— Ага! — зноў сказаў Слагхорн. Гары быў упэўнены, што настаўнік зусім не забыўся пра зелле, проста для мацнейшай тэатральнасці чакаў, калі пра яго спытаюць. — Так. Тут. Што жа, лэдзі і джэнтльмены, тут знаходзіцца вельмі цікаўны адвар. Ён завецца Фелікс Фелікцыс. — Лічу, міс Грэнджэр, — Слагхорн з усмешкай павярнуўся да Герміёны, паколькі тая гучна ахнула, — вы ведаеце, што гэта такое?
— Вадкі поспех, — усхвалявана пралапатала Герміёна. — Зелле, якое прыносіць поспех!
Усе ў класе, здавалася, селі прамей. Цяпер нават увага Малфоя была цалкам прыкавана да настаўніка; Гары бачыў толькі гладкія светлыя валасы на яго патыліцы.
— Дакладна, дакладна! Яшчэ дзесяць балаў Грыфіндору. Так, Фелікс Фелікцыс… Вельмі пацешнае зелле, — прамармытаў Слагхорн. — Яго вельмі складана рыхтаваць, за любую памылку можна вельмі дорага заплаціць. Аднак, калі зелле настаяць правільна, як зроблена ў нашым выпадку, то, выпіўшы яго, вы адчуеце, што ўсе вашы распачанні асуджаныя на поспех… ва ўсякім разе, пакуль доўжыцца дзеянне напоя.
— Сэр, а чаму людзі яго ўвесь час не п’юць? — з круглымі ад узрушанасці вачамі выпаліў Тэры Бут.
— Калі прымаць яго занадта часта, яно выклікае легкадумнасць, бесшабашнасць і небяспечную самаўпэўненасць, — адказаў Слагхорн. —Ведаеце, як кажуць: добранькага патрошку?... Высокатаксічна ў вялікіх дозах. Але калі піць па трохі, зрэдку…
— А вы яго калі-небудзь прымалі, сэр? — з велізарнай цікавасцю спытаў Майкл Корнер.
— Два разы, — адказаў Слагхорн. — Адзін раз у дваццаць чатыры года, другі — у пяцьдзесят сем. Па дзве сталовыя лыжкі за сняданкам. Два дасканалых, шчаслівых дня.
Ён летуценна ўтаропіўся ў прастору. “Гуляе ён або не, незразумела”, — падумаў Гары, — “але эфект узрушаючы”.
— Менавіта гэтае зелле, — сказаў Слагхорн, вярнуўшыся нарэшце з нябёсаў на зямлю, — стане галоўным прызам нашага ўроку.
Запанавала цішыня. Кожны гук, кожны булькат, здавалася, у дзесяць разоў узмацніліся.
— Бутэлечка Фелікс Фелікцыса, — Слагхорн выняў з кішэні мініятурную склянку з коркам і, прыпадняўшы, паказаў класу. — На дванаццаць гадзін. Поспех ва ўсіх распачынаннях ад світанку да заходу… Але павінен папярэдзіць: на арганізаваных мерапрыемствах ужыванне Фелікс Фелікцыса забаронена… Спартовыя змаганні, напрыклад, іспыты, выбары. Наш пераможац зможа скарыстацца прызам толькі ў самы звычайны дзень… які адразу стае ўнікальным!
— Такім чынам, — бадзёра працягнуў Слагхорн, — як жа выйграць мой незвычайны прыз? Для пачатку трэба адкрыць старонку дзесяць “Вышэйшага зеллеварэння”. У нас застаецца прыкладна гадзіна. Гэтага часу павінна запіць на выраб глытку жывой смерці. Ведаю, раней вы не займаліся такімі складанымі настоямі, і не чакаю нічога звышнатуральнага. Але той, хто апынецца лепш іншых, выйграе кропельку фартуны. Прыступаем!
Усе заваждаліся, зашамацелі, прысоўваючы да сабе катлы, загрымелі шалямі і гірамі. Ніхто не размаўляў; напруга адчувалася амаль фізічна. Гары бачыў, што Малфой ліхаманкава гартае “Вышэйшае зеллеварэнне”. Відавочна, яму вельмі патрэбен удалы дзень… Гары хутка раскрыў патрапаны падручнік, які яму выдаў Слагхорн.
І адразу абурыўся, убачыўшы, што мінулы ўладальнік змаляваў усю кнігу нейкімі нататкамі; палі былі неадрозныя ад тэксту. Гары прыйшлося нізка нахіліцца над кнігай, каб разабраць, якія патрэбныя інгрэдыенты (нават тут папярэдні ўладальнік нешта пераправіў, а нешта выкрасліў). Ён паспяшаўся да шафы за ўсім неабходным, а прабягаючы назад, бачыў, як Малфой з дзікай хуткасцю рэжа валяр’янавы корань.
Усе пастаянна аглядаліся сябар на сябра; плюс і адначасова мінус зеллеварэння складаўся ў тым, што тут было немагчыма схаваць ад іншых сваю працу. За дзесяць хвілін кабінет напоўніўся сіняватым парам. Герміёна, як водзіцца, апярэджвала астатніх; яе зелле ўжо дасягнула апісанай у падручніку ідэальнай прамежкавай стадыі і ператварылася ў “аднастайную вадкасць чорнапарэчкавага колеру”
Насекшы валяр’яну, Гары зноў схіліўся над кнігай. Яго проста вар’явала, што тэкст ледзь бачны пад ідыёцкімі крамзолямі папярэдняга ўладальніка.Напрыклад, таму чымсьці не спадабалася ўказанне нарэзаць ступафорны боб, і ён напісаў па-над:
Расціснуць плоскім бокам ляха срэбнага нажа, дае больш соку, чым пры наразанні.
— Сэр, вы, мабыць, ведалі майго дзеда, Кабалакса Малфоя?
Гары падняў вочы; Слагхорн як раз праходзіў міма слізэрынскага стала.
— Так, — адказаў Слагхорн, не гледзячы не Малфоя, — і быў засмучаны яго смерцю, хоць, зразумела, нечаканай яе не назавеш. Драконава воспа ў яго веку… — і прайшоў міма.