— Не, яно патрапіла да мяне зусім нядаўна, — сказаў Дамблдор. — Літаральна за некалькі дзён да таго, як я забраў цябе ад дзядзькі з цёткай.
— Прыкладна тады жа вы пашкодзілі руку. так, сэр?
— Прыкладна, так.
Гары замёр у нерашучасці. Дамблдор усміхнуўся.
— Сэр, а як менавіта…?
— Ужо позна, Гары! Ты пачуеш гэтую гісторыю ў іншы раз. Дабранач
— Дабранач, сэр.
11. Герміёна прыходзіць на дапамогу
Герміёна была права: вольныя гадзіны ў раскладзе шасцікласнікаў адводзіліся не для шчаслівага марнавання часу, пра якое так марыў Рон, а для выканання неймавернай колькасці дамашніх заданняў. Хлопцы займаліся столькі, нібы кожны дзень рыхтаваліся да новых іспытаў, ды і самі прадметы патрабавалі значна большай аддачы. На ператварэннях Гары цяпер разумеў толькі палову тлумачэнняў; нават Герміёне іншым разам прыходзілася прасіць прафесара МакГонагал паўтарыць сказанае. Аднак самым дзіўным было тое, што любімым прадметам Гары, дзякуючы прынцу-Паўкроўке і да найвялікшага незадавальнення Герміёны, нечакана стала зеллеварэнне.
Валоданне невербальнымі заклёнамі стала патрабавацца не толькі на Абароне ад Цёмных Мастацтваў, але таксама на Заклёнах і Трансфігурацыі. Гары нярэдка бачыў, як яго аднакурснікі вакол надзімаліся, быццам у іх штосьці затрымалася ў кішках, але ён ведаў, што на самай справе яны спрабуюць чараваць, не прамаўляючы заклёны ўслых. Трохі лягчэй было на занятках па гербалогіі ў цяпліцах; яны цяпер вывучалі значна больш небяспечныя расліны, але, тым, прынамсі, можна было ад душы выказацца, калі ззаду цябе нечакана хапала Атрутная Тэнтакула.
З-за велізарнай колькасці дамашніх заданняў і шматгадзінных знясільваючых трэніровак невербальным заклёнам Гары, Рон і Герміёна ўсё ніяк не маглі знайсці часу, каб наведаць Хагрыда. Ён перастаў прыходзіць за настаўніцкі стол — злавесны знак, а калі яны зрэдку сутыкаліся з ім у калідорах або ў двары, ён таемнай выявай слепнуў і глухнуў.
У суботу за сняданкам Герміёна, зірнуўшы на пустое крэсла Хагрыда, сказала:
— Трэба пайсці да яго і ўсё растлумачыць.
— У нас жа адборачныя выпрабаванні па квідышу! — выклікнуў Рон. — Плюс Агуаменці для Флітвіка! І наогул, растлумачыць што? Што мы заўсёды ненавідзелі яго дурны прадмет?
— Гэта не так! — запярэчыла Герміёна.
— Кажы за сабе, а я пакуль не забыўся Скрутаў, — хмурна кінуў Рон. — І вось што табе скажу: невядома, якіх яшчэ няшчасця мы пазбеглі. Ты не чула, як ён размаўляў пра свайго тупога браціку — калі бы мы засталіся, то зараз, мабыць, вучылі бы Гроўпа шнураваць чаравічкі.
— Мне жудасна непрыемна, што Хагрыд з намі не размаўляе, — засмучана прызналася Герміёна.
— Мы пойдзем да яго пасля квідышу, — паабяцаў Гары. Ён таксама нудзіўся па Хагрыду, хоць, як і Рон, лічыў, што без Гроўпа жывецца лягчэй. — Але выпрабаванні могуць заняць усю раніцу; народа запісалася вельмі шмат. — Гары трохі нерваваўся, сумняваючыся, ці атрымаецца яму зладзіцца з роляй капітана. — Не разумею, адкуль раптам такая павальная цікавасць да квідыша?
— Ой, кінь Гары, — з нечаканым раздражненнем адмахнулася Герміёна. — Не да квідыша, а да цябе! Ты яшчэ ніколі не выклікаў столькі цікавасці — і рамантычнай ў тым ліку.
Рон папярхнуўся селядцом. Герміёна змерала яго кароткім пагардлівым поглядам і зноў павярнулася да Гары:
— Усе цяпер ведаюць, што ты казаў праўду. Што Валан дэ Морт вярнуўся, а ты за апошнія два гады два разы ваяваў з ім і ён не змог цябе перамагчы. Цяпер ты — Абраны… Скажы праўду, няўжо ты не бачыш, што народ ад цябе проста млее?
Гары раптам стала вельмі горача, нягледзячы на зацягнутую хмарамі столь.
— У дадатак — ганенні Міністэрства, калі цябе спрабавалі выставіць вар’яцкім ілгуном. Тая жудасная жанчына прымушала цябе пісаць уласнай крывёй… вось, на руцэ дагэтуль сляды… а ты не адступіўся…
— У мяне таксама дагэтуль меткі пасля міністэрскіх мазгоў, глядзі, — Рон скалануў рукавом, агаляючы перадплечча.
— А тое, што ты за лета вырас на цэлы фут, таксама цябе не псуе, — закончыла Герміёна, не звяртаючы ўвагі на Рона.
— Я высокі, — чамусьці злічыў паведаміць той.
Прыбыла савіная пошта. Птушкі імкліва ўварваліся ў залітыя дажджом вокны і абрындалі ўсё вакол. У апошні час лістоў прыходзіла вельмі шмат; бацькі турбаваліся за дзяцей і жадалі пераканацца, што з імі ўсё ў парадку, а заадно паведамлялі, што і дома ўсё добра. Гары з пачатку семестра не атрымаў ні аднаго ліста; адзіны яго карэспандэнт памёр; надзеі на ліст ад Люпіна таксама пакуль не апраўдваліся. Таму ён неверагодна здзівіўся, заўважыўшы ў сера-карычневай зграі беласнежную Буклю. Яна прызямлілася каля Гары з вялікім прастакутным скруткам. Праз секунду такі жа скрутак апусціўся перад Ронам, прыціснуўшы сабой мініятурнага паштара — Сычыка.