— Магл, на якога напаў Марфін? Чалавек на каню?
— Выдатна, — праззяў Дамблдор. — Так, то быў Том Рэддл-старэйшы, прыгажун-магл, які меў звычай праязджаць міма хаткі Гонтаў. Мерцпа сілкавала да яго таемны, пякучы запал.
— І яны пажаніліся? — спытаў Гары, не ў сілах прадставіць сабе меней падыходнай пары.
— Ты, здаецца, забыўся, — сказаў Дамблдор, — што Мярупа была чараўніцай. Наўрад ці яна магла выгодна прадэманстраваць свае чараўніцкія здольнасці ў прысутнасці тырана-бацькі. Але калі Нарвола і Марфін апынуліся ў Азкабану, яна ўпершыню за васемнаццаць гадоў адчула сябе вольнай і напэўна вырашыла скарыстацца тым, што ўмела, каб змяніць сваё няшчаснае жыццё. Здагадваешся, як Мярупа прымусіла Тома Рэддла забыць сяброўку-маглу і закахацца ў сябе?
— Заклён Імперыўс? — выказаў здагадку Гары. — зелле Кахання?
— Вельмі добра. Асабіста я схіляюся да зелля Кахання. Упэўнены, яна лічыла гэта больш рамантычным. Да таго ж, наўрад ці было цяжка смажаніным поўднем пераканаць Тома, калі ён праязджаў міма адзін, выпіць трохі воды. Так або інакш, ужо праз некалькі месяцаў пасля сцэны, сведкамі якой мы сталі, жыхары Малога Уісельтана горача абмяркоўвалі неверагоднае здарэнне — уцёкі сына сквайра з жабрачкай Мярупай. Можаш уявіць, колькі было плётак.
— Але ўзрушэнне вясковых жыхароў не ішло ні ў якое параўнанне з адчаем Нарвола. Ён вярнуўся з Азкабана, разлічваючы ўбачыць пакорлівую дачку і гарачы абед на стале, а замест гэтага знайшоў цалевы пласт пылу ды развітальную цыдулку.
— Наколькі я ведаю, ён з тых часоў не прамаўляў імя дачкі і нават не згадваў пра яе існаванне. Здрада Мярупы, верагодна, наблізіла яго смерць — урэшце, не выключана, што ён проста не навучыўся самастойна здабываць сабе пражытак. Пасля Азкабана ён вельмі саслабеў і не дачакаўся вяртання з турмы Марфіна.
— А Мярупа? Яна… памерла, так? Бо Валан дэ Морт выхоўваўся ў прытулку?
— Так, — сказаў Дамблдор. — Вядома, тут мы ізноў звяртаемся да сферы здагадак, але ўсё жа наступны ход падзей не так цяжка вылічыць. Справа ў тым, што праз некалькі месяцаў пасля таемнага вяселля Том Рэддл вярнуўся дадому без жонкі. Папаўзлі слыхі, што яго "абдурылі". Думаю, ён ведаў, што нейкі час знаходзіўся пад уздзеяннем чараўніцкіх чар, але, адважуся выказаць здагадку, не вырашаўся распавядаць пра тое, што адбылося ў такіх выразах, асцерагаючыся быць прынятым за вар'ята. Але людзі вырашылі, што Мярупа зманіла яму, прыкінулася, быццам чакае дзіця, і таму ён на ёй ажаніўся.
— Яна ж сапраўды нарадзіла дзіця.
— Так, але толькі праз год пасля вяселля. Том Рэддл кінуў яе цяжарную.
— Што жа здарылася? — спытаў Гары. — Чаму перастала дзейнічаць зелле Кахання?
— Ізноў жа, застаецца толькі здагадвацца, — адказаў Дамблдор. — Мне здаецца, Мярупа так моцна кахала мужа, што не магла трымаць яго ў прыгоне з дапамогай чараўніцтва і вырашыла адмовіцца ад зелля. Яна была без розуму ад яго і, мусіць, пераканала сябе, што і ён закахаўся ў яе па-сучаснасці. Або лічыла, што ён застанецца з ёй дзеля дзіцяці. У любым выпадку небарака памылялася. Ён кінуў яе, ніколі не шукаў з ёй сустрэч і не папрацаваў пазнаць, што стала з сынам.
Неба за акном зрабілася чарнільна-чорным; лямпы, здавалася, свяцілі ярчэй.
— Мабыць, Гары, на сёння досыць, — ледзь пачакаўшы сказаў Дамблдор.
— Так, сэр, — кіўнуў Гары.
Ён устаў, але не спяшаўся сыходзіць.
— Сэр… а гэта важна — ведаць мінулае Валан дэ Морта?
— Вельмі важна, — адказаў Дамблдор..
— А гэта… мае стаўленне да прадказання?
— Самае прамое.
— Зразумела, — Гары, хоць і здзіўляўся, але ўсё жа супакоіўся.
Ён павярнуўся, каб ісці, але ўспомніў яшчэ нешта і зноў павярнуўся да Дамблдора.
— Сэр, а Рону з Герміёнай можна распавесці?
Дамблдор, падумаўшы, адказаў:
— Так. Лічу, містэр Уізлі і міс Грэнджэр даказалі, што ім можна давяраць. Але, Гары, калі ласка, папытай іх не распавядаць нікому больш. Нядобра, калі пойдзе слых пра тое, колькі мне ўсяго вядома пра таямніцы Лорда Валан дэ Морта.
— Не, сэр, толькі Рону і Герміёне, я абяцаю. Дабранач.
Ён амаль ужо дайшоў да дзвярэй, калі раптам убачыў на адным з танканогіх столікаў, застаўленае далікатнымі срэбнымі прыборамі, выродлівае залатое кальцо з вялікім, надтрэснутым чорным каменем. Гары, утаропіўшыся на яго, прамармытаў:
— Сэр, гэтае кальцо..
— Так? — адгукнуўся Дамблдор.
— Але няўжо гэта не… сэр. няўжо гэта не тое кальцо, якое Нарвола Гонт паказаў Огдэну?
— Тое самае.
— Але як…? Яно заўсёды ў вас было?