— Гандлюеш? — спытаў Гары, гледзячы на барахло Мундунгуса.
— А чаго, жыць-то трэба, — адказаў Мундунгус. — Дай-ка сюды!
Рон нагнуўся і падабраў нейкі срэбны прадмет.
— Хвіліначку, — павольна вымавіў ён. — Гэта нешта знаёмае…
— Дзякуй! — загарланіў Мундунгус, выхопліваючы ў Рона кубак і запіхваючы яго ў чамадан. — Ну, убачымся… ОЙ!
Гары схапіў Мундунгуса за горла і прыціснуў да сцяны паба. Моцна трымаючы яго адной рукой, іншай ён выцягнуў палачку.
— Гары! — завішчала Герміёна.
— Ты сцягнуў гэта з хаты Сірыўса, — працадзіў Гары. Ён стаяў практычна нос да носу з Мундунгусам і ўдыхаў малапрыемны пах застарэлага тытуню і спіртнога. — Там фамільны герб Блэкаў.
— Я… не.. чаго? — захлынуўся Мундунгус, паступова барвавеючы тварам.
— Ты што зрабіў? Забраўся да яго ў хату, як толькі ён памёр, і ўсё абчысціў?
— Я..не…
— Вярні!
— Гары, не трээба! — ускрыкнула Герміёна, убачыўшы, што Мундунгус пачаў сінець.
Раздаўся грукат, і Гары адчуў, што яго рукі самі сабой адляцелі ад горла Мундунгуса. Той, хапаючы ротам паветра і захлёбваючыся сліною, падхапіў упалы чамадан і — ЧПОК! — імгненна дэзапарыраваў.
Гары гучна вылаяўся і павярнуўся вакол сваёй восі, каб зразумець, куды дзеўся Мундунгус.
— ВЯРНІСЯ ЗЛАДЗЮГА!...
— Бескарысна, Гары.
Невядома адкуль паявілася Тонкс з мокрымі ад снегу мышынымі валасамі.
— Мундунгус, мабыць, ужо ў Лондану. Крычаць зусім не трэба.
— Ён выкраў рэчы Сірыўса! Выкраў!
— Так, і тым не менш. — Тонкс, здавалася, зусім не ўсхвалявала гэтае паведамленне, — не трэба тырчаць на холадзе.
Яна прасачыла, каб яны ўвайшлі ў “Тры мятлы”. Апынуўшыся знутры, Гары тут жа выпаліў:
— Ён выкраў рэчы Сірыўса!
— Ведаю, Гары, толькі не крычы, калі ласка, людзі глядзяць, — прашаптала Герміёна. — Ідзі, сядзь, я табе прынясу папіць.
Герміёна вярнулася з трыма бутэлькамі Слівачнага піва, але Гары ніяк не мог супакоіцца.
— Няўжо Ордэн не ў стане прыструніць Мундунгуса? — ціха але вельмі гнеўна запытваў ён. — Прымусіць спыніць красці з штаб-кватэры ўсё, што не прывінчана да падлогі?
— Ш-ш-ш! — у поўным адчаі зашыкала Герміёна, аглядаючыся, ці не падслухоўвае хто; побач сядзела пара чараўнікоў, якія з велізарнай цікавасцю ўтаропіліся на Гары. А непадалёк гультаявата падпіраў калону Забіні. — Гары, на тваім месцы я бы таксама абурылася, бо гэта, увогуле, твае рэчы…
Гары папярхнуўся Слівачным півам; ён зусім забыў, што валодае хатай на плошчы Грымма.
— Так, гэта мае рэчы! — выклікнуў ён. — Нядзіўна, што ён мне не ўзрадаваўся! Добра, пачакай! Вось я скажу Дамблдору! Мундунгус толькі яго і баіцца.
— Добрая думка, — прашаптала Герміёна, відавочна цешачыся таму, што Гары пачынае астываць. — Рон, на што гэта ты ўтаропіўся?
— Ні на што, — Рон імгненна адвёў вочы ад барнай стойкі, але Гары выдатна зразумеў, што яго сябар спрабаваў выглядзець пышнацелую барменку, мадам Размерту, да якой даўно ўжо быў неабыякавы.
— Наколькі я разумею, тваё “нішто” адправілася ў кладоўку за Аневіскі, — атрутна працадзіла Герміёна.
Рон не звярнуў увагі на калючасць і пацягваў свой напой, захоўваючы, як яму здавалася, годнае маўчанне. Гары думаў пра Сірыўса — ён усё роўна ненавідзеў гэтыя срэбныя кубкі. Герміёна барабаніла пальцамі па стале; яе погляд кідаўся паміж барнай стойкай і Ронам.
Як толькі Гары дапіў апошнія кроплі, яна сказала.
— Можа, на сёння хопіць? Пойдзем у школу?
Хлопчыкі кіўнулі, паход відавочна не задаўся, а надвор’е з кожнай хвілінай станавілася ўсё горш. Яны шчыльна захуталіся ў плашчы, абматаліся шалікамі і надзелі пальчаткі; затым услед за Кэці Бэл і яе сяброўкай вышлі з паба і па змёрзлым брудзе папляліся ўздоўж Высокай вуліцы. Гары увесь час вяртаўся думкамі да Джыні. Яны яе так і не сустрэлі. Зразумела: яны з Дынам, вядома ж, сядзяць у кафэ мадам Падыфут — гняздзечку ўсіх закаханых…. Ён нахмурыўся, прыхіліў галаву, ратуючыся ад мокры х снежных віхур, і закрочыў далей.
Праз некаторы час Гары заўважыў, што галасы Кэці Бэл і яе сяброўкі, якія данасіў да яго вецер, пачалі рабіцца гучней, пранізлівей. Ён прыжмурыўся, узіраючыся ў іх размытыя фігуры. Дзяўчынкі спрачаліся пра штосьці, што было ў руцэ Кэці.
— Гэта цябе не датычыцца, Ліана! — пачуў Гары.
Дарога павярнула ўбок. Густыя ледзяныя крупы білі насустрач, заляпляючы акуляры Гары. Ён падняў руку ў пальчатцы, каб працерці іх, і тут Ліана паспрабавала вырваць у Кэці скрутак; тая пацягнула яго да сябе, і скрутак зваліўся на зямлю.