— Так! — адгыркнуўся Огдэн.
— Трэба было паведаміць пра візіт, ясна? — агрэсіўна заявіў Гонт. — Тут прыватнае ўладарства. А калі прыпёрся, так не чакай, што мой сын і абараняцца не стане.
— Ад каго, скажыце на літасць? — Огдэн з цяжкасцю падняўся на ногі.
— Ад цікаўных насоў. Надакучаў усякіх. Маглаў і іншага бруду.
Огдэн паказаў палачкай сабе на нос, адкуль усё яшчэ ў вялікіх колькасцях выліваўся жоўты гной. Струмень імгненна вычарпаўся. Містэр Гонт скрозь зубы загаварыў з Марфінам:
— Ідзі ў хату. Не спрачайся.
На гэты раз Гары быў гатовы і адразу распазнаў парселтонгу; ён выдатна разумеў, пра што прамова, але ў той час яму было ясна, што Огдэн чуе толькі дзіўнае, непрыемнае шыпенне. Марфін, здавалася, жадаў запярэчыць, але пад пагрозлівым поглядам бацькі раздумаўся, нязграбна паплёўся да хаткі і зачыніў за сабой дзверы. Няшчасная змяя журботна махнула хвастом.
— Значыць, гэта ваш сын, містэр Гонт, — сказаў Огдэн, выціраючы з сурдута астаткі гною. — Марфін, так?
— Так, Марфін, — раўнадушна адклікнуўся стары, але потым спытаў з раптоўнай агрэсіяй: — А ты чыстакроўны?
— Вас гэта не датычыцца, — холадна адказаў Огдэн, і Гары адчуў, што яго павага да гэтага чалавека адразу ўзрасла.
Гонт, відавочна, паставіўся да яго слоў інакш. Ён прыжмурыўся ў твар Огдэну і прамармытаў абразлівым тонам:
— А ведаеш што? Унізе, у вёсцы, я такіх насоў набачыўся.
— Не дзіўна, калі там бывае ваш сын, — парыраваў Огдэн. — Мы маглі бы працягнуць гутарку ў хаце?
— У хаце?
— Так, містэр Гонт. Я жа сказаў: я тут з-за Марфіну. Мы пасылалі саву…
Мне ад соў карысці няма, — адрэзаў Гонт. —Я лістоў не чытаю.
— Тады не трэба жаліцца, што вас не папярэдзілі пра візіт, — з’едліва заўважыў Огдэн. — Я прыбыў, каб разабрацца. ў сур’ёзным парушэнні чараўніцкіх законаў, якое мела месца сёння ноччу…
— Добра, добра, добра! — зароў Гонт. — Захадзі ў маю чортаву хату, раз табе так жадаецца!
У хаце, мабыць, было тры маленькіх пакойчыка: з галоўнага, які служыў адначасова кухняй і гасцінай, вялі яшчэ дзве дзверы. Перад камінам у неверагодна брудным крэсле сядзеў Марфін. Ён круціў тоўстымі пальцамі жывую гадзюку і варкаваў на парселтонгу:
Шыпі, шыпі, ты змейка,
Паўзі ты па палу.
Рабі прыемна Марфіну,
Або павіснеш на цвіку.
У куце каля адчыненага акна раздаўся шум, і Гары зразумеў, што тут ёсць хтосьці яшчэ — дзяўчына ў ірванай сукенцы, якая не адрознівалася па колеру ад бруднай сцяны. Яна стаяла каля катла, які дыміўся на абкуродымленай чорнай пліце, і важдалася з убогімі рондалямі і патэльнямі на паліцы. У яе былі прылізаныя, бляклыя валасы і вельмі брыдкі бледны твар з цяжкімі рысамі. Вочы, зусім як у брата, глядзелі ў розныя бакі. Яна выглядала ахайней мужчын, але ўсё жа Гары падумаў, што ніколі яшчэ не бачыў такую забітую істоту.
— Дачка, Мярупа, — неахвотна прадставіў Гонт у адказ на пытальны погляд Огдэна.
— Добрай раніцы, — прывітаўся Огдэн.
Яна не адказала, толькі спалохана паглядзела на бацьку, адвярнулася і працягнула важдацца з рондалямі.
— Такім чынам, містэр Гонт, — пачаў Огдэн, — пяройдзем да справы. У нас ёсць падставы лічыць, што мінулай ноччу ваш сын Марфін свыканаў заклён на вачах у магла…
БАМС! Мярупа выпусціла рондаль.
— Падымі! — загарланіў Гонт. — Ага, ага, вазі ручанькамі па падлозе, нібы брудная маглоўка! Палачка табе на што, дурніца ты бескарысная?
— Містэр Гонт, прашу вас! — выклікнуў шакаваны Огдэн. Мярупа, якая ўжо падняла рондаль, пачырванела і зноў выпусціла яе з рук. Потым дрыготкай рукой выцягнула з кішэні палачку, накіравала яе на рондаль і ледзь чуваць, паспешліва прамармытала заклён. Рондаль шпурнулася да процілеглай сцяны, стукнулася аб яе і раскалолася напалам.
Марфін зайшоўся смехам. Гонт закрычаў:
— Папраў, хутка папраў, ідыётка!
Мярупа, спатыкаючыся, прайшла па пакоі, але нават не паспела падняць палачку — Огдэн падняў сваю і цвёрда сказаў:
— Рэпара!
Рондаль маментальна склеілася.
Гонт, падобна, жадаў накрычаць на Огдэна, але раздумаўся і замест гэтага, ашчэрачыся, сказаў дачцэ:
— Пашанцавала, што прыйшоў добры дзядзька з Міністэрства, так? Можа, яму цябе збудзем, раз ён не супраць гідкіх Сквібаў…
Мярупа, ні на каго не гледзячы і не падзякаваўшы Огдэну, дрыготкімі рукамі падняла рондаль, паставіла зваротна на паліцу і ўстала нерухома, прыхінуўшыся спіной да сценкі паміж брудным акном і плітой, нібы больш за ўсё на свеце марыла ўрасці ў яе і знікнуць.
— Містэр Гонт, — зноў загаварыў Огдэн, — як я сказаў, прычына майго візіту…