— Ты можаш прадставіць, як Малфой мог бы…?
— Адстань, — сказаў Рон.
— Слухай, я не вінаваты, што Слагхорн запрасіў нас з Герміёнай на сваю дурную вячэру! Мы цалкам не жадаем туды ісці, ясна? — пырснуў Гары.
— Ну, а мяне ні на якія вячэры не запрашалі, — паднімаючыся, прагаварыў Рон, — таму я іду спаць.
Ён рашуча накіраваўся да дзвярэй, якія вядуць у спальні хлопчыкаў. Гары і Герміёна збянтэжана глядзелі яму ўслед.
— Гары? — Дэмельза Робінс, новы паляўнічы, нечакана паявілася каля яго пляча. — У мяне для цябе паведамленне.
— Ад прафесара Слагхорна? — з надзеяй спытаў Гары і сеў ледзь прамей.
— Не… ад прафесара Снэйпа, — сказала Дэмельза. У Гары звалілася сэрца. — Ён кажа, што сёння вечарам у палове дзевятага ты павінен быць у яго ў кабінеце і адпрацаваць пакаранне…. э-э… нават калі цябе запрасілі на дваццаць пяць вячэраў. А яшчэ ён прасіў сказаць, што ты будзеш сартаваць флобер-чарвей для зеллеварэння, адбіраць пратухаўшых, і яшчэ… табе не трэба прыносіць ахоўныя пальчаткі.
— Зразумеў, — змрочна кіўнуў Гары. — Дзякуй вялікі, Дэмельза.
12. Срэбра і апалы
Але дзе ж Дамблдор, і чым ён заняты? За некалькі тыдняў Гары бачыў дырэктара два разы, ды і то мімаходам. У Вялікай зале той не паяўляўся. Мабыць, Герміёна права: Дамблдора доўга не бывае ў школе. Але як жа ўрокі, якія ён збіраўся даваць Гары? Спачатку сказаў, што яны звязаныя з прадказаннем, супакоіў, а цяпер кінуў…. На сярэдзіну кастрычніка прызначылі першы ў гэтым годзе паход у Хогсмід. Гары баяўся, што з меркаванняў бяспецы іх наогул могуць забараніць, таму вельмі узрадаваўся, пазнаўшы пра прагулкі; заўсёды прыемна на некалькі гадзін вылучацца з замка.
У дзень паходу — ён абяцаў быць непагодлівым — Гары прачнуўся рана і вырашыў да сняданку пагартаць “Вышэйшае зеллеварэнне”. Яго рэдка можна было застаць за чытаннем падручніка ў ложку; як справядліва заўважыў Рон, такія паводзіны проста непрыстойныя, калі ты не Герміёна, у гэтым сэнсе хворая на галаву. Але Гары не лічыў “Вышэйшае зеллеварэнне” Прынца-Паўкроўкі падручнікам. Чым больш ён яго чытаў, тым ясней разумеў, колькі там разнастайнай каштоўнай інфармацыі — не толькі парады па падрыхтоўцы зелляў, дзякуючы якім Гары атрымалася заслужыць захопленую павагу Слагхорна, але і розных заклёнаў і цікаўных выглядаў псуты, вынайдзеных, судзячы па шматлікіх выкрасленнях і выпраўленнях на палях, самім Прынцам.
Гары ўжо выпрабаваў некалькі заклёнаў: псуту, ад якой пазногці на нагах раслі страшэнна хутка (Гары выпрабаваў яго на Крэбу і атрымаў вельмі пацешныя вынікі); заклён, які прыклейваў язык да нёба (ён два разы наклаў яго на нічога не падазравалага Аргуса Філча, выклікаўшы ўсеагульныя апладысменты). Але самым карысным апынулася Маффліята — заклён, ад якога вушы людзей у самым блізкім асяроддзі напаўняліся невыразным гудзеннем, і можна было колькі заўгодна размаўляць у класе, не асцерагаючыся, што цябе падслухаюць. Адна толькі Герміёна ўпарта не ўхваляла гэтых забавак і наогул адмаўлялася размаўляць пад Маффліята.
Гары сеў у пасцелі і звярнуў кнігу да святла, каб лепш разглядзець інструкцыі да заклёна, з якім Прынцу, падобна, прыйшлося павазіцца. Шматлікае ён выкрасліў і пераправіў, але ў самым верху старонкі вельмі дробным почыркам упісаў:
Левікорпус (н-врб)
У шкло біў вецер і мокры снег, Нэвіл гучна хроп, а Гары не адрываючыся глядзеў на літары ў дужках. Н-врб… Мабыць, “невербальнае”. Наўрад ці ён зможа гэта выканаць; з невербальнымі заклёнамі ў яго па-ранейшаму былі цяжкасці, пра што Снэйп не забываў згадаць на кожным уроку Абароны ад Цёмных Мастацтваў. З іншага боку, Прынц паказаў сябе больш таленавітым педагогам.
Накіраваўшы палачку ў прастору, Гары злёгеньку падняў яе ўверх і ў галаве вымавіў: “Левікорпус”.
— А-а-а-а-а!
Шуганула яркае святло, і пакой напоўніўся галасамі: усіх абудзіў крык Рона. Гары ад жаху адшпурнуў кудысьці “Вышэйшае зеллеварэнне”. Рон вісеў уніз галавой у паветры, быццам павешаны за шчыкалатку нябачным крукам.
— Прабач — загарланіў Гары, пакуль Дыні Сімус раўлі ад смеху, а Нэвіл, які зваліўся з ложка, паднімаўся на ногі. — Пачакай.. я цябе зніму…
Ён у паніцы зашарыў рукамі, схапіў падручнік і прыняўся гартаць яго, адшукваючы патрэбную старонку; нарэшце знайшоў і разабраў адно з слоў, якое была напісана пад заклёнам. Молячыся, каб гэта апынуўся контрзаклён, Гары сканцэнтраваў волю і падумаў: “Ліберакорпус!”.
Яшчэ адзін выбліск. І Рон мяшком паваліўся на свой матрац.