Луна. — Гэта было нават падобна на сяброўства.
Луна часта адпускала фразачкі, ад якіх усім станавілася ніякавата. Вось і зараз Гары збянтэжыўся і адначасова пашкадаваў яе, але не паспеў нічога адказаць: за дзвярамі купэ зашумелі; скрозь шкло было відаць, што там стаяць нейкія чацвёртакурсніцы. Яны шапталіся і хіхікалі.
— Ты спытай!
— Не, ты!
— Я спытаю!
Самаўпэўненая дзяўчына з вялікімі цёмнымі вачамі, даволі вялікім падбародкам і доўгімі чорнымі валасамі рашуча пхнула дзверы ўбок.