— Я выдатна пачуў у першы раз! — рэзка перабіў Гонт, — І што? Марфін задаў маглу перцу, і заслужана — а цяпер што?
— Марфін парушыў чараўніцкі закон, — строга вымавіў Огдэн.
— Марфін парушыў чараўніцкі закон, — здзекліва праспяваў Гонт. Марфін захіхікаў. — Падаў маглу ўрок — цяпер ужо і гэта незаконна, так?
— Так, — кіўнуў Огдэн, — баюся, што так.
Ён выцягнуў з унутранай кішэні невялікі пергаментны світак і разгарнуў яго.
— Што гэта, гэта яго прысуд? — злосна падвысіўшы голас, спытаў Гонт.
— Гэта выклік у Міністэрства на слуханне…
— Выклік? Выклік? Ды хто ты такі, выклікаць майго сына?
— Я — глава дэпартамента магічнага правапарадку, — растлумачыў Огдэн.
— І ты думаеш, мы, значыць, адкіды, так? — завішчаў Гонт, надыходзячы на Огдэна і тыкаючы брудным жоўтым пазногцем яму ў грудзі. — Адкіды, якія павінны бегаць на задніх лапках, як Міністэрства загадае? Ды ты ведаеш, з кім размаўляеш, гідкая ты бруднакроўка, а?
— Па маіх звестках, з містэрам Гонтам, — вымавіў Огдэн асцярожна, але не губляючы самавалодання.
— Усё верна! — прароў Гонт і выставіў сярэдні палец. Гары спачатку вырашыў, што гэта непрыстойны жэст, але потым зразумеў, што Гонт дэманструе Огдэну выродлівае кальцо з чорным каменем. — Відаў? Відаў? Ведаеш, што гэта такое? Ведаеш, адкуль? Яно з нашай сям’і ўжо шмат стагоддзяў, вось адкуль ідзе наш род, і нашчэнт чыстая кроў! Ведаеш, колькі мне за яго прапаноўвалі? На камені-то — герб Певерэллаў!
— Паняцця не маю, — паціснуў Огдэн і міргнуў: кальцо прамільгнула ў цалі ад яго носу, — але гэта не важна. містэр Гонт. Ваш сын здзейсніў…
Гонт з лютым ровам кінуўся да дачкі. Яго рука шпурнулася да яе горла, і Гары спалохаўся, што ён збіраецца прыдушыць няшчасную, але ў наступную секунду Гонт ужо цягнуў Мярупу да Огдэна за залаты ланцуг, які вісеў ў яе на шыі.
— Відаў? — крычаў ён, трасучы цяжкім залатым медальёнам. Мерцпа ў жаху хрыпела і затыхалася.
— Бачу, бачу! — паспешна запэўніў Огдэн.
— Гэта Слізэрына! — крычаў Гонт. — Салазара Слізэрына! Мы — апошнія яго нашчадкі! Што вы на гэта скажаце, а?
— Містэр Гонт, ваша дачка! — у трывозе выклікнуў Огдэн, але Гонт ужо адпусціў Мерцпц; тая, хістаючыся, паплялася ў свой кут. Яна пацірала шыю і хапала ротам паветра.
— Ну? — пераможна выгукнуў Гонт, нібы прывёў абсалютна неабвержны аргумент. — І не трэба размаўляць з намі, быццам мы бруд пад нагамі! Шмат пакаленняў чыстакровак, і ўсе чараўнікі — пра цябе такога не скажаш!
Ён плюнуў на пол пад ногі Огдэну. Марфін зноў захіхікаў. Мярупа ціснулася ў акна, павесіўшы галаву — бляклыя прамыя валасы хавалі яе твар — і маўчала.
— Містэр Гонт, — спакойна загаварыў Огдэн, — баюся, што ні вашы, ні мае продкі не маюць ні найменшага стаўлення да справы. Я тут з-за Марфіна і таго магла, на якога ён напаў учора ноччу. Па нашай інфармацыя, — ён зазірнуў у пергамент, — Марфін навёў псуту на азначанага магла і выклікаў у яго прыступ вельмі хваравітай крапіўніцы.
Марфін хіхікнуў.
— Цішэй, хлопчык, — кінуў Гонт на парселтонгу, і яго сын заціх.
— А калі і так, што з таго? — з выклікам сказаў Гонт, звяртаючыся да Огдэна. — Трэба думаць, вы ўжо пачысцілі тварык маглу, заадно з памяццю?
— Прамова не пра гэта, містэр Гонт, — адклікнуўся Огдэн. —Гэта быў нічым не справакаваны напад на безабароннага…
— А я адразу пачуў, што ты любіцель маглаў, ледзь ты ўвайшоў, — гідка ухмыльнуўся Гонт і яшчэ раз плюнуў на пол.
— Такая гутарка ні да чаго не прывядзе, — рашуча заявіў Огдэн. — Паводзіны вашага сына даказваюць, што ён не выпрабоўвае ніякіх згрызотаў сумлення. — Огдэн ізноў зазірнуў у пергамент. — Марфін павінен з'явіцца на слуханне чатырнаццатага верасня і адказаць на абвінавачванне ў выкарыстанні магіі на вачах у магла і прычыненні яму фізічнай і маральнай шко…
Огдэн не закончыў фразу. З вуліцы пачулася звонкае цоканне капытоў і гучныя, вясёлыя галасы. Відавочна, дарога ў вёску праходзіла зусім блізка ад хаты. Гонт шырока раскрыў вочы і замёр, прыслухваючыся. Марфін з нейкім галодным выглядам сыкнуў і павярнуў галаву на гукі. Мярупа падняла галаву. Гары заўважыў, што яна збялела як мел.
— Госпадзі, якое ўбоства! — празвінеў дзявоцкі галасок, так выразна, нібы яго ўладальніца стаяла прама ў пакоі. — Том, няўжо твой бацька не можа загадаць знесці гэтую халупу?
— Яна не наша, — адказаў ёй юнак. — Па тым боку дарогі ўсё прыналежыць нам, але гэта — жыллё старога жабрака Гонта і яго дзяцей. Сынок, дарэчы, поўны псіх. Чула бы ты, што пра яго кажуць у вёсцы…
Дзяўчына засмяялася. Цоканне капытоў станавілася ўсё гучней. Марфін тузануўся, збіраючыся ўстаць з крэсла.