— Дабрыдзень, Гары! Я — Рамільда. Рамільда Вейн, — гучна і ўпэўнена абвясціла яна. — Не жадаеш перайсці ў наша купэ? Табе не абавязкова сядзець з імі, — тэатральным шэптам дадала яна і паказала на тоўсты зад Нэвіла, які ўзвышаўся над сядзеннем (Трэвар зноў уцёк) і Луна, якая начапіла бясплатныя спектракуляры і стала падобная на рознакаляровую вар’яцкую саву.
— Гэта мае сябры, — холадна сказаў Гары.
— О! — Рамільда вельмі здзівілася. — А! Тады добра.
Яна выйшла і акуратна зачыніла дзверы.
— Усе ўпэўненыя, што ў цябе павінны быць крутыя сябры, не такія, як мы, — заўважыла Луна з шакавальнай шчырасцю.
— Вы для мяне — крутыя, — проста адказаў Гары. — Яны не былі ў Міністэрству. Не ваявалі побач са мной.
— Вельмі прыемна гэта чуць, — Луна праззяла, паправіла спектракуляры, падапхнуўшы іх вышэй, і прынялася чытаць “Квіблер”.
— Але не мы стаялі з ім твар да твару, а ты, — сказаў Нэвіл, паяўляючыся з-пад сядзення з смеццем у валасах. Трэвар пакорліва вісеў у яго ў руках. — Чуў бы ты, як кажа пра цябе мая бабуля. “У аднаго Гары Потэра больш адвагі, чым у цэлага Міністэрства Магіі!” Яна бы аддала ўсё на святле, абы ты быў яе ўнукам…
Гары ніякавата засмяяўся і хутчэй змяніў тэму, загаварыўшы пра вынікі іспытаў. Нэвіл стаў пералічваць свае адзнакі і ўслых разважаць пра тое, ці можна далей вучыць ператварэнні і здаваць на Ж.А.Б.А., калі атрымаў толькі “добра”, але Гары глядзеў на яго, не слухаючы.
Нэвіл папакутваў ад Валан дэ Морта не менш Гары, аднак і паняцця не меў, што лёгка мог падзяліць яго лёс. Прадказанне магло ставіцца да іх абоіх, але Валан дэ Морта па нейкай невядомай прычыне абраў Гары.
У адваротным выпадку шнар у выглядзе маланкі і груз прадказання дасталіся бы Нэвілу… або не? Змагла бы маці Нэвіла патупіць, як Лілі, і аддаць сваё жыццё за сына? Вядома… але калі бы ёй не атрымалася ўстаць паміж Нэвілам і Валан дэ Мортам? Наогул не было бы ніякага Абранага? Пустое месца замест Нэвіла і Гары без шнара, якога цалавала бы на развітанне ўласная маці, а не місіс Уізлі?
— Усё нармальна, Гары? Ты нейкі дзіўны, — сказаў Нэвіл.
Гары здрыгануўся.
— Прабач, я…
— Што, Думкасмок мучыць? — спагадліва спытала Луна, пільна гледзячы на Гары скрозь велізарныя каляровыя акуляры.
— Хто?
— Думкасмок… такая нябачная істота. Заскоквае ў вушы і каламуціць мазгі, — растлумачыла яна. — Па-мойму, я толькі што аднаго бачыла… кружыў тут…
Яна замахала рукамі ў паветры, нібы адганяючы вялікіх нябачных матылькоў. Нэвіл з Гары пераглянуліся і паспешна загаварылі пра квідыш.
Надвор’е сёння было няўстойлівае, як, зрэшты, і ўсё лета; астраўкі халоднай смугі за вокнамі прымяжоўваліся сонечнымі прасветамі. У адзін з такіх прасветаў, калі ў зеніце паказалася бледнае сонца, у купэ нарэшце ўвайшлі Рон і Геміёна.
— Калі жа пачнуць развозіць ежу? Паміраю з голаду, — праенчыў Рон, паціраючы жывот, і плюхнуўся побач з Гары. — Прывітанне, Нэвіл, добры дзень, Луна. Ведаеш што? — Ён звярнуўся да Гары. — Малфой напляваў на свае абавязкі і зусім спакойна сядзіць у купэ з сяброўкамі! Мы бачылі, калі ішлі міма.
Гары схамянуўся. Увесь мінулы год Малфой з зачараваннем марнатравіў становішчам старасты, а цяпер раптам адмаўляецца ад такой магчымасці? Дзіўна.
— А што ён рабіў, калі вы яго бачылі?
— Ды як звычайна, — Рон павёў бровамі і зрабіў непрыстойны жэст. — Гэта на яго непадобна. Гэта значыць… гэта, — ён яшчэ раз паказаў тое ж самае, — як раз падобна, але чаму ён не выйшаў папалохаць першакурснікаў?
— Не ведаю, — Гары ліхаманкава разважаў. Няўжо гэта не даказвае, што ў Малфоя ёсць справы больш сур’ёзныя?
— Можа, яму больш падабалася інспекцыйная брыгада? — выказала здагадку Герміёна. — А цяпер абавязкі старасты здаюцца занадта сумнымі?
— Ці наўрад, — сказаў Гары. — Па-мойму, Малфой….
Ён не паспеў развіць сваю думку: дзверы купэ зноў адчыніліся, і ўвайшла задыханая трэцякурсніца.
— Мне загадалі перадаць вось гэта Нэвілу Даўгапупсу і Гары П-Потэру. — Дзяўчынка сустрэлася вачамі з Гары, яе голас здрадліва завагаўся, і яна густа счырванела. У руках у яе былі два пергаментных скрутка, якія былі перавязаныя фіялетавымі стужкамі. Гары і Нэвіл здзіўлена ўзялі іх, і дзяўчынка, спатыкнуўшыся на парозе, выйшла. Гары разгарнуў скрутак.
— Што гэта? — патрабавальна спытаў Рон.
— Запрашэнне, — адказаў Гары.
Гары!
Буду вельмі шчаслівы, калі Вы наведаеце мяне ў купэ “Ц” і падзеліце са мной ланч.
Шчыра ваш, прафесар Г. Э. Ф. Слагхорн