— Што? — імгненна натапырылася Герміёна.
— На мой погляд, — ціха сказаў Гары, — хтосьці і праўда наклаў на яго заклён Канфундус. І стаяў ён прама насупраць цябе.
Герміёна ўспыхнула.
— Добра, добра, я гэта зрабіла, — прашаптала яна. — Але ты бы чуў, што ён казаў пра Рона і Джыні! І наогул, у яго гідкі характар! Бачыў, як ён узвар’яваўся, калі яго не ўзялі? Такі чалавек у камандзе не патрэбен.
— Не патрэбен, — пагадзіўся Гары, — ты права. Але ўсё роўна, няўжо гэта так, Герміёна? Ты жа стараста?
— Цішэй, — цыкнула яна. Гары ухмыльнуўся.
— Пра што гэта вы шэпчацеся? — падазрона запытаўся Рон, зноў з’яўляючыся ў дзвярах Вялікай залы.
— Ні пра што, — разам адказалі Гары і Герміёна і пайшлі за Ронам. Ад паху ростбіфа ў Гары падвяло жывот. На жаль, не паспелі яны зрабіць і трох крокаў у кірунку грыфіндорскага стала, як дарогу ім заступіў прафесар Слагхорн.
— Гары, Гары, цябе ж я і жадаў сустрэць! — лагодна загудзеў ён, падкручваючы кончыкі густых вусоў і выпінаючы велізарны жывот. — Спадзяваўся злавіць да ежы! Што скажаш наконт вячэры ў маёй сціплай мясціне? У нас вызначаецца сходка, зусім невялікая, усяго некалькі ўзыходзячых зорак!
МакЛаген, Забіні, чароўная Мелінда Бобін — не ведаю, ці знаёмыя вы? Яе сям’я валодае велізарнай сеткай аптэк… І зразумела, ад душы спадзяюся, што міс Грэнджэр таксама ўшануе нас сваёй прысутнасцю.
Слагхорн злёгку пакланіўся Герміёне. Рона нібыі не было; Слагхорн на яго нават не зірнуў.
— Не магу, прафесар, — не разважаючы адмовіўся Гары. — Мяне чакае прафесар Снэйп. У мяне пакаранне.
— Бацечкі мае! — з камічным адчаем выклікнуў Слагхорн. — А я так на цябе разлічваў! Што ж, прыйдзецца перамовіцца з Северусам, растлумачыць сітуацыю; упэўнены, што здолею ўгаварыць яго адкласці пакаранне. Ну-з, Гары, міс Грэнджэр, да сустрэчы!
Ён энергічна пайшоў да выхаду.
— Яму Снэйпа не ўгаварыць, — сказаў Гары, ледзь Слагхорн адышоў на дастатковую адлегласць. — Пакаранне ўжо адзін раз адкладалі; дзеля Дамблдора Снэйп на гэта пайшоў, але больш ні каго не паслухае.
— Ой, лепш бы ты пайшоў, а то як я там адна, — заныла Герміёна; Гары зразумеў, што яна думае пра МакЛагена.
— Наўрад ці ты будзеш адна; Джыні, нябось, таксама запрасілі, — незадаволена буркнуў Рон, відавочна пакрыўджаны няўвагай Слагхорна.
Пасля ежы яны пайшлі ў грыфіндорскую вежу. У агульнай гасцінай было не прайсці, амаль усе ўжо вярнуліся з вячэры, але Гары, Рону і Герміёне ўсё жа атрымалася знайсці вольны столік і сесці. Рон пасля сустрэчы з Слагхорнам знаходзіўся ў дрэнным настроі, таму склаў рукі на грудзях і, нахмурачыся, утаропіўся ў столь. Герміёна пацягнулася за свежым нумарам “Штодзённага Прароку”, які хтосьці пакінуў у крэсле.
— Што новенькага? — пацікавіўся Гары.
— Ды нічога асаблівага… — Герміёна разгарнула газету і стала ўважліва яе вывучаць. — Ой, Рон, глядзі, твой тата… Усё ў парадку! — пахутчэй запэўніла яна, убачыўшы, што Рон у жаху аглянуўся. — Проста тут сказана, што ён пабываў у хаце Малфоеў. “Гэта ўжо другі ператрос жылля Пажыральніка Смерці, аднак і ён, падобна, не даў ніякіх вынікаў. Артур Уізлі з аддзела па выяўленні і канфіскацыі фальшывых засцярог сказаў, што яго брыгада дзейнічала па сігнале, атрыманаму ад прыватнай асобы”.
— Правільна, ад мяне! — выклікнуў Гары. — Я распавёў яму на вакзале пра Малфоя і тую штуку, якую ён жадаў паправіць! Што ж, раз яе няма ў яго хаце, значыць, ён прывёз яе ў Хогвартс…
— Якім чынам, Гары? — Ад здзіўлення Герміёна нават адклала газету. — Калі мы прыехалі, нас усіх абшукалі, забыўся?
— Праўда? — здзіўлена спытаў Гары. — Мяне — не.
— Ах так, ты жа спазніўся… Дык вось, калі мы праходзілі ў вестыбюль, Філч з галавы да ног адмацаў нас сэнсарамі сакрэтнасці. Любую падазроную рэч абавязкова выявілі бы; я абсалютна дакладна ведаю, што ў Крэба канфіскавалі сушаную галаву. Малфой ніяк не мог нічога працягнуць!
Некаторы час Гары збянтэжана глядзеў, як Джыні гуляе з карузлікавым пухляняткам Арнольдам — пакуль не прыдумаў, што запярэчыць.
— Значыць, яму гэта даслалі савінай поштай, — сказаў ён. — Маці або хтосьці яшчэ.
— Соў таксама правяраюць, — адказала Герміёна. — Філч сказаў, што наторкаў сэнсараў усюды, куды толькі змог дабрацца.
Гары больш не знайшоў, што сказаць, і здаўся. Падобна, Малфой сапраўды не мог працягнуць у школу нічога небяспечнага. У надзеі на падтрымку Гары зірнуў на Рона, але той па-ранейшаму сядзеў, перакрыжаваўшы рукі на грудзях, і глядзеў на Лаванду Браўн.