— Нарцыса!
Але тая кінулася далей, у лабірынт цагляных хат. Праследвальніца, паціраючы руку, пайшла за ёй, аднак цяпер трымалася на адлегласці. Нарцыса дабегла да завулка пад назвай “Павуковы тупік”, над хатамі якога гіганцкім пагражальным пальцам навісалі драбы млына, і гулка загрукала абцасамі па маставой. Абмінуўшы шэраг будынкаў з забітымі або выбітымі вокнамі, яна падышла да самай апошняй хаты. З-за запавес на першым паверсе прабівалася ледзь бачнае святло.
Нарцыса пастукала ў дзверы — Бэла, бесперапынна, якая бубніла нешта напаўголасу, не паспела яе спыніць. Жанчыны замерлі на парозе, чакаючы, пакуль ім адчыняць. Абедзве часта дыхалі. Начны вецер даносіў пах бруднай рачной вады. Вельмі хутка ў хаце прычуўся шум, і дзверы ледзь-ледзь прыадчынілася. Скрозь шчыліну на сясцёр глядзеў мужчына з чорнымі вачамі і доўгімі чорнымі кудламі, якія былі падзеленыя праборам і звісалі па баках жаўтлявага твару.
Нарцыса адкінула каптур. Яна была так бледная, што, здавалася, свяцілася ў цемры; доўгія светлыя валасы, якія струменіліся па спіне, надавалі ёй выгляд тапельніцы.
— Нарцыса! — выклікнуў мужчына і адчыніў дзверы шырэй, так што святло палілося на госцю і яе сястру. — Які прыемны сюрпрыз!
— Сэверус, — напружаным шэптам адказала яна. — Можна з табой пагаварыць? Гэта тэрмінова.
— Зразумела.
Ён адступіў назад, прапускаючы Нарцысу ў хату. Яе сястра, не здымаючы каптура, увайшла без запрашэння.
— Снэйп, — кінула яна ў якасці прывітання, праходзячы міма гаспадара.
— Белатрыса, — адклікнуўся той, выгнуўшы тонкія вусны ў саркастычнай усмешцы, і зачыніў уваходныя дзверы.
Яны прайшлі ў малюсенькую цёмную гасціную, падобную на бальнічную палату з аббітымі сценамі. Уся прастора была занятая кнігамі ў чорных і карычневых скураных вокладках; пасярэдзіне, у крузе бляклага святла, адкіданага люстрай са свечкамі, згрудзілася выцертая канапа, старое крэсла і хісткі столік. Пакой выглядаў закінутым, амаль нежылым.
Снэйп жэстам прапанаваў Нарцысе сесці на канапу. Яна скінула плашч, адшпурнула яго ў бок, села, счапіўшы на каленах белыя рукі, якія зараз калаціліся, і ўтаропілася на іх. Белатрыса павольна зняла каптур. Яна была поўнай супрацьлегласцю сястры — цёмнавалосая, з цяжкімі павекамі і моцным падбародкам. Не зводзячы вока з гаспадара, яна прайшла і ўстала за спіной у Нарцысы.
— Такім чынам, чым магу служыць? — Снэйп сеў у крэсла насупраць наведвальніц.
— Мы… адны? — ледзь чуваць спытала Нарцыса.
— Так, вядома. Не лічачы Хваста, але жывёлы ў лік не ідуць, так?
Ён накіраваў палачку на стэлаж у сябе за спіной. Адразу з грукатам расхінуліся патаемныя дзверы, і ў праёме паказалася вузкая лесвіца, а на ёй — маленькі чалавечак.
— Відавочна, ты ўжо ведаеш, Хвост, што ў нас госці, — гультаявата працадзіў Снэйп.
Чалавечак, горбячыся, спусціўся на некалькі прыступак і прайшоў у пакой. У яго былі маленькія, вадзяністыя вочкі, востры носік і непрыемны, хлуслівы твар. Левай рукой ён нястомна калыхаў правую, якую нібы абліпала ярка блішчалая срэбная пальчатка.
— Нарцыса! — прарыпеў ён. — Белатрыса! Як міла…
— Калі жадаеце, Хвост прынясе нам выпіць, — сказаў Снэйп. — А затым паднімецца да сябе.
Хвост зморшчыўся, нібы яму чымсьці плюхнулі ў твар.
— Я вам не служка! — піснуў ён, пазбягаючы погляду Снэйпа.
— Праўда? А мне здавалася, Цёмны Лорд даслаў цябе дапамагаць мне.
— Дапамагаць, так… але не падаваць напоі і… не прыбірацца ў тваёй хаце!
— Я не ведаў, Хвост, што ты марыш аб больш гераічнай дзейнасці, — салодкамоўна вымавіў Снэйп. — Гэта лёгка задаволіць: я абавязкова пагавару з Цёмным Лордам…
— Я і сам магу з ім пагаварыць, калі трэба!
— Зразумела, можаш, — ашчэрыўся Снэйп. — А пакуль што прынясі нам выпіць. Скажам, эльфійскага хатняга віна.
Хвост у замяшанні памаўчаў, быццам намерваючыся спрачацца, але затым павярнуўся і накіраваўся да другога патаемнага ходу. Прычуўся грукат дзверцаў, брызгат шкла. Прайшло ўсяго некалькі секунд, і ён вярнуўся з пыльнай бутэлькай і трыма фужэрамі на падносе. Хвост кінуў паднос на хісткі столік і імкліва выдаліўся, пляснуўшы напрыканцы дзвярамі, замаскіраванымі пад кніжную шафу.
Снэйп разліў крывава-чырвонае віно па куфлях і перадаў сёстрам. Нарцыса падзякавала, а Белатрыса нічога не сказала, працягваючы свідраваць поглядам гаспадара хаты. Зрэшты, здавалася, яго гота ніколькі не бянтэжыла, а наадварот, бавіла.
— За Цёмнага Лорда, — абвясціў ён, падняўшы куфель, і асушыў яго.