— Але яна ж умела вядзьмарыць! — нецярпліва ўсклікнуў Гары. — Яна магла начараваць сабе і ежу, і ўсё, што трэба!
— Можа, і магла, — сказаў Дамблдор. — Аднак я перакананы— гэта зноў адні здагадкі, але я ўпэўнены, што не памыляюся, — пасля таго, як муж пакінуў яе, Мяропа перастала карыстацца чараўніцтвам. Я думаю, яна не хацела больш быць чарадзейкай. Магчыма таксама, што непадзеленае каханне і адчай пазбавілі яе чарадзейнай моцы, гэта здараецца. Ва ўсялякім выпадку, як ты зараз убачыш, Мяропа не пажадала узяцца за чарадзейную палачку нават дзеля выратавання ўласнага жыцця.
— Яна не пажадала жыць нават дзеля сына?
Дамблдор узняў бровы:
— Ці не шкадуеш ты ўжо лорда Валан дэ Морта?
— Не, — хутка адказаў Гары, — але ў яе быў выбар, ці не так? Не тое што ў маёй мамы…
— У тваёй мамы таксама быў выбар, — мякка прамовіў Дамблдор. — Так, Мярупа Рэддл аддала перавагу смерці, негледзячы на тое што была патрэбна свайму сыну, але не судзі яе занадта строга, Гары. Яна аслабела пасля доўгіх пакут, да і ніколі не валодала мужнасцю тваёй мамы. А зараз устань сюды, калі ласка…
— Куды мы патрапім? — спытаў Гары, устаўшы побач з Дамблдорам каля пісьмовага стала.
— На гэты раз, адказаў Дамблдор, — мы пабываем у маім успаміне. Я думаю, ты знойдзеш яго дастаткова падрабязным і ў неабходнай меры дакладным. Ты першы, Гары…
Гары нахіліўся над Вірам памяці, апусціў твар у халаднаватую серабрыстую масу, і вось ён зноў падае ў цемру…Цераз некалькі секунд ногі яго дакрануліся да цвёрдай зямлі, Гары расплюшчыў вочы і ўбачыў, што яны з Дамблдорам стаяць на ажыўленай старадаўней лонданскай вуліцы.
— А вось і я, — бадзёра заўважыў Дамблдор, указваючы на высокую постаць, перабегаючую цераз дарогу перад канём, цягнуўшым каляску з малаком.
У маладога Дамблдора былі доўгія каштанавыя валасы і такая ж барада. Апынуўшыся на іх баку вуліцы, ён пакрочыў па тратуару. Прахожыя з цікаўнасцю аглядваліся на чалавека ў цёмна-ліловым аксамітным касцюме вычварнага крою.
— Прыгожы касцюм, сэр, — не ўтрымаўся Гары, але Дамблдор толькі ўсміхнуўся, ідучы следам за самім сабою.
Яны стараліся не адставаць ад маладога Дамблдора і ўрэшце рэшт, прайшоўшы праз чыгунныя вароты, аказаліся ў пустым і голым панадворку перад даволі тужлівым квадратным будынкам, акружаным высокай агароджай. Малады Дамблдор падняўся на ганак і грукнуў у дзверы. Праз хвіліну дзверы адчыніла неахайная дзяўчына ў фартухе.
— Добры дзень. У мяне прызначана сустрэча з місіс Коўл— калі не памыляюся, яна тут начальніца?
— О, — сказала дзяўчына, са здзіўленнем азіраючы экзатычную фігуру Дамблдора. — Х— х— хвіліначку…Місіс Коўл! — закрычала яна цераз плячо.
Чыйсьці голас здалёк штосьці пракрычаў у адказ. Дзяўчына зноў павярнулася да Дамблдора:
— Уваходзьце, яна зараз падыдзе.
Дамблдор увайшоў у прыхожую з падлогай, выкладзенай чорнай і белай пліткай. Усё тут было беднае, але беззаганна чыстае. Гары і пастарэлы Дамблдор таксама ўвайшлі. Не паспелі за імі зачыніцца парадныя дзверы, як у прыхожую паспешна выйшла вельмі худая, відавочна стаміўшаяся ад клопатаў жанчына. Яе твар з рэзкімі рысамі здаваўся не злым, хутчэй змораным ад мноства клопатаў. На хаду яна штосьці гаварыла яшчэ адной дзяўчыне ў фартуху:
— Ёд занясі Марце наверх, Біллі Стабс увесь час расчэсвае сабе болькі, а ў Эрыка Уоллі ўсе прасціны запэцканы гноем— толькі вятранкі нам не хапала! — вымавіла яна, ні да каго ў асабістасці не звяртаючыся.
Тут яе позірк упаў на Дамблдора, і яна спынілася як укапаная, гледзячы на яго з такім здзіўленнем, быццам да яе прыбыла жырафа.
— Добры дзень, — павітаўся Дамблдор, працягваючы руку.
Місіс Коўл моўчкі вытарэшчылася на яго.
— Маё імя— Альбус Дамблдор. Я даслаў вам ліст з просьбай аб сустрэчы, і вы былі так дабры, што запрасілі мяне наведаць вас сёння.
Місіс Коўл замаргала. Відавочна вырашыўшы, што Дамблдор ёй усё— такі не мроіцца, яна сказала слабым голасам:
— Ах, так. У такім выпадку… у такім выпадку праходзьце, калі ласка. Так.
Яна правяла Дамблдора ў маленькі пакой, ці то гасцёўню, ці то кабінет. Тут было так жа бедна, як і ў прыхожай, мэбля стаяла старая і разнамасная. Начальніца прапанавала Дамблдору хісткі стул, а сама, прыкметна нервуючыся, уселася за пісьмовы стол, завалены ўсялякімі паперамі.
— Як я ўжо паведаміў у лісце, я прыйшоў да вас, каб пагутарыць пра будучыню Тома Рэддла, — сказаў Дамблдор.
— Вы яго сваяк? — спытала місіс Коўл.
— Не, я настаўнік, — адказаў Дамблдор. — Я жадаю прапанаваць Тому месца ў маёй школе.