— Прабач, — яшчэ раз пракрычаў Гары. Дын і Сімус працягвалі паміраць са смеху.
— У наступны раз, — глуха прамармытаў Рон, — лепш пастаў будзільнік.
Пазней, калі яны апрануліся, абараніўшыся ад непагадзі адразу некалькімі швэдрамі — тварэннямі місіс Уізлі, і ўзялі з сабой плашчы, шалікі і пальчаткі, узрушэнне Рона саслабла; ён ужо лічыў новы заклён Гары вельмі пацешным, настолькі, што, ледзь сеў за стол, распавёў пра здарэнне Герміёне.
— ….а потым зноў успыхнула святло, і я апынуўся на ложку! — Рон ухмыльнуўся і ўпіўся зубамі ў сасіску.
За ўвесь час гэтага вясёлага апавядання Герміёна ні разу не ўсміхнулася і зараз з халодным неўхваленнем звярнулася да Гары.
— А заклён, выпадкова, не з твайго знакамітага падручніка? — запыталася яна.
Гары нахмурыўся.
— Чаму ты заўсёды адразу думаеш самае горшае?
— З яго?
— Ну… так, а што?
— Значыць, ты вось так папросту ўзяў невядомы, да таго ж напісаны ад рукі, заклён і вырашыў паглядзець, што атрымаецца?
— Якая розніца, ад рукі або не ад рукі? — спытаў Гары, наўмысна ігнаруючы другую частку пытання.
— Таму што яно наўрад ці ўхвалена Міністэрствам Магіі, — адказала Герміёна. — А яшчэ, — дадала яна, убачыўшы, што Гары і Рон закацілі вочы, — таму што мне пачынае здавацца, што ваш Прынц — той яшчэ тып!
Гары і Рон адразу на яе зашыкалі.
— Гэта жарт! — выклікнуў Рон, перагортваючы бутэльку з кетчупам над сасіскамі. — Проста жарт, Герміёна, і ўсё!
— Падвешваць чалавека ўніз галавой за шчыкалатку? — удакладніла Герміёна. — Хто стане марнаваць час і сілы на вынаходства падобных жартачак?
— Фрэд і Джордж, напрыклад, — Рон паціснуў плячамі, — вельмі нават у іх духу. Або, э-э…
— Мой тата, — сказаў Гары. Ён успомніў толькі зараз.
— Што? — дружна звярнуліся да яго Рон і Герміёна.
— Ён карыстаўся гэтым заклёнам, — растлумачыў Гары. — Я… Мне Люпін сказаў
Апошняе не адпавядала ісціне; у рэчаіснасці, Гары сваімі вачамі бачыў, як яго бацька наклаў гэты заклён на Снэйпа, але пра гэтае наведванне Віра Памяці ён Рону і Герміёне не распавядаў. А цяпер яму ў галаву прыйшла адна выдатная думка: што, калі Прынц-Паўкроўка?...
— Можа, і твой тата таксама, Гары, — сказала Герміёна. — але толькі не ён адзін. Калі ты забыўся, нагадваю: мы калісьці бачылі, як гэтым заклёнам скарысталіся адразу некалькі чалавек. Яны падвесілі над зямлёй спячых, безабаронных людзей і прымусілі іх лётаць у паветры.
Гары з упалым сэрцам утаропіўся на яе. Цяпер ён і сам успомніў выхадку Пажыральнікаў Смерці на чэмпіянаце па квідышу. Рон вырашыў яго падтрымаць і палка заявіў:
— Гэта зусім іншае! Яны выкарысталі заклён у зло. А Гары і яго бацька проста жартавалі. Ты не любіш Прынца, Герміёна, — Рон сурова паказаў на яе сасіскай, — таму што ён лепш цябе разбіраецца ў зеллеварэнні…
— Якое глупства! — выклікнула Герміёна, счырванеўшы. — Але я лічу, што калі не ведаеш, для чаго прызначаны заклён, карыстацца ім безадказна, і перастань зваць яго “Прынц”, як быццам гэта тытул, я ўпэўнена, што гэта дурная мянушка, і наогул, па-мойму. Ён не вельмі добры чалавек!
— Не разумею, з чаго ты ўзяла! — прыснуў Гары. — Патэнцыйны Пажыральнік Смерці не стаў бы выхваляцца тым, што ён “паў”, дакладна?
Не паспеўшы скончыць фразу, Гары ўспомніў, што яго бацька — чыстакроўны чараўнік, але адразу адкінуў гэтую думку, пра гэта ён падумае пазней….
— Пажыральнікі Смерці не могуць быць усе без выключэння чыстакроўнымі, у свеце не так шмат чараўнікоў, — упарта запярэчыла Герміёна. — Думаю, што большасць — паўкроўкі, якія прыкідваюцца чыстакроўнымі. А ненавідзяць яны толькі магланароджаных і з радасцю прынялі бы цябе і Рона.
— Мяне? Ды ні завошта! — Рон абурана махнуў на Герміёну відэльцам; кавалак сасіскі зляцеў і патрапіў у галаву Эрні МакМілану. — Уся мая сам’я — так званыя здраднікі крыві! Для Пажыральнікаў Смерці гэта ўсё роўна, што магланароджаныя!
— А мяне, вядома, прынялі бы з распасцёртымі абдымкамі, — саркастычна заўважыў Гары. — Мы наогул былі бы лепшымі сябрамі, калі бы толькі яны ўвесь час не спрабавалі мяне укакошыць.
Рон засмяяўся, і нават Герміёна мімаволі ўсміхнулася, але тут іх адцягнула з’яўленне Джыні.
— Гэй, Гары, мяне прасілі ўручыць табе вось гэта.
Яна працягнула яму пергаментны скрутак, надпісаны знаёмым касым почыркам.
— Дзякуй, Джыні… Гэта пра наступны ўрок з Дамблдорам, — сказаў Гары Рону і Герміёне, разгортваючы скрутак і хутка прабягаючы вачамі ліст. — У панядзелак вечарам! — Яму нечакана стала лёгка і радасна. — Джыні, жадаеш пайсці з намі ў Хогсмід? — прапанаваў ён.