— Мне нават здалося, — спакойна ўсміхнулася Герміёна, — то я чую цябе.
— Мяне?
— Так, калі ты тлумачыў, як значыць стаяць тварам да твара з Валан дэ Мортам. Ты сказаў, што справа не ў тым, каб запомніць дзесятак заклёнаў, а ў табе самім, тваім розуме, душы — няўжо не пра гэта казаў Снэйп? Што ўсё ў канчатковым выніку зводзіцца да адвагі і кемлівасці?
Гары быў цалкам абяззброены тым, што яна запомніла яго словы, быццам цытату з “Стандартнай кнігі заклёнаў”, і не стаў спрачацца.
— Гары! Гэй, Гары!
Гары азірнуўся. Да іх з пергаментным скруткам у руках спяшаўся Джэк Слопер, адзін з Паляўнічых, якія прыйшлі ў каманду ў прошлым годзе. Ён задыхаўся.
— Гэта табе, — сказаў ён. — Слухай, кажуць, ты — новы капітан. Калі адборачныя выпрабаванні?
— Дакладна не ведаю. — адказаў Гары, у глыбіні душы лічачы, што Слоперу вельмі пашанцуе, кал ён застанецца ў камандзе. — Я паведамлю.
— Выдатна. Я спадзяваўся, што, можа, у выхадныя…
Але Гары ўжо не слухаў; ён пазнаў тонкі касы почырк на пергаменце. Слопер яшчэ не скончыў фразу, а Гары ўжо адвярнуўся ад яго і заспяшаўся прочкі разам з Ронам і Герміёнай, на хаду разгортваючы цыдулку.
Дарагі Гары,
Я бы жадаў пачаць заняткі ў суботу.
Калі ласка, прыходзь у мой кабінет у восем гадзін вечара.
Спадзяюся, першы дзень у школе прайшоў удала.
Шчра твой, Альбус Дамблдор
P.S. Я люблю кіслотныя ледзянцы.
— Што? Кіслотныя ледзянцы? — Рон прачытаў пасланне з-за пляча Гары і прыйшоў у поўнае здзіўленне.
— Гэта пароль ад гаргуллі, якая ахоўвае яго кабінет, — панізіўшы голас, растлумачыў Гары. — Ха! Снэйп не ўзрадуецца… яму прыйдзецца адкласці пакаранне!
Увесь перапынак яны з Ронаі і Герміёнай разважалі над тым, чаму Дамблдор будзе яго вучыць. Рон лічыў, што, хутчэй за ўсё, нейкі страшнай псуце і жудасным заклёнам, якія невядомыя Пажыральнікам Смерці. Герміёна запярэчыла, што такія рэчы незаконныя; па яе меркаванню, Дамблдор збіраўся навучыць Гары вышэйшай ахоўнай магіі. Потым змена скончылася, і Герміёна пайшла на нумаралогію. Гары з Ронам вырнуліся ў агульную гасціную і з неахвотай прыступілі да дамашняй работы Снэйпа. Яна апынулася неверагодна складаным. Хлопчыкі ўсё яшчэ сядзелі, робячы яго, калі вярнулася Герміёна (дзякуючы гэтаму справы пайшлі весялей). Ледзь яны скончылі, зазваніў звон, і яны знаёмай дарогай адправіліся на здвоенае зеллеварэнне, у падзямелле, якое да нядаўніх часоў было вотчынай Снэйпа.
У калідоры перад кабінетам выявілася, што ў класе застаўся ўсяго тузін чалавек. Крэб і Гойл, відавочна, не набралі прахадных балаў, але чатыры слізэрынца, у тым ліку Малфой, здалі САЧ як трэба. Акрамя таго, каля дзвярэй стаялі чатыры равенклаўца і хафлпафец Эрні МакМілан, якога Гары недалюбліваў за празмерную напышлівасць.
— Гары, — Эрні важна працягнуў сваю руку для поціску рукі Гары, — не змог падысці да цябе раніцай на абароне ад цёмных мастацтваў. Добры ўрок, па-мойму, але толькі ахоўныя заклёны — старая песенька для тых, хто ведае, што такое АД… Дарэчы, як вы, Рон, Герміёна?
Яны ледзь паспелі сказаць: “Добра”, як дзверы падзямелля расхінуліся і адтуль выйшаў жывот. Следам з’явіўся сам Слагхорн. Вучні сталі праходзіць у клас. Слагхорн заўсміхаўся, выгінаючы густыя вусы, і з асаблівай радасцб прывітаў Гары і Забіні.
Падзямелле было напоўнена незвычайнамі рознакаляровымі парамі і дзіўнымі пахамі. Гары, Рон і Герміёна з цікавасцю прынюхваліся, праходзячы міма вялікіх кіпячых катлоў. Слізэрынцы занялі асобны стол, тое ж зрабілі і чацвера студэнтаў Равенкла. Гары, Рон і Герміёна селі з Эрні. Яны абралі самы блізкі стол з катломзалатога колеру, які струменіў парам, які неверагодна вабіў. Гары адразу ўспомніў пра торт з патакай і новенькім тронку мятлы, і пра штосьці кветкавае, якое навявала ўспаміну пра Нару. Гары задыхаў павольна, глыбока; яму жадалася напітацца гэтым цудоўным водарам. Па целе разлілася стома; ён расслаблена ўсміхнуўся Рону; той гультаявата ўсміхнуўся ў адказ.
— Ну-з-с, ну-з-с, ну-з-с… — загаварыў Слагхорн, чыя масіўныя фігура смутна маячыла ў клубах рознакаляровага пару. — Дастаём шалі, наборы для прыгатавання зелляў. І “Вышэйшае зеллеварэнне” не забудзьцеся….
— Сэр, — паклікаў Гары, падняўшы руку.
— Так, Гары, мой хлопчык?
— У мяне няма ні падручніка, ні шаляў, нічога… у Рона таксама…. разумееце, мы не ведалі, што зможам працягваць зеллеварэнне…