Хвалявацца, паміж тым, не трэба было: Рон узяў адзін, два, тры, чатыры, пяць мячоў запар. Гары, ледзь стрымліваючыся, каб не далучыцца да ўсеагульных захопленых крыкаў, вырашыў сказаць МакЛагену, што, да яго глыбокага шкадавання, Рон, на жаль, перамог. Ён радасна павярнуўся назад — і літаральна ў цалі ад свайго носу ўбачыў чырвоную фізіяномію МакЛагена. Гары ў страху адступіўся.
— Яго сястрыца не вельмі імкнулася, — люта вымавіў МакЛаген. На яго скроні пульсавала жылка, зусім як тая, што зачароўвала Гары пры гутарках з дзядзькам Вернанам. — Яна яму падыгрывала.
— Глупства, — холадна запярэчыў Гары. — Адзін мяч ён ледзь не прапусціў.
МакЛаген пагрозліва ступіў да Гары, але на гэты раз той не адступіў.
— Дай мне паспрабаваць яшчэ.
— Не дам, — сказаў Гары. — У цябе быў шанец. Але Рон узяў пяць мячоў. Ахоўнікам будзе ён, гэта дакладна і справядліва. Сыдзі з дарогі.
На імгненне яму здалося, што МакЛаген збіраецца яго стукнуць, але той толькі скурчыў гідкую грымасу ікінуўся прочкі, вырыгваючы заклёны.
Гары павярнуўся да сваёй новай каманды. Усе яму ўсміхаліся.
— Малайчыны, — хрыпла пахваліў ён. — Выдатна гулялі…
— Ты проста геній, Рон!
Зараз гэта была Герміёна; яна бегла да іх з трыбун. Лаванда Браўн з вельмі незадаволеным выглядам выдалілася пад руку з Парваці. Рон быў надзвычай ганарлівы і нават, здавалася, стаў вышэй ростам; ён шчасліва круціў галавой, усміхаючыся камандзе і Герміёне.
Гары прызначыў першую трэніроўку на наступны чацвер, паля чаго яны з Ронам і Герміёнай развіталіся з астатнімі і накіраваліся да Хагрыда. Імжа нарэшце спынілася, скрозь аблокі нясмела прагледжвала бледнае сонца. Гары страшна прагаладаўся; ён спадзяваўся, што ў Хагрыда знойдзецца што-небудзь паесці.
— Я думаў, што прапушчу чацвёрты мяч, — радасна казаў Рон. — Бачылі, як хітра Дэмельза яго закруціла…
— Так, ты быў проста пышны, — захоплена раскрыўшы вочы, пацвердзіла Герміёна.
— Ужо лепей, чым МакЛаген, — з непараўнальным самазадавальненнем сказаў Рон. — Бачылі, як ён ірвануў не туды на пятым мячы? Быццам пад заклёнам Канфундус…
Да здзіўлення Гары, Герміёна раптам вельмі счырванела. Рон нічога не заўважыў; ён быў вельмі захоплены апісаннем сваіх подзвігаў.
Перад халупай Хагрыда стаяў прывязаны Клювакрыл, велічэзны шэры гіпагрыф. Убачыўшы рабят, ён павярнуў да іх сваю масіўную галаву і заляскаў вострай, як брытва, дзюбай.
— Жах якой, — нервова пралапатала Герміёна. — Усёткі ён вельмі страшны.
— Кінь, ты ж на ім лётала, — адклікнуўся Рон.
Гары ступіў наперад і нізка пакланіўся гіпагрыфу, гледзячы яму прама ў вочы і не міргаючы. Праз некалькі секунд Клювакрыл таксама апусціўся ў паклоне.
— Як пажываеш? — ціха спытаў Гары і падышоў бліжэй, каб пагладзіць звера па аперанай галаве. — Нудзішся па ім? Але табе ж добра тут з Хагрыдам, так?
— Гэй! — гучна паклікаў нечы голас.
З-за кута халупы выскачыў Хагрыд у вялікім квятчастым фартуху, з мяшком бульбачкі ў руках. Следам паявіўся велізарны нямецкі дог Клык; ён гулка гаўкнуў і кінуўся наперад.
— Адыдзіце! Ён вам зараз пальцы… а-а.. Гэта вы.
Клык скакаў на Рона і Герміёну, спрабуючы лізнуць іх у вушы. Хагрыд секунду пастаяў, гледзячы на рабят, потым рашуча павярнуўся і ўвайшоў у хату, зачыніўшы за сабой дзверы.
— Кашмар! — выклікнула ўзрушаная Герміёна.
— Не хвалюйся, — змрочна кінуў Гары, падышоў да дзвярэй і гучна пастукаў.
— Хагрыд! Адчыні, нам трэба з табой пагаварыць!
Знутры не раздавалася ні гуку.
— Калі не адчыніш, мы яе падарвем! — Гары выцягнуў чарадзейную палачку.
— Гары! — з дакорам выклікнула Герміёна. — Не будзеш жа ты…
— Яшчэ як буду! — адказаў Гары. — Адчыні…
Нічога больш ён сказаць не паспеў: дзверы, як і спадзяваўся Гары, расхінуліся. На парозе стаяў угневаны Хагрыд. Нягледзячы на квятчасты фартух, выглядаў ён грозна.
— Я — настаўнік! — зароў ён, звяртаючыся да Гары. — Настаўнік, Потэр! Ты не смееш выбухаць мае дзверы!
— Выбачце, сэр, — адказаў Гары, падкрэсліўшы апошняе слова, і схаваў палачку ва ўнутраную кішэнь.
Хагрыд збянтэжыўся.
— З якіх часоў ты звяртаешся да мяне “сэр”?
— З тых часоў, як ты завеш мяне “Потэр”!
— Ага, вельмі дасціпна, — прабурчаў Хагрыд, — абхіхікаешся! Злавіў старога дурня, так? Добра ўжо, уваходзьце, маленькія няўдзячныя…
Хмурна бурчучы, ён адступіў назад і даў рабятам прайсці. Герміёна спалохана прашмыгнула ў халупу ўслед за Гары.
— Ну? — буркліва сказаў Хагрыд, калі Гары, Рон і Герміёна расселіся за велізарным драўляным сталом. Клык адразу паклаў галаву Гары на калена і абслініў яму адзежу. — У чым справа? Пашкадавалі мяне? Думалі, я тут з нуды дыхну або што?