Гары не адрываў вока ад настаўніка. Так… Адна справа — паважаць цёмныя мастацтвы як небяспечнага саперніка, і зусім іншае — казаць пра іх вось так, з любоўю і пяшчотай.
— Такім чынам, абараняючыся, — ледзь гучней працягнуў Снэйп, — трэба быць не менш вынаходлівым і гнуткім. Гэтыя карціны, — ён махнуў рукой, паказваючы на сцены, — даюць даволі дакладнае паданне пра ўздзеянне, да прыкладу, катавальнага заклёну, — ён ткнуў пальцам у ведзьму, якая крычала ў агоніі, — выніках пацалунку дзяментара (чараўнік з абсалютна бессэнсоўным тварам, які нямогла прываліўся д сцяны) або напады інферній (крывавая кашыца на зямлі).
— Значыць, інферніі праўда з’явіліся? — тоненькім голасам спытала Парваці Паціл. — Ён сапраўды іх выкарыстоўвае?
— Цёмны Лорд выкарыстоўваў інферній у мінулым, — адказаў Снэйп. — а значыць, можа выкарыстаць іх і ў будучыні; вы павінны гэта разумець. а цяпер…
Ён закрочыў уздоўж іншай сцяны кабінета да свайго стала. Усе вочы па-ранейшаму былі прыкаваныя да яго, да яго цёмнай адзежы, якая раздзімалася ззаду.
— …наколькі я разумею, вы зусім не знаёмыя з невербальнымі заклёнамі. Якія іх перавагі?
Руку Герміёны маментальна паднялася ўверх. Снэйп павольна агледзеў клас, пераканаўся. што выбару няма, і сцісла кінуў:
— Вельмі добра — міс Грэнджэр?
— Сапернік не ведае пра тое, што вы жадаеце зрабіць, — сказала Герміёна, — што дае вам фору ў дзель секунды.
— Слова ў слова з “Стандартнай кнігі заклёнаў, шосты клас”, — пагардліва скрывіўся Снэйп (Малфой у куце засмяяўся), — але сапраўды, дакладна. Калі вы авалодалі мастацтвам чараваць, не выкрыкваючы заклёнаў, то ваша магія здабывае элемент нечаканасці. Зразумела, на гэта здольныя далёка не ўсе, тут патрабуецца адмысловая канцэнтрацыя волі і думкі, якой некаторыя, — ён спыніў ліхі погляд на Гары, — абсалютна пазбаўленыя.
Гары выдатна разумеў, што гэта намёк на ганебныя леташнія заняткі аклюменцыей. Ён вырашыў ні завошта не адводзіць погляд і зласліва свідраваў Снэйпа вачамі, пакуль той не адвярнуўся.
— Зараз, — працягваў Снэйп, — вы падзеліцеся на пары. Адзін будзе спрабаваць моўчкі накласці заклён на іншага. Іншы, гэтак жа моўчкі, павінен паспрабаваць адвесці заклён. Прыступайце.
Снэйп не ведаў, што ў прошлым годзе Гары навучыў па меншай меры палову класа (усіх членаў АД) выконваць рыкашэтны заклён, але ніхто ніколі не спрабаваў рабіць гэта моўчкі. Зараз шматлікія жульнічалі, шэпчучы заклёны напаўголаса. Прыкладна праз дзесяць хвілін Герміёна здолела, не выдаўшы ні гуку, адбіць ватнаножны заклён Нэвіла. Гары маркотна падумаў, што ў любога нармальнага настаўніка яна абавязкова заслужыла бы як мінімум дваццаць балаў для Грыфіндора, але Снэйп, зразумела, цалкам праігнараваў яе дасягнення. Ён імкліва расхаджваў паміж вучнямі, нагадваючы велізарнага кажана, і затрымаўся каля Гары і Рона, каб паглядзець, як яны спраўляюцца з заданнем. Рон спрабаваў зачараваць Гары. Ён стаяў з барвовым тварам і шчыльна сціскаў вусны, каб выпадкова не выпаліць заклён. Гары, падняўшы палачку і перамінаючыся з нагі на нагу, рыхтаваўся адбіць напад, якога не спадзяваўся дачакацца.
— Бездапаможнае відовішча, Уізлі, — сказаў праз некаторы час Снэйп. — Вось… дайце я пакажу….
Ён з вокамгненнай шпаркасцю накіраваў чарадзейную палачку на Гары. Той, начыста забыўшыся пра невербальнасць, інстыктыўна загарланіў:
— Пратэга!
Рыкашэтны заклён апынуўся такім моцным, што Снэйп страціў раўнавагу і паваліўся на стол. Увесь клас з’вярнуўся да іх. Снэйп з раз’юшаным выглядам падняўся.
— Вы памятаеце, што я загадаў трэніравацца з выкарыстанні невербальных заклёнаў, Потэр?
— Так, — буркнуў Гары.
— Так, сэр.
— Вам не абавязкова называць мяне”сэр”, прафесар.
Ён сказаў гэта, не паспеўшы падумаць.Некаторыя, у тым ліку Герміёна, у жаху ахнулі. Затое Рон, Дын і Сімус, якія стаялі за спіной у Снэйпа, ухваляльна ўсміхнуліся.
— Спагнанне, у суботу вечарам, у мяне ў кабінеце, — скрозь зубы вымавіў Снэйп. — Я нікому не дазволю мне хаміць, Потэр… нават Абранаму.
— Вось выдатн, Гары, малайчына! — з рогатам пахваліў Рон. Урок ужо скончыўся, і яны знаходзіліся на бяспечнай адлегласці ад кабінета Снэйпа.
— Нічога выдатнага, — Герміёна строга паглядзела на Рона. — Гары, што на цябе найшло?
— Калі ты не заўважыла, ён спрабаваў навесці на мяне псую! — узвіўся Гары. — Я гэтага яшчэ на аклюменцыі нахлябаўся! Хай пашукае іншую марскую свінку! І наогул, Дамблдор што, зусім з розуму сышоў? Чаму ён дазволіў яму весці гэты прадмет? Чулі, як Снэйп казаў пра цёмныя мастацтва? Ён іх любіць! “Стала змяняе аблічча, не паддаеца знішчэнню”…