— І я пра гэта ж… — прамармытаў Рон.
— У любым выпадку, пры такіх строгіх мерах бяспекі каралі не маглі патрапіць у школу, мы бы пазналі…
— Але…
— А самае галоўнае, — выклала апошні аргумент прафесар МакГонагал, — містэр Малфой не быў сёння ў Хогсміду.
Гары разявіў рот і садзьмуўся, як паветраны шарык.
— Адкуль вы ведаеце, прафесар?
— Адтуль, што ён адпрацоўваў маё пакаранне. Малфой другі раз не выканаў дамашнее заданне па ператварэннях. Таму дзякуй, што падзяліліся са мной сваімі падазронамі, Потэр, — сказала яна і рашуча прайшла да выхаду, — але зараз мне трэба ў лякарню, праверыць, як сябе адчувае Кэці. Добрага вам усім вечара.
Яна адчыніла дзверы кабінета. Рабятам нічога не заставалася, акрамя як моўчкі выйсці.
Гары сердаваў на сяброў за тое, што яны прынялі бок МакГонагал, і ўсе жа, калі яны сталі абмяркоўваць здарэнне, не мог не падлучыцца да гутаркі.
— А як вы думаеце, каму прызначаліся каралі? — спытаў Рон на лесвіцы. Яны накіроўваліся ў агульную гасціную.
— Хто ведае, — адказала Герміёна. — Але яму або ёй буйна пашчасціла. Разгарнуўшы скрутак, ён абавязкова дакрануўся бы да караляў.
— Яны маглі прызначацца каму заўгодна, — сказаў Гары. — Па-першае, Дамблдору. Пажыральнікі Смерці Смерцю былі бы шчаслівыя ад яго пазбавіцца, ён, мабыць, іх галоўная мэта. Або Слагхорну — Дамблдор кажа, Валан дэ Морт вельмі жадаў займець яго, таму яны наўрад ці рады, што ён устаў на бок Дамблдора. Або…
— Або табе, — занепакоена вымавіла Герміёна.
— Толькі не мне, — пагушкаў галавой Гары, — інакш Кэці досыць было павярнуцца і аддаць яго, так? Я ішоў ззаду яе ўсю дарогу ад "Трох мёцел". Улічваючы праверкі Філча, было бы значна разумней аддаць скрутак па-за Хогвартсам. Цікава, чаму Малфой загадаў ёй пранесці яго ў замак?
— Гары, Малфой не быў у Хогсмідзе! — нагадала Герміёна, прытопнуў нагой ад прыкрасці.
— Значыць, ён дзейнічаў праз пасрэдніка, — пераканана заявіў Гары. — Крэба або Гойла… а калі падумаць, то праз іншага Пажыральніка Смерці, у яго жа цяпер куча сябрукоў лепш чым Крэб з Гойлам…
Рон і Герміёна абмяняліся поглядамі, якія ясна гаварылі: "спрачацца бескарысна".
— Лабардан, — цвёрда сказала Герміёна, падыходзячы да Поўнай цётцы.
Партрэт расхінуўся і ўпусціў іх у агульную гасціную. Там было досыць народа і пахнула волкай адзежай; з-за дрэннага надвор'я шматлікія рана вярнуліся з Хогсміду. Аднак ніхто нічога не абмяркоўваў; мабыць, навіна пра Кэці сюды яшчэ не дайшла.
— Наогул-то, напад спланаваны так сабе, — Рон паходзячы выкінуў з крэсла ў каміна нейкага першакурсніка і сеў сам. — Праклён нават не пракраўся ў замак. Ненадзейненька.
— Ты маеш рацыю, — адказала Герміёна, нагой выпхнула Рона з крэсла і зноў прапанавала крэсла першакурсніку. — План цалкам не прадуманы.
— А з якіх гэта часоў Малфой у нас галоўны стратэг? — запытаўся Гары.
Ні Рон, ні Герміёна не адказалі.
13. Невядомы Рэддл
На наступны дзень Кэці забралі ў бальніцу святога Мунга. Да гэтага часу вестка пра тое, што яна трапіла пад праклён, разнеслася па ўсёй школе, хоць падрабязнасцей ніхто не ведаў. Здаецца, толькі Гары, Рону, Герміёне і Ліане было вядома, што мэтай замаху была не Кэці.
— Ну, і Малфой, канешне, ведае, — сказаў Гары Рону і Герміёне, якія ўпарта трываліся
новай методыкі — прытвараліся глухімі кожны раз, як Гары заводзіў гаворку аб сваёй тэорыі “Малфой — Пажыральнік смерці”.
Гары непакоіла, ці паспее Дамблдор вярнуцца ў школу пад вечар панядзелка, але, паколькі ўрока ніхто не адмяняў, ён прыйшоў да дырэктарскага кабінета роўна ў восем гадзін, пастукаў, і яго запрасілі ўвайсці. Дамблдор сядзеў у сябе за сталом і выглядаў незвычайна стомленым, рука ў яго была ўсё такая ж чорная і апечаная, але ён усміхнуўся Гары і жэстам прапанаваў яму сесці. Вір памяці ўжо стаяў на стале, адкідваючы на столь сярэбраныя блікі.
— У вас тут хапала падзей, пакуль мяне не было, — сказаў Дамблдор. — Наколькі я зразумеў, няшчасны выпадак з Кэці адбыўся ў цябе на вачах.
— Так, сэр. Як яна?
— Усё яшчэ ў цяжкім стане, хоць ёй, можна казаць, пашанцавала. Відаць, яна зусім ледзь— ледзь кранула каралі, кантакт адбыўся на вельмі маленькім участку скуры: у яе ў пальчатцы была малюсенькая дзірачка. Калі б яна надзела каралі або хаця б узяла іх у рукі без пальчатак, наступіла б смерць — хутчэй за ўсё імгненная. На шчасце, прафесар Снэйп здолеў спыніць распаўсюджванне праклёну…
— Чаму ён? — хутка спытаў Гары. — Чаму не мадам Помфры?