— Я іду з Дынам… можа, там убачымся, — адказала тая і памахала на развітанне рукой.
Філч, як заўсёды, стаяў каля дзвярэй і правяраў па спісу, ці дазволена тым, хто сыходзіць наведванне Хогсміда. Гэта займала больш часу, чым звычайна, таму што кожнага тры разы пераправяралі сэнсарам сакрэтнасці.
— Якая разніца, калі мы нешта ВЫНЕСЕМ? — абурыўся Рон, небяспечна косячыся на доўгі тонкі сэнсар. — Правяраць трэба тое, што ПРЫНОСІЦЦА!
За нахабства яму дасталася пара лішніх штурхялёў сэнсарам; нават выйдучы на вуліцу пад вецер і мокры снег, ён усё яшчэ хваравіта моршчыўся.
Шлях у Хогсмід не даставіў рабятам ніякага задавальнення. Гары закруціў амаль увесь твар шалікам; адкрытая частка неўзабаве здранцвела і забалела ад холаду. Школьнікі натоўпам ішлі па дарозе, згінаючыся ледзь ці не ўдвая, каб выратавацца ад ледзянога ветра. Гары паспеў не адзін раз падумаць, што, магчыма, мела сэнс застацца ў цёплай агульнай гасцінай; калі жа яны дабраліся да Хогсміду і ўбачылі забіты магазін жартаў Зонка, ён успрыняў гэта як знак звыш: прагулка асуджаная на правал. Рон паказаў рукой ў тоўстай пальчатцы на “Салодкае Каралеўства”, да шчасця, там была адчынена, і Гары з Герміёнай, спатыкаючыся, увайшлі ўслед за ім ў перапоўненую краму.
— Слава Богу, — сцепануўся Рон, удыхаючы цёплае паветра, якое пахла цукеркамі. — Давайце тут увесь дзень прасядзім.
— Гары, мой хлопчык! — гучна раздалося ззаду.
— О не, — прамармытаў Гары. Рабяты павярнуліся і ўбачылі прафесара Слагхорна ў неверагодных памераў футравай шапцы і паліто з такім жа футравым каўняром. У руках ён трымаў вялікую сумку з ананасавымі цукатамі і займаў па меншай меры палову магазіна.
— Ты прапусціў цэлых тры маіх вячэры! — упікнуў Слагхорн і лагодна ткнуў Гары ў грудзі. — Гэта вельмі дрэнна, мой хлопчык, я цвёрда маю намер цябе займець! Міс Грэнджэр у мяне вельмі падабаецца, ці не так?
— Так, — бездапаможна пралапатала Герміёна, — у вас сапраўды вельмі…
— Так чаму жа ты не прыходзіш, Гары? — патрабавальна спытаў Слагхорн.
— Па першае, прафесар, у мяне квідышныя трэніроўкі, — адказаў Гары. Ён і праўда прызначаў трэніроўкі кожны раз, калі атрымліваў хупавыя, перавязаныя фіялетавай стужачкай запрашэнні Слагхорна. Так Рон не адчуваў сябе абыдзеным, і звычайна яны з ім страшна весяліліся, ўяўляючы Герміёну, змушаную трываць грамадства МакЛагена і Забіні.
— Значыць, ты абавязкова выйграеш у першым жа матчы, пасля столькіх высілкаў! — усміхнуўся Слагхорн. — Аднак невялікі адпачынак нікому не пашкодзіць. Як наконт панядзелку: Не будзеш жа ты трэніравацца ў такое надвор’е….
— Не магу, прафесар, у панядзелак у мяне… э-э… сустрэча з прафесарам Дамблдорам.
— Зноў не пашанцавала! — трагічным голасам ускрыкнуў Слагхорн. — Ну што ж, Гары…. Табе не атрымаецца пазбягаць мяне вечна!
Ён царска памахаў рукой і, перавальваючыся, выйшаў з крамы. Рон пры гэтым быў заўважаны не больш, чым вітрына з тараканавымі вусамі.
— Не магу паверыць! Ты зноў выкруціўся! — Герміёна пагушкала галавой. — Але, ведаеш, там не так ужо дрэнна… іншы раз нават пацешна… — Тут яна звярнула ўвагу на выраз твару Рона. — Ой, глядзіце — цукровыя пёры-дэлюкс! Гэта ж на шмат гадзін!
Гары ўзрадаваўшыся, што Герміёна змяніла тэму, выявіў падвышаную цікавасць да новых звышдоўгіх цукровых пёраў. Але Рон усё роўна дзьмуўся і толькі паціснуў плячамі, калі Герміёна спытала, чым бы яму жадалася заняцца далей.
— Пойдзем у “Тры мятлы”, — прапанаваў Гары. — Там хоць цеплыня.
Яны зноў закруцілі твары шалікамі і пакінулі краму. Пасля салодкай цеплыні "Салодкага Каралеўства" віскуцень рэзаў твар, як брытва. На вуліцы было не занадта людна; ніхто не спыняўся пабалбатаць, усе спяшаліся па сваіх справах. Выключэнне складалі двое мужчын, якія тапталіся трохі наперадзе, каля "Трох мёцел". Адзін быў худы і вельмі высокі; Гары, прыжмурыўшыся, прыгледзеўся скрозь залітыя дажджом акуляры і пазнаў бармэна з "Дзіковай Галавы", другога вясковага паба. Калі рабяты падышлі бліжэй, бармэн шчыльней захінуў плашч і выдаліўся, а яго суразмоўца застаўся стаяць, круцячы нешта ў руках. Літаральна ў фуце ад яго Гары раптам зразумеў, хто гэта.
— Мундунгус!
Камлюкаваты крываногі маляня з доўгімі рудымі кудламі здрыгануўся ад нечаканасці і выпусціў з рук бачыўшы выгляды чамадан. Той раскрыўся, і з яго вываліўся, здаецца, цэлы ламбард.
— А, Гары, прывітанне, — сказаў Мундунгус Флэтчэр з ненатуральнай патугай на натуральнасць. — Не буду цябе дарма затрымоўваць.
Ён зашарыў па зямлі, падбіраючы рэчы з выглядам чалавека, якому не трываецца хутчэй змыцца.