— Сядзі, — папярэдзіў яго бацька на парселтонгу.
— Том, — дзявоцкі галасок гучаў вельмі блізка; мабыць, яны знаходзіліся насупраць хаты, — можа, я памыляюся… але, здаецца, да дзвярэй хтосьці прыбіў змяю…
— Божа літасцівы, ты права! — адказаў юнак. — Мабыць, сынок; я ж казаў, у яго не ў парадку з галавой. Не глядзі туды, Сесілія, дарагая.
Цоканне стала выдаляцца.
— “Дарагая”, — прашаптаў Марфін на змяінай мове, утаропіўшыся на сястру. — “Дарагая”, так ён яе назваў. Значыць, усё роўна ён цябе не возьме.
Мярупа зусім збялела. Гары баяўся, што яна вось-вось страціць прытомнасць.
— Што такое? — умяшаўся Гонт. Ён таксама казаў на парселтонгу, перакладаючы погляд з сына на дачку. — Пра што ты, Марфін?
— Яна любіць узірацца на таго магла, — зларадна адказаў Марфін, гледзячы на сястру, якая аслупянела ад страху. — Вечна тырчыць у садзе, калі ён праходзіць, тарашчыцца скрозь загарадзь. А учора ноччу…
Мярупа ўмольна ўскінула галаву, але Марфін бязлітасна працягваў:
— Ледзь з акна не вывалілася, усё чакала, калі ён прыедзе дадому!
— Глядзела з акна на магла? — ціха прагаварыў Гонт.
Гонты начыста забыліся пра Огдэна. Той здзіўлена і некалькі агідліва сачыў за новым воплескам незразумелага шыпення і хрыпу.
— Гэта праўда? — памярцвелым голасам спытаў Гонт і зрабіў пару крокаў да спалоханай дачкі. — Мая дачка… нашчадак Салазара Слізэрына… сохне па бруднакроўнаму маглу?
Мярупа, не ў сілах вымавіць ні слова, адчайна затрэсла галавой і ўціснулася ў сцяну.
— Але ўжо я яму паказаў, бацька! — захіхікаў Марфін. — Падпільнаваў, калі ён праязджаў міма! З вуграмі ён ужо не такі прыгажунчык, так, Мярупа?
— Ах ты, паршывы маленькі сквіб, ах ты, брудная здрадніца крыві! — не валодаючы сабой, закрычаў Гонт і абхапіў рукамі горла дачкі:
Огдэн і Гары разам закрычалі: “Не!”; Огдэн падняў палачку і крыкнуў: “Рэласкіё!” Гонт адляцеў ад дачкі, зачапіў крэсла і зваліўся на спіну. Марфін з лютым выццём ускочыў з крэсла і кінуўся на Огдэна, трасучы скрываўленым нажом і палячы ва ўсе бакі заклёнамі.
Огдэну нічога не засталося, як ратаваць сваё жыццё. Дамблдор жэстам паказаў, што трэба ісці за ім; Гары падпарадкоўваўся. Ім услед несліся крыкі Мярупы.
Огдэн, затуляючы рукамі галаву, праляцеў па сцяжынцы, выскачыў на галоўную дарогу і сапхнуўся з ільсняным гнядым скакуном, на якім сядзеў вельмі прыгожы цёмнавалосы юнак. Ён і добранькая дзяўчына, якая ехала побач на шэрым каню, гучна разрагаталіся. Огдэн, з ног да галавы ў пылу, адапхнуўся ад конскага боку і панёсся далей. Ён бег, не разбіраючы дарогі, раздзімаючы крысамі сурдута.
— Думаю, на сёння досыць, Гары, — сказаў Дамблдор, узяў Гары пад локаць і злёгеньку пацягнуў. Яны бязважка праскальзілі скрозь цемру і хутка прызямліліся ў кабінеце Дамблдора. Там ўжо згусцела змярканне. Дамблдор узмахам палачкі запаліў лямпы, і Гары адразу спытаў:
— Што здарылася з той дзяўчынай? Мярупай або як яе там?
— О, нічога страшнага, — адказаў Дамблдор. Ён сеў за пісьмовы стол і жэстам запрасіў Гары рушыць услед свайму прыкладу. — Огдэн апарыраваў у Міністэрства і літаральна праз пятнаццаць хвілін вярнуўся з падмацаваннем. Марфін з бацькам дзерліся, але іх адолелі і забралі з хаты. Пасля Візенгамот прысудзіў іх да зняволення ў Азкабану. Марфін, за якім ужо лічыўся шэраг нападаў на маглаў, атрымаў тры гады. Нарвола раніў, акрамя Огдэна, некалькіх міністэрскіх службоўцаў, і атрымаў шэсць месяцаў.
— Нарвола? — здзіўлена паўтарыў Гары.
— Цалкам дакладна, — Дамблдор ухваляльна ўсміхнуўся. — Рады, што гэта не выслізнула ад тваёй увагі.
— Гэта значыць, гэты стары…
— Дзед Валан дэ Морта, — кіўнуў Дамблдор. — Нарвола, яго сын Марфін і дачка Мярупа былі апошнімі прадстаўнікамі сямейства Гонтаў, вельмі старажытнага чараўніцкага роду, знакамітага рэдкай жорсткасцю і шматлікімі псіхічнымі хваробамі — следствам звычкі складаць шлюбы паміж кузэнамі і кузінамі. Адсутнасць разумнага сэнсу ў спалучэнні з вялікім любоўю да раскошы прывялі да таго, што сямейны стан быў прамотаны яшчэ за некалькі пакаленняў да Нарвола. Ён, як ты сам бачыў, апынуўся ў поўнай галечы — у дадатак да вельмі благога характару, фантастычнай ганарыстасці і самаўлюбёнасці ды парачцы фамільных каштоўнасцяў, якімі ён ганарыўся не менш, чым сваім сынам, і значна больш, чым дачкой.
— Значыць, Мярупа, — Гары прайшоў наперад і пільна паглядзеў на Дамблдора, — Мярупа… Сэр, значыць, яна… маці Валан дэ Морта?
— Так, — кіўнуў Дамблдор. — І нам пашчасціла мімаходам убачыць яго бацьку. Мне было цікава, зразумееш ты, ці не?