Дамблдор і Гары накіраваліся за ім. Гары зірнуў на драўляны паказальнік. Адна яго стрэлка паказвала назад і абвяшчала: “Вялікі Уісельтан, 5 міль”. Іншая глядзела ўслед Огдэну, і на ёй было напісана: “Малы Уісельтан, 1 міля”.
Кароткі час яны не бачылі вакол нічога, акрамя кустоў, блакітнага неба і фігуры наперадзе, якая злёгку калыхалася на хаду; затым дарога звярнула налева і нібы абарвалася — так рэзка яна пакацілася ўніз. Перад Гары і Дамблдорам нечакана паўстала ўся даліна: вёска Малы Уісельтан, якая пагнездавалася між двух высокіх грудоў, высокая царква, могільнік. На далёкім грудзе, за далінай, пасярод шырокага аксаміцістага луга стаяў прыгожы асабняк.
Дарога была такой стромкай, што Огдэн нехаця перайшоў на трусцу. Дамблдор закрочыў шырэй; Гары прыспешыўся за ім. Ён лічыў, што яны ідуць у Малы Уісельтан, і, як у той раз, калі яны шукалі Слагхорна, здзіўляўся: навошта падыходзіць настолькі здалёку? Але неўзабаве ён убачыў, што памыліўся: яны ішлі не ў вёску. Дарога павярнула направа. Апынуўшыся за паваротам, Дамблдор і Гары паспелі заўважыць краечак сурдута, які схаваўся ў прасвеце паміж кустамі.
Яны пайшлі ўслед за Огдэнам. Вузкая брудная сцяжынка ішла сярод больш высокіх і дзікіх зараснікаў, чым тыя, што засталіся ззаду. Яна была няроўная, камяністая, уся ў калдобінах і спускалася ўніз да нейкага цёмнага гаю. Дайшоўшы да яго, Дамблдор і Гары рэзка затармазілі за спіной у Огдэна: той раптам спыніўся і дастаў чарадзейную палачку.
Нягледзячы на сонечнае надвор’е, старыя дрэвы адкідалі глыбокі, цёмны, халодны цень, і за нагрувашчваннем ствалоў Гары не адразу разгледзеў хатку. Ён падумаў, што месца для жылля абрана вельмі дзіўна — а можа, дзіўна, што дрэвы не высечаныя і загароджваюць святло і выгляд на вёску. Было незразумела, жыве тут хто-небудзь або не; сцены хаткі параслі мохам, з даху адсыпалася чарапіца, агаліўшы месцамі кроквы. Усё вакол парасло крапівой, мяцёлкі якой даставалі да самых акенцаў, маленькіх і абкуродымленых. Урэшце, толькі Гары канчаткова запэўніўся, што ў такой халупе ніхто жыць не можа, як адно з акенцаў з шумам расхінулася, і адтуль вырваўся тонкі струменьчык не то дыму, не то пару. Падобна, унутры хтосьці нешта гатаваў.
Огдэн павольна і, як здалося Гары, небяспечна зрушыўся наперад. Апынуўшыся ў густым цені дрэў, ён зноў спыніўся і паглядзеў на ўваходныя дзверы, да якіх была прыбіта дохлая змяя.
Раптам нешта зашамацела, затрашчала, і з самага блізкага дрэва прама пад ногі Огдэну зваліўся нейкі чалавек у зносках. Огдэн спрытна адскочыў назад, наступіў на крысы свайго сурдута і пахіснуўся.
— Цябе не клікалі.
Густая шавялюра чалавека, які зваліўся з дрэва, была настолькі бруднай, што вызначыць колер валасоў не было магчымым; у роце адсутнічала некалькі зубоў; маленькія цёмныя вочкі глядзелі ў розныя бакі. Ён мог бы выглядаць камічна, але не, выраз яго твару палохаў, і Гары ніколькі не вініў Огдэна за тое, што ён перш чым загаварыць, адступіў яшчэ на некалькі крокаў.
— Э-э… добрай раніцы. Я з Міністэрства Магіі…
— Цябе не клікалі.
— Э-э… выбачце… я не разумею, — нервова пралапатаў Огдэн.
Гары падумаў, што Огдэн, мабыць, тупаваты; з яго пункта гледжання, незнаёмец выказваўся зусім ясна, асабліва калі прыняць да ўвагі чарадзейную палачку, якой ён трос, і скрываўлены нож у іншай руцэ.
— А ты, Гары, напэўна разумееш, — ціха сказаў Дамблдор.
— Вядома, — здзіўляючыся, адказаў Гары. — Чаму жа Огдэн…
Тут яго погляд упаў на дохлую змяю, і яго ахінула:
— Ён кажа на парселтонгу?
— Правільна, — усміхаючыся, кіўнуў Дамблдор.
Чалавек у зносках пайшоў на Огдэна з нажом і палачкай.
— Паслухайце… — пачаў Огдэн, але нажаль, занадта позна: раздаўся грукат, ён зваліўся на зямлю і схапіўся за нос. Скрозь пальцы працякала агідная жоўтая жыжка.
— Марфін! — гучна выкрыкнуў хтосьці.
З хаткі выбег стары. Ён зачыніў за сабой дзверы з такой сілай, што змяя кіўнулася і жаласна тузанула хвастом. Стары быў ніжэй ростам, чым чалавек, які саскочыў з дрэва, і няправільна складзены: занадта шыракаплечы і доўгарукі. У спалучэнні з бляшчалымі карымі вачамі, кароткімі цвёрдымі валасамі і маршчыністым тварам гэта рабіла яго падобным на вельмі старую малпу. Ён рэзка спыніўся перад чалавекам з нажом, які глядзеў уніз на Огдэна і смяяўся вельмі непрыемным смехам.
— З Міністэрства, так? — спытаў стары, таксама паглядзеўшы на Огдэна.
— Цалкам дакладна! — злосна кінуў Огдэн, абмацваючы свой твар. — А вы, наколькі я разумею, містэр Гонт?
— Сапраўды, — адказаў Гонт. — Атрымаў па рожы, так?