— Такім чынам, Гары, — дзелавым тонам загаварыў Дамблдор. — Упэўнены, табе не трываецца пазнаць, што я запланаваў для нашага — за адсутнасцю лепшага слова — уроку?
— Так, сэр.
— Тады слухай. Я зразумеў, што цяпер, калі ты ведаеш, чаму Лорд Валан дэ Морт пятнаццаць гадоў таму спрабаваў цябе забіць, настаў час падзяліцца з табой нейкай інфармацыяй.
Павісла паўза.
— У канцы мінулага года вы сцвярджалі, што распавялі ўсё, — не ўтрываўся ад папроку Гары. — Сэр, — дадаў ён.
— Сапраўды, — ціхамірна пагадзіўся Дамблдор, — усё што я ведаю. Аднак з гэтага моманту мы, так сказаць, пакідаем цвёрдую глебу фактаў і адпраўляемся ў вандраванне па зыбкіх балотах успамінаў, у нетры адважных здагадак. З гэтага часу я настолькі жа не гарантаваны ад сумных памылак, як Хамфры Ікотс, які палічыў, што надышоў час стварыць сырны кацёл.
— Але вы лічыце, што правы? — спытаў Гары.
— Вядома, але… адзін раз я ўжо даказаў, што магу памыляцца, як любы іншы чалавек. А паколькі я — ўжо выбач — значна разумней шматлікіх, то і памылкі мае могуць мець значна больш сур’ёзныя наступствы.
— Сэр, — асцярожна пачаў Гары, — а тое, што вы збіраецеся мне распавесці, мае нейкае стаўленне да прадказання? Яно дапаможа мне… выжыць?
— Мае, прычым самае непасрэднае, — адказаў Дамблдор настолькі спакойна, як быццам Гары спытаў пра надвор’е на заўтра, — і мне здаецца, што гэта абавязкова дапаможа табе выжыць.
Дамблдор устаў, абмінуў пісьмовы стол і прайшоў міма Гары да дзвярэй. Той, павярнуўшыся на крэсле, з цікаўнасцю сачыў за дзеяннямі дырэктара. Дамблдор схіліўся над шафкай, потым выпрастаўся, трымаючы ў руках знаёмую каменную чашу з загадкавымі пісьмёнамі па баках. Дамблдор паднёс Вір памяці да пісьмовага стала і паставіў яго перад Гары.
— У цябе ўстрывожаны выгляд.
Гары і праўда глядзеў на Вір памяці з асцярогай, ведаючы па папярэдным досведзе, што гэта прадмет, сховішча думак і ўспамінаў, не толькі карысны, але і небяспечны. Апошні раз, пракраўшыся ў яго змесціва, Гары пазнаў нашмат больш, чым жадалася б. Дамблдор усміхнуўся.
— На гэты раз ты пойдзеш са мной… і, што яшчэ больш незвычайна, з майго дазволу.
— Куды, сэр?
— Ва ўспаміны Боба Огдэна, — Дамблдор дастаў з кішэні крыштальную бутэлечку з серабрыста-белай субстанцыяй, якая дзіўна клубілася.
— Хто гэта?
— Працаўнік дэпартамента магічнага правапарадку, — адказаў Дамблдор. —Ён нядаўна памёр, але перад смерцю я паспеў з ім пагутарыць і пераканаў падзяліцца сваімі ўспамінамі. Мы далучымся да яго ў той момант, калі па абавязку службы ён павінен быў зрабіць адзін візіт…. Пачакай хвіліну, Гары…
Але Дамблдор ніяк не мог выцягнуць корак з бутэлечкі; хворая рука не слухалася, відавочна прычыняючы яму боль…
— Дазвольце… дазвольце мне, сэр?
— Не трэба, Гары..
Дамблдор накіраваў на бутэльку чарадзейную палачку; корак імгненна вылецеў.
— Сэр… як усё-такі вы пашкодзілі руку? — зноў паспрабаваў пазнаць Гары, з агідлівай спагадай гледзячы на счарнелыя пальцы.
— Не, Гары, зараз не час для гэтай гісторыі. Пакуль не час… Нас чакае Боб Огдэн.
Дамблдор выліў змесціва бутэлечкі ў Вір памяці. Рэчыва, не газ і не вадкасць, закруцілася, блякла мігочучы.
— Пасля вас, — ветліва сказаў Дамблдор і павёў рукой у бок чашы.
Гары нахіліўся, глыбока ўдыхнуў і апусціў твар ў серабрыстую імгу. Яго ногі адарваліся ад падлогі, і ён стаў падаць, падаць скрозь цемру, якая круцілася…
Раптам яго нешта асляпіла; ён часта залыпаў і яшчэ не паспеў абвыкнуць да яркага сонца, як побач паявіўся Дамблдор.
Яны апынуліся на прасёлкавай дарозе, уздоўж якой рос высокі густы хмызняк. Летняе неба ззяла незабудкавым блакітам. Футах у дзесяці стаяў невялікі чалавек ў неверагодна тоўстых акулярах, якія рабілі яго вочы падобнымі на радзімкі. Ён вывучаў драўляны паказальнік на тычцы, якая тырчала з кустоў па левым баку дарогі. Гары здагадаўся, што гэта Огдэн; па-першае, больш вакол нікога не было, а па-другое, ён дзівіў сваёй адзежай. Менавіта такую адзежу выбіраюць неспрактыкаваныя чараўнікі, калі жадаюць прыкінуцца магламі: у дадзеным выпадку, гетры і сурдут па-над старамодным паласатым купальным касцюмам. Урэшце, у Гары не было часу разглядаць гэтае дзіўнае адзенне, паколькі Огдэн дзелавіта кудысьці закрочыў.