— Не, — адказаў Гары. — Проста жадалі цябе пабачыць.
— Мы па табе нудзіліся! — дрыготкім голасам выклікнула Герміёна.
— Нудзіліся, значыць? — чмыхнуў Хагрыд. — А-а… Так-так.
Ён тупаў па халупе, заварваючы гарбату ў велізарным медным імбрычку, і ўвесь час нешта бубніў сабе пад нос. Потым нарэшце кінуў на стол тры вялікія, нібы вёдры, кружкі з гарбатай колеру чырвонага дрэва і талерку з каменнымі кексамі. Гары так прагаладаўся, што ўзрадаваўся і гэтаму, і імгненна схапіў адзін кекс. Хагрыд сеў за стол і прыняўся чысціць бульбу з такой лютасцю, як быццам няшчасныя клубні чымсці жорстка яму дапяклі.
— Хагрыд, — нясмела загаварыла Герміёна, — мы ж праўда жадалі працягваць заняткі…
Хагрыд яшчэ раз гучна чмыхнуў. Гары здалося, што на бульбу звалілася некалькі казюлек, і ён унутрана пацешыўся, што яны не застаюцца да вячэры.
— Сапраўды! — запэўніла Герміёна. — Але гэта ну проста ніяк не ўпісваецца ў расклад!
— Ага, вядома, — упарта сказаў Хагрыд.
Тут нешта дзіўна хлюпнула, і ўсе азірнуліся. Герміёна ціха завішчала, а Рон ускочыў і хутка абабег стол, далей ад вялікай бочкі, якая стаяла ў куце. Спачатку яны яе не заўважылі, а яна была да баккоў поўная слізкіх белых лічынак футавай даўжыні.
— Што гэта, Хагрыд? — Гары, хаваючы агіду, адлюстраваў цікавасць, але ўсё жа адклаў каменны кекс у бок.
— Звычайныя гіганцкія лічынкі, — буркнуў Хагрыд.
— А вырастуць з іх…? — небяспечна спытаў Рон.
— Не вырастуць яны, — праварчаў Хагрыд, — я імі Арагога кармлю, — і нечакана выліўся рыданнямі.
— Хагрыд! — выклікнула Герміёна. Яна ўскочыла, кінулася да яго па доўгім боку стала, каб не падыходзіць да бочкі, і абняла волата за плечы, якія ўздрыгвалі. — Ц чым справа?
— Справа… у… ім, — Хагрыд, сутаргава заглытваючы, абціраў фартухам слёзы, якія струменіліся з яго вачэй, падобных на двух вялікіх жукоў. — У… Арагоге… Ён, здаецца, памірае… захварэў летам і не папраўляецца… не ведаю, што са мною будзе, калі… калі ён… мы з ім усё жыццё…
Герміёна разгублена пляскала Хагрыда па плячу і відавочна не ведала, што сказаць. Гары выдатна яе разумеў. Бо іх велічэзны прыяцель суцэль здольны падарыць дзіцяню дракона плюшавага мішку, самазабыўна буркаваць над жахлівымі скарпіёнамі са страшнымі джаламі, клапатліва выхоўваць дзікуна-гіганта… А зараз гаворка ішла пра, мабыць, самую безразважную прыхільнасць Хагрыда: велізарнага павука Арагогу, які жыве ў Забароненым Лесе і можа размаўляць, ад якога Гары з Ронам цудам выратаваліся чатыры гады таму.
— А мы… можам чымсьці дапамагчы? — спытала Герміёна, не звяртаючы ўвагі на тое, што Рон адчайна грымаснічае і трасе галавой.
— Наўрад ці, Герміёна, — адказаў Хагрыд, душачыся і спрабуючы суняць слёзы. — Разумееш, яго племя… сям’я Арагога… як ён захварэў… сталі такія дзіўныя… неспакойныя нейкія…
— Ага, мы заўважылі, — напаўголасу прабурчаў Рон.
— … так што цяпер нікому з чужых да іх лепш не падыходзіць, толькі мне, — скончыў Хагрыд, гучна высмаркаўся ў фартух і падняў вочы. — Але ўсё роўна дзякуй, Герміёна… Гэта так многа для мяне значыць…
Пасля гэтага становішча істотна разрадзілася: хоць ні Гары, ні Рон не выявілі гатовасці выкормліваць гіганцкімі лічынкамі смяротна небяспечную істоту, Хагрыд, тым не менш, вырашыў, што яны таксама прапаноўваюць сваю дапамогу, і зноў стаў самім сабой.
— Я так і ведаў, што вам мяне ў расклад не ўціснуць, — буркліва прагаварыў ён, наліваючы рабятам яшчэ гарбату. — Нават калі вам усім даць вяртальнікі часу…
— Нічога бы не выйшла, — сказала Герміёна. — Мы жа разбілі ўвесь міністэрскі запас. Пра гэта пісалі ў “Штодзённым Прароку”.
— Тады добра, — адклікнуўся Хагрыд. —У вас бы ніяк не атрымалася… Прашу прабачэння, што быў… ну, вы разумееце… проста хвалююся за Арагога… а яшчэ падумаў, можа, прафесар Граблі-Плэнк лепеш…
Тут усе трое катэгарычна і абсалютна хлусліва заявілі, што прафесар Граблі-Плэнк, якая некалькі разоў замяняла Хагрыда, самы агідны настаўнік. У выніку, калі Гары, Рон і Герміёна сыходзілі, Хагрыд быў ужо зусім вясёлы. Як толькі дзверы зачыніліся і рабяты паспешліва пайшлі па цёмным пустынным двары, Гары абвясціў:
— Паміраю з голаду — Ён ледзь не зламаў аб кекс карэнны зуб і адразу раздумаўся яго есці. — А ў мяне яшчэ сёння Снэйп са спагнаннем, на вячэру зусім мала часу…
Увайшоўшы ў замак, яны заўважылі на парозе Вялікай залы Кормака МакЛагена. Той патрапіў у дзверы толькі з другой спробы, спачатку уткнуўшыся ў касяк. Рон зларадна хіхікнуў і нядбайным ходам прайшоў за МакЛагенам, а Гары схапіў Герміёну за локаць і затрымаў яе.